De moestuin groeit als KOOL!
Lieve allemaal,
Jullie denken vast, wat nu weer? Maar dit nieuws konden we jullie niet weerhouden. In januari stonden we op de vakantiebeurs met een stand van Villa Ticca. Niet alleen haalden we met het hele team meer dan 900 EUR op, maar ook hoorden we van Eduardo - de lokale manager van Villa Ticca in Quito en Peguche, dat de eerste lading groente per bus richting Quito was gegaan.
Mariska - een van de oprichtsters van Villa Ticca is momenteel in Ecuador, samen met zusjelief Marleen en stuurde ons deze week de eerste foto´s.
Het levende bewijs dat het goed gaat met onze (jullie!) tuin. Afgezien van een kleine rupsenplaag groeit alles letterlijk als KOOL! De kolen worden binnenkort geoogst en de kinderen van Peguche eten en drinken dagelijks al van de groente en het fruit uit de tuin. De maïs staat er ook redelijk bij, al doet die van de buren hetnog een tikkie beter...Van al het fruit is al flink wat sap gemaakt!
Rosa Linda - het oude vrouwtje dat naast de opvang in Peguche woont onderhoudt momenteel de tuin. Ze doet dit met veel liefde, maar we zijn nu toch ook druk op zoek naar een vaste tuinman. Deze kan alles regelmatig bijhouden, nieuwe aardappels poten en andere groente zaaienals dat nodig is. Daarnaast kan hij een oogje in het zeil houden. Er is namelijk jammer genoeg een fruitboom gestolen en dat moeten we natuurlijk zien te voorkomen in de toekomst.
We hebben grootse plannen voor het komende jaar. Over een paar maanden hopen we nog meer oogst en met name veel fruit, naar Quito te kunnen vervoeren. De moestuin is een belangrijk project. Niet alleen kunnen we op deze manier gezonde maaltijden aan de kinderen aanbieden, maar het kan de dagelijkse kosten van beide opvangen ook flink verlagen.
De groep kinderen (en daarmee de kosten) zijn sterk gegroeid de afgelopen jaren en daarnaast zijn prijzen van voedingsmiddelen in Ecuador de laatste tijd flink toegenomen. En met een goede tuin houden we maandelijks ook meer over voor andere dingen, een fijn vooruitzicht!!
Wij hebben inmiddels twee kindjes ‘geadopteerd' voor 35 EUR per kindje in de maand. Dit houdt in dat van ons budget iedere dag twee kinderen kunnen worden opgevangen, verzorgd en gevoed worden, en les krijgen. En voor een kijkje in de opvang, kijk even naar dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=K2mEUv4BQVo.
Mochten er onder jullie geïnteresseerden zijn om Villa Ticca voor langere termijn te steunen, DAN KAN DAT!! Graag zelfs! Alle bijdragen zijn welkom. En mochten er op werk mogelijkheden bestaan, Anette zit inmiddels in het bestuur en kan je een uitgebreid informatiepakket over bedrijfssponsoring van een vrijwilligersproject toesturen. Wij houden ons aanbevolen!
Nogmaals dank voor al jullie steun. We blijven jullie op de hoogte houden. En voor eventuele donaties :-)
Rekeningnummer: 591052024. Ten Name Van:Stichting Ninos de Waita Ticca te Rijswijk.
Liefs, Anette & Gerald
PS. Hoe het nu met ons gaat? We zijn inmiddels bijna vijf maanden terug. Wat gaat de tijd toch snel! Het normale leven is weer in volle gang, Gerald bij DGS Wijnkopers- een grote wijnimporteur, en Anette bij Fleishman-Hillard terug in de communicatie wereld! Na een tijd van wennen, hebben we het weer prima naar ons zin in het koude Nederland, al mag het nu wel gedaan zijn met de sneeuw :-) Tot snel!
Lekker weg in eigen land!
Hallo allemaal!!!
Horen jullie het verschil? Inderdaad, we zijn nu veel dichterbij! We zijn inmiddels in Breda bij de ouders van Anette na een geweldig onthaal (met spandoek!) op Schiphol. De wereldreis heeft echter wel een dagje langer geduurd...we hadden voor vertrek al ruim 3 uur vertraging en zouden onze aansluiting in Madrid missen... We kregen een hotel in Madrid aangeboden (super diner, gratis wijn en heerlijk ontbijt, ook wel weer een verademing!) en zijn de volgende dag met ruim een uur vertraging dan eindelijk 15 uur later dan gepland aangekomen in Nederland. Heerlijk, de eerste worstenbroodjes, zoute haring en oude kaas zijn al soldaat gemaakt en nu zijn we klaar voor nieuwe avonturen in eigen land!
De laatste dagen van onze reis hadden we eigenlijk niet het plan om op de website te vermelden, maar het lot besliste anders. Na aankomst in Quito zijn we de volgende dag op bezoek geweest bij Villa Ticca. Geweldig om te zien waar we samen met jullie de groententuin voor hebben aangelegd, wat een schatjes en wat een hulp hebben ze nodig, alle 102 kids. We hebben er het boek gekocht (tip!) dat geschreven is door Mariska, de directeur van de stichting (zie www.villaticca.com) en meteen uitgelezen afgelopen dagen. Ook hebben we vier zakken overbodige kleding achtergelaten waar ze hier ontzettend blij mee zijn. De foto´s hebben jullie inmiddels gezien. (klik hier voor fotoserie Peguche).
Op donderdag voor vertrek was er belangrijk nieuws op TV, er waren rellen in Guayaquil en Quito, het zag er niet heel gezellig uit dus zijn we in plaats van een winkelcentrum direct naar het hostel gegaan om te kijken wat er allemaal aan de hand was. Beslist niet de stad ingaan en afwachten hoe de zaken zich verder ontwikkelen was het advies. OK, wij internetcafe opgezocht en ouders voor de laatste keer gebeld vanaf de andere kant van de wereld. Er bleek een gespannen sfeer te hangen in de stad, plotseling ging het internetcafe sluiten. De reden was dat er net twee banken waren overvallen en rellen en plunderingen waren... de politie van Ecuador bleek zich tegen de president te hebben gekeerd. Er was dus geen politietoezicht, die hadden het druk met de president te gijzelen in het ziekehuis...vrij spel voor alle kwaadwillenden...OK, wij als twee blonde targets besloten dat het beter zou zijn direct naar het hostel te gaan en de dag af te wachten. Lang verhaal kort: alle winkels gesloten en niemand op straat (spooky gezicht), heel veel legerhelicopters en sirenes in de stad. Nationale TV uitzending met 24-7 nieuws van couppoging in een land waarin de noodtoestand was afgekondigd en de president de leiding had overgedragen aan de militairen.
De president werd gegijzeld door de politie in een ziekenhuis waar hij zich liet behandelen voor een ontplofte traangasgranaat vlakbij zijn hoofd. Uiteindelijk is hij ´s avonds bevrijd door het leger met een frontale aanval. Het leek wel het Wilde Westen, en dat op slechts 3 kilometer afstand...Gelukkig werd alles weer rustig nadat de president later op het bordes verscheen. Volgende dag leek alles beter. 8 doden en 250 gewonden verder...In de rest van het land zijn nog steed rellen en plunderingen, maar de coup is verijdeld en het volk en Zuid Amerika staan achter de president, maar even afwachten hoe het de komende weken zal verlopen, wij volgen het nu gelukkig vanuit Nederland!
De volgende dag hebben we nieuwe kleren gekocht in een groot (veillig) winkelcentrum. ´s Avonds in de buurt gebleven en broodje shoarma gehad, lekker! Totdat Anette ziek werd van dit broodje...dit zouden onze ontspannen laatste dagen in Quito worden! De dag er op ging het al wat beter, de nacht was opgebroken door verschillende toiletbezoekjes...je moet alles een keer hebben meegemaakt op wereldreis, en gelukkig overkwam het Anette pas nu (het glas was zeg maar half vol).
Mitad del Mundo (de evenaar) is een van de plekken in Ecuador om te bezoeken. Heel toeristisch, maar toch wel leuk om met één been op het noordelijk halfrond te staan en het andere op het zuidelijk halfrond. Grappig trouwens dat het monument 300 meter te ver naar het zuiden staat, een meetfoutje...Daarna de oude binnenstad bezocht en, om het af te leren, nog een aantal kerken bezocht. Gelukkig maar, want in Quito staat de 'goudste kerk ter wereld'! Heel bijzonder, de hele kerk is bekleed met 23 karaat bladgoud en fantastisch mooi, en dat op de laatste dagen van de reis.
Ook de hoogste kerktoren van Quito beklommen van een hele mooie gotische kerk...uit de '50 er jaren. Het is dus een moderne, nagemaakte middeleeuwse kerk! Dit betekent een betonnen bouwwerk. In Zuid Amerika houdt dit een scheurend, kruimelend, slecht afgewerkte kerk in met scheve torens en hele gammele metalen ladders. Helemaal boven in de toren was hoog, bouwvallig en open...Anette met haar hooogtevrees was erg dapper maar beetje bang. Gerald zonder hoogtevrees was dapper en ook beetje bang omdat deze gammele toren enger is dan een echte, degelijke honderden jaren oudeEuropese kerk. Gelukkig hield de toren het vol en stonden we eenhalf uur later weer beneden, was dit dan echt het laatste avontuur van onze wereldreis?
´s Avonds was het tijd voor ons `Laatste Avondmaal' van deze reis...een belangrijk moment, al was het maar omdat de verliezer van de 'Grote Scrabble Competitie Editie 2009-2010' (mede mogelijk gemaakt door Linda) dit zou betalen...Helaas voor Anette...De cavia die we besteld hadden smaakte OK - het blijft toch zielig om zo´n beestje te eten... Maar wel een afscheid in stijl!
De belangrijkste les van onze reis:
Wat mogen we in Nederland blij en dankbaar zijn dat we in zo´n weelde levenenonsdrukkunnen maken om zulke nietszeggende zaken... Wij Nederlanders zijn echt de ´happy few´ en er zijn heel veel mensen in de wereld met echte zorgen.
We hebben enorm genoten van onzewereldreis. Dit valt onmogelijk in woorden samen te vatten.Hieronder een (alles behalve compleet) rijtje met top en flops:
- MONGOLIE, 's nachts een vent, 'smorgens een...
TOP 4-jarig jubileum van onze relatie met veel vodka
FLOP Gerald's enorme kater (en duszijn humeur en toestand) de volgende dagopdekameeltocht...
- CHINA, culinaire verrassingen
TOP Pekingeend in Beijing (bedankt Betto en Jannie!)
FLOP Per ongeluk hond bestellen in restaurant...
- TIBET, cultuur
TOP Geweldige mensen, prachtige indrukwekkende cultuur
FLOP De Chinese onderdrukking en vernedering van dit land
- CHINA / NEPAL, fietsen
TOP Fietsen met de lokalen in Beijing
FLOP3e dag fietsen in de Kathmandhu vallei...'nòg verder omhoog???'
- BOLIVIA / COLOMBIA, medische perikelen
TOP Alles over natuurlijke geneesmiddelen leren in de jungle van Rurrenabaque
FLOP Zoveelste oorontsteking Gerald, deze keer opgelost met prik in zijn kont...?
- ARGENTINIE / BOLIVIA / PARAGUAY, voetbal
TOP Voetbalwedstrijd Argentinie - Canada voorverjaardag Gerald
FLOPWedstrijden Nederlands eftal volgen via winkeletalage in Bolivia en in compleet leeg restaurant in Paraguay
- BOLIVIA / ARGENTINIE, in de voetbalmedia
TOPAnette als oranjefan in nationale krant Bolivia
FLOP Anette geinterviewd voor sportzender tijdens ARG -CAN 'Of ik wie ken? Nee, nog nooit van gehoord. Wie is dat dan?' Blijkt dat het gaat over de wereldberoemde Argentijnse keeper van AZ...
-
ARGENTINIE, haantjesgedrag?
TOPGerald zijn overwinning op Henk met crocket op de hacienda
FLOP Gerald zijn tango prestaties vergeleken met die van Henk
- INDONESIE, wildlife!
TOP Duiken met gigantische mantarays
FLOP 3 uur later bijna worden opgegeten door een Komodo varaan...
- NEPAL, gelukkig nieuwjaar
TOP Bollywood-style oud en nieuw in Kathmandhu
FLOP Hetkwijt zijn van de sleutel van onze kamer later die nacht...
- MONGOLIE / BOLIVIA, hobbeldehobbel
TOP In de Mongoolse vlaktes rondrijden in onze UAZ (spartaans Russisch busje)
FLOP 21 uur slaaploos hobbelen van La Paz naar de jungle Rurrenabaque, met AIRTIME!
- INDIA / ECUADOR, veerboten
TOP Adembenemende tocht inveerbootjebackwaters Kerala voor slechts € 0.23 per persoon!
FLOP 4 dagen Pelni veerboot in Indonesie: voorzieningen 0, comfort 0, eten 0...
- INDIA / ECUADOR, ziek
TOP Bijna 4 weken met je vingers eten in India en niet ziek worden
FLOPEen broodje shoarma in de toeristenwijk van Quito en vervolgens hele nacht op toilet...
-
NEDERLAND / COLOMBIA, dansen
TOP Gerald blijft maar dansen op de geweldige bruiloft van Anette broer Bram en schoonzus Marloes
FLOP Gerald zijn Hollandse houterigedansprestaties tijdens salsadansenin salsatheque vol soepele Latino's...
- INDONESIE, scooteren
TOP De gezichten van ouders Gerald: Johan (kwajongen, chauffeur) en Hennie (doodsangsten, achterop bij Johan) tijdens scooteren
FLOP Dikke bekeuring Gerald van corrupte politieagent voor verkeerd voorsorteren...
- MALEISIE, wildlife
TOP Spotten van wilde orang-oetans in jungle van Kinabatangan
FLOP Leefgebied van orang-oetans isbijna volledig gekapt ten behoeve van palmolieplantages
- BOLIVIA / INDONESIE, only the lonely
TOP Alleen op de wereld op de top van de Huayna Potosi op 6088 mtr. hoogte
FLOP Enige twee toeschouwers zijn van groot, langdurig, onbegrijpelijk schaduwpoppentheather en niet weg durven lopen...
- ARGENTINIE, koken met Henk en Simone
TOP Pizzabakwedstrijd en chocolade empanadas!
FLOP Keuken vol rook als Gerald zijn moeilijk verteerbare uien-aardappel-kruiden prutje maakt...
- ARGENTINIE / THUIS, welkom!
TOP Op laatste moment afgebroken landing vanwegecondor op landingsbaan Vuurland
FLOP Vertraging, vertraging, vertraging en pas 15 uur later dan gepland landen op Schiphol
- COLOMBIA, blubsie
TOP Modderbad van 2500 mtr. diep op moddervulkaan Cartagena
FLOP 5 Dagen door de modder ploeteren op weg naar de Verloren Stad (Ciudad Perdida)
- ECUADOR, groententuin
TOP De hulp van iedereen in NL en Ecuador en het resultaat van twee weken buffelen
FLOP Anette, diegetekend is voor het leven door alle muggenbeten
- RUSLAND, en kilometers spoor schieten onder mij door...
TOP De imposante metrostations van Moskou
FLOP 35+ graden inTranssiberieexpress doordat deprovodnitsa (conductrice) het kolenkacheltje maar blijft opstoken en in haar meest vriendelijk Russisch (NJET!) weigert op te houden
- CHINA / PARAGUAY, dam dammer damst
TOP3-daagse riviercruise met 400Chinezendie ons beschouwen als hoofdattractie,als afsluiting bezoek aan grootste dam ter wereld
FLOP Teleurstellend bezoek (notabene met Henk van Dam) van de grootste stroomopwekkende dam ter wereld in Paraguay
- ARGENTINIE / NEPAL, nachtrust
TOPKamperen naast de Grey gletsjer tijdens de W-trekking
FLOP Opgesloten zijn in hostelkamer Nepal , Gerald McGyvert zichzelf in het holst van de nachtnaar buiten en vindt het niet zo grappig als de rest
Alle lezers van onze blog, bedankt voor al jullie reacties. We hebben er echt van genoten en hopen persoonlijk de verhalen te kunnen toelichten de komende maanden. We wenseniedereen safe travels en CU soon!
Liefs, Gerald & Anette
Jullie droomtuin!
Lieve allemaal,
En toen was onze wereldreis (en het echte reizen!) ten einde, Peguche wachtte op ons. Met al het geld dat we dankzij jullie hebben verzameld hadden we een leuke oorlogspot om in twee weken tijd te proberen een groententuin neer te zetten waar de kids van Villa Ticca nog jaren plezier van kunnen hebben!
Na ons eerste bezoekje van een paar weken geleden; toen Hector Tractor het land meteen even had omgeploegd, bleek de grond gelukkig erg vruchtbaar! ...Alweer heel veel onkruid en een hele klus om hier wat van te maken. We hadden snel weer een tractor nodig want alles met de hand doen, zoals ze hier gewend zijn, kost gewoon veeeeel te veel tijd.
Goed, het eerste agendapunt is palen en hout kopen voor de omheining. Erg belangrijk hier, want ander worden spullen gejat of lopen er zomaar ineens een aantal koeien of varkens in je groententuin. En dat willen we dus niet ;-) Samen met de lokale maestro (aannemer) naar de houthandel. Het bleek een behoorlijke bestelling te zijn, 90 superzware eucalyptus palen en 300 planken ($ 300,-). De bestelling zou om 11:00 de volgende dag worden bezorgd. Spannend! Toen er om 13:00 nog niets bezorgd was zijn we maar naar de houthandel gelopen om vriendelijk te vragen waar onze bestelling in godsnaam bleef? Niets aan de hand natuurlijk. ¨Nee hoor, over half uurtje zijn we er!¨ Twee uur later is Gerald nog maar een keer langs geweest, nu wat minder vriendelijk. Dit verhelderende, emotionele gesprek in gebrekkig Spaans met veel handen en voeten (zonder Anette is het spreken toch wel heul lastig...) hielp wel! De vrachtwagen werd direct geladen. Gerald vroeg ook nog wat hulp bij het uitladen - wij wachtten immers al een paar uur! In Zuid Amerika worden dan dus de 3 kinderen van de eigenaar voor de TV weggehaald om achter in de vrachtwagen te springen en ons mee te helpen met uitladen. De stumpers! Werken konden ze wel trouwens en ze waren erg blij met de fooi van $ 1,- voor ieder: een kapitaal! ;-)
De zaterdag en zondag hebben we gezellig met ons tweëen een groot gedeelte van het hek gezet. Jawel, de blaren waren er al snel en de spieren hadden blijkbaar al een tijdje niet gewerkt...man man man wat een spierpijn!
Sowieso beloofde het een gigaklus te worden die voor ons tweëen. Misschien wel een ERG veel voor ons twee. Dus viavia kregen we vanaf maandag hulp van Fabian, een dagloner. We konden zijn snelle en onduidelijke Spaans in het begin wat lastig volgen en ook de arbeidsethiek is hier even wennen... Manana manana: waarom haasten als het morgen ook kan. Hij begreep dan ook niet dat wij met alle geweld een tractor wilden. Hij kon immers in zjin eentje ook het hele land omspitten en onkruidvrij maken? Dan zou het zaterdag zelfs al (?) klaar zijn! Maar ´end-good-all-good´ en Fabian bleek zijn gewicht in goud waard. Hij heeft ons de rest van de tijd super geholpen met allerlei (zware) klussen voor slechts $ 12,- per dag. Zonder hem hadden we het nooit gered!!!
Enfin, terug naar die tractor. Want het duurde niet lang of het hele dorp wist dat wij een tractor nodig hadden (nieuws verspreid zich super snel hier in dit kleine dorpje - heb je helemaal geen email voor nodig!). Toen Nancy (de hulp van de opvang), Makita (moeder van juf Paola) had gebeld dat ze een tractor in het dorp zag rijden is Mauricio (manager van Villa Ticca in Ecuador) er achteraan gerend en uiteindelijk heeft Fransisco (man van juf Paola) geregeld dat de tractor ´s middags ging ploegen en de grond de volgende ochtend om 6:00 teeltklaar te maken. Zo werkt dat dus hier, I love it when a plans comes together ;-)
Mauricio heeft ons overigens ook geweldig geholpen met onze zoektocht naar boomkwekerijen om fruitbomen te kopen. De fruitbomen klinken jullie misschien onbekend in de oren. Dit kan kloppen...toen wij ons plan van de kippen presenteerden werd er in eerste instantie heel enthousiast gereageerd door iedereen uit onze eigen omgeving. Totdat de lokalen hun advies gaven: doe het niet, er is ´s avonds geen toezicht is op het terrein en dan worden de kippen binnen no-time gejat... of opgegeten door ratten... Ratten die kippen eten? Dawoiknoi...Er woont wel een omaatje op het terrein van Villa Ticca - Rosalinda, Gerald´s grote, kleine vriendin - maar zij is slechthorend. Haar cavia´s worden dan ook wel eens gejat...heel zielig! OK, duidelijk: wij hebben niet al deze moeite gedaan om met jullie hulp een kippenren neer te zetten wat om de zoveel tijd leeg gehaald wordt! Tijd voor plan B dus: fruitbomen! Deze zijn vrij duur in aanschaf, maar vergen weinig onderhoud en leveren (op termijn) veel vruchten voor heerlijke verse sapjes! De actie 'Pik een Kip' is dus bij deze officieel omgebouwd in 'Droom een Boom' ;-)
Op vrijdag worden onze ´droombomen´ bezorgd door kweker Don Fernando (totaal $ 250,-). Met reden ´droombomen´ want er groeien hier van allerlei ´dingen´ aan bomen die we thuis niet hebben... 5 limoenbomen, 5 mandarijnbomen, 5 sinaasappelbomen, 2 perzikbomen, 2 pruimenbomen - tot zover OK. Komt ie: 2 guyababomen (soort appel maar dan heel anders...), 10 babacobomen (soort papaya), 15 granadillos (soort maracuja-klimplanten) en 2 taxo-klimplanten (soort passievrucht). Oh ja, en als klap op de vuurpijl: 16 tomatenbomen! (Ja Bram, je leest het goed: tomatenbomen! Is Nederland al klaar voor deze ´Tomate de Arbols´? (Voor de duidelijkheid, Bram is broer van Anette en manager is op een grote high-tech tomatenkwekerij).
Al deze bomen zijn jong gekocht, op deze manier is de kans het grootst dat ze 'aanslaan'. De eerste vruchten kunnen we verwachten over ongeveer vier maanden en elk jaar een beetje meer. De bomen worden ongveer 3,50 meter hoog. ´Onze´ tuin is gelukkig zo groot dat we de bomen allemaal een plekje hebben kunnen geven in de zon. Het land hebben we verdeeld in 15 grote plots, op de zonnigste plots staan de bomen en daar omheen is voldoende ruimte voor de andere produkten die we hebben gekocht. Want naast fruit wilden we natuurlijk ook VEEL groenten in onze tuin!
Na overleg met de buren en het Villa Ticca team hebben we de volgende zaden gekocht: wortels, rode bieten, uien, andijvie, bonen, mais, tuinbonen, rode kool, witte kool, Chinese kool, courgettes, broccoli, bloemkool, pompoen en sla. Een klein probleem waren alle kippen van de buren die elke dag gezellig bij ons komen scharrelen in de vers omgeploegde grond... Maar voor ieder problem is een oplossing en Maestro Pepino (zo luid Gerald´s bijnaam inmiddels!) maakt binnen no-time (ehum!) kippen -proof ´zaadkiembakken´ gemaakt van kippengaas. Nadat de zaadjes zijn uitgekomen en kleine plantjes zijn, kunnen ze worden overgeplant naar de plots, en de kippen kunnen er naar fluiten ;-) Dit hadden ze in Peguche nog nooit gezien, we hebben zelfs geluiden gehoord van mensen die dit idee willen gaan gebruiken in hun eigen tuin, hoe cool is dat!
De plantdag is een groot succes. Vaders en moeders komen in grote getale, met alle mogelijke andere familieleden opdraven om ons mee te helpen zaaien. Ruggen worden gemaakt en als er een tekort aan pikhouwelen dreigt, rent Gerald het dorp door opzoek naar meer. Dit leidt tot hilarische taferelen want de buurman is natuurlijk niet thuis, maar wel te vinden in het gele huis verderop... oh nee, daar is hij al weg, hij is nu bij meneer zo-en-zo op de hoek bij de kerk. Later horen we van Makita dat het hele dorp zich inmiddels afvraagd waar die ´ sucio extranjero con sombrero naranja´ (buitenlander met vieze kleren en oranje muts) vandaan komt...?
Naast de groententuin blijft Villa Ticca natuurlijk in eerste instantie een kinderopvang, en kinderen willen spelen. Hiervoor hebben we een groot stuk grasland (40mtr * 10 mtr.) afgezet met een heel cool kleurrijk hek. Om de fruitbomen op dit speelveld staan keurig hekjes om te voorkomen dat de bomen al te veel te lijden hebben. Geweldig om te zien dat de kids gelijk rondrenden en speelden in hun nieuwe speelveld, eerder hadden ze alleen een piepklein pleintje!
We zijn de afgelopen twee weken met ontzettend veel plezier elke dag van 7:00 tot 20:00 uur bezig geweest met ons project. EN WE HEBBEN ER ELKE MINUUT VAN GENOTEN!!! Geweldig om te zien hoe de hele gemeenschap ons probeerde mee te helpen en erg bijzonder om een beetje deel uit te maken van het normale leven in dit kleine inheemse dorpje. De groententuin is helemaal afgekomen. We zijn er trots op dat we, samen met jullie, Villa Ticca zo goed hebben kunnen helpen! En dat we ze iets hebben gegeven dat op lange termijn, dagelijks een beetje bijdraagt aan een gezondere levensstijl. Er is zelfs nog wat geld over waar ze de tuin nog een tijdje van kunnen onderhouden!
De kinderen kunnen nu al genieten van hun coole speelveld en straks van de overvloed aan fruit en groenten voor Peguche en Quito. We kunnen namens hun niet vaak genoeg zeggen
BEDANKT!!!
In de fotoserie kun je alle foto´s zien. Klik op deze link: http://geraldanette.reismee.nl/fotos/61023/vrijwilligerswerk-in-peguche/
Verder zullen we als we terug in Nederland zijn (4 oktober!) een filmpje plaatsen op de website met een rondleiding door jullie tuin!
Groetjes van ons en de kids!
Ps. Ik hoopte dat Anette ook enthousiast zou zijn geworden over tuinieren, maar mij is vriendelijk doch dringend meegedeeld dat de tuin in Amsterdam mijn domein blijft...hmmm...eigenlijk best cool want ik vind het nog steeds ontzettend leuk en mis ons tuintje wel een beetje...alleen is na dit avontuur ons tuintje wel een beetje klein...
Colombi - jaaaah!!!
Lieve allemaal,
Helaas voor ons het bijna laatste reisverhaal.... nog twee weekjes vrijwilligerswerk in Peguche en dan op naar nieuwe avonturen in Nederland! De laatste weken hebben we doorgebracht in Colombia, het land van Pablo Escobar, koffie, big boobies, fruit en de FARC.
Na de grens zien we nog niet heel veel verschil met de rest van Zuid Amerika. Wat wel meteen opvalt is dat de dames hier graag showen wat ze in huis hebben. De decolletees zijn hier het diepst ooit en soms vallen ze er gewoon echt bijna uit! Gerald is dan ook erg stil tijdens onze eerste busreis als er vijf uur lang twee borsten (en een meisje) tegenover hem zit te schommelen...
We komen pas ´s avonds laat aan in Cali en de eerste indruk is matig. Groot, hoge muren en we zien veel zwervers op straat. ´s Ochtends ziet de stad er echter heel anders uit. Na een heerlijk Colombiaanse koffie bezoeken we de dierentuin van Cali met zeer coole beesten die we nog nooit eerder hebben gezien (anyone: diereter?) In de stad is het een gezellige drukte en op iedere straathoek worden de meest exotische en bijzondere vruchten verkocht. Gerald eet zich er vol aan, hij moet natuurlijk alles proeven onze super-toerist! ´s Avonds bussen we verder om zo snel mogelijk door te stoten naar het noorden, waar zon, zee en strand op ons liggen te wachten! Maar alles bij elkaar is de rit vanaf de grens wel meer dan 50 uur, dus besluiten we om nog een korte stop te maken in Medellin. Een van `s werelds meest beruchte steden en 20 jaar geleden nog de gevaarlijkste ter wereld... Meer drugsmoorden dan waar ook, het is dan ook de stad waar drugsbaron Pablo Escobar (8000 moorden op zijn naam) heerste totdat hij in 1993 werd doodgeschoten door de politie. Hij was zo rijk dat hij zelfs heeft aangeboden om de totale staatsschuld van Colombia af te lossen. Zijn cartel had 80% van de wereldhandel in drugs in handen! Inmiddels is Medellin is opgeklommen uit dit diepe dal en is een populaire stad met efficiente metrolijn die heeft gezorgd voor veiligheid en rust. Je kunt nu ook over de armste wijken heen `rijden` met een kabelbaan(uitbreiding op de metro) en zo krijg je een goed beeld van de andere kant van Colombia. Indrukwekkend om te zien!
Na Medellin zijn we ´s avonds verder gegaan naar Cartagena, helemaal in het noorden van Colombia. Wij in totale schok... het lijkt wel een nieuwe wereld... nergens mee te vergelijken... nooit eerder vertoond op deze reis... het is ....Caribisch en...HEERLIJK! De mensen hier lijken helemaal niet meer op Zuid Amerikanen. Het zijn allemaal pikzwarte mensen. Dit komt door de slaventijd, veel slaven zijn hier blijven hangen en vormen nu een belangrijk gedeelte van de bevolking van noord Colombia. Cartagena is een schitterende oude Spaanse vestingstad, de temperatuur is warm, tot heet - met af een toe een tropische stortbij. Kortom welkom in de tropen!
We beginnen onze vakantie in een moddervulkaan, een minibergje van 15 mtr. hoog waar bovenin een modderpoel ligt die 2,5 kilometer diep is. Hier kun je heelijk in badderen, spetteren en klieren. Een heel raar gevoel, want je kunt niet zinken, de modder draagt je, net als in de Dode Zee. Na uitgespeeld te zijn worden we in een meer schoongeborsteld door een niet zo heel erg verlegen lokale mevrouw. Binnen twee seconden is Anette haar bikini topje uit, dat haal ik niet eens ;-)
De volgende dag hebben we de Rosario eilanden voor de kust van Cartagena bezocht om te te snorkelen in het bijna-blauwe water aan het bijna-witte strand. Geweldige vissen gezien! Maar het was een topdag en na alle kou van de afgelopen maanden smaakt dit naar meer! Daarom vertrekken we noordwaarts naar Taganga. Dit dorpje staat bekend om zijn mooie stranden en je kan er schijnbaar goed duiken. Bovendien is het vertrekpunt van de trektochten naar Ciudad Perdida (de Verloren Stad), drie goede redenenom te gaan dus!
Helaas speelt het weer ons parten. Taganga is OK, maar het water is door de extreme regenval mosterdgeel en de stranden klein en vies... Verder krijgt Gerald weer eens last van zijn (psychische?) oorontsteking. Toch grappig dat dit altijd naar boven komt een dag of twee voor we willen duiken..!? Dus we maken snel andere plannen en vertrekken de dag erna naar Ciudad Perdida.
De tocht bestaat uit 5 dagen trekken waarbij je op dag drie de stad bereikt en vervolgens dezelfde route weer terug neemt. De tocht gaat door het hart van de coca-plantages uit het verleden (die allemaal vernietigd zijn door de Amerikanen). Pas sinds 2005 is het veilig genoeg voor toeristen en zijn de meeste rebellen verdwenen. Het moeilijke van de trekking is dat het elke dag om een uur of twaalf begint te stortregenen. De route is dan ook één grote modderpoel. De route gaat behoorlijk omhoog en naar beneden. Ook moeten er een stuk of twaalf rivieren worden overgestoken, varierend in diepte van 30 cm. tot middelhoogte. We proberen de eerste paar uur heel hard om onze schoenen droog te houden, maar al snel banjeren we er met schoen-en-al doorheen... het heeft allemaal helemaal geen zin. De temperatuur is heftig, het is zeer warm en de luchtvochtigheid is erg hoog. Binnen no-time zijn we totaal doorweekt. Oja, en bijna vergeten, de muggen hier eten DEET als ontbijt en zijn onverbiddelijk. Met name Anette heeft het zeer zwaar te verduren... Hoe de muggen haar billen weten te vinden blijft een raadsel, maar het ziet er niet uit - foto´s zijn inmiddels gedelete!
JA, dit wel leuk! Ondanks het zweet, de muggen, de benauwdheid en de helse klimtochten omhoog en omlaag, was het geweldig! We hadden een hele gezellige groep met zes Engelsen - toevalligerwijs allemaal Londeners. We sliepen in hangmatten (comfortabeler dan gedacht). Het eten was heerlijk. De junglegeluiden zijn super om bij in slaap te vallen na een lange dag en de tientallen vuurvliegjes zorgen voor een spectaculaire `alternatieve´ sterrenlucht. Weinig andere toeristen. De vele militairen zijn erg aardig en leuk om mee te kletsen. De lokale bevolking (Kogi indianen) zijn heel bijzonder en de enige mensen die we op onze reis hebben gezien die nog echt traditioneel leven, geen t-shirts aan hebben of gympen dragen, geen mobieltje hebben, mensenschuw zijn en in plaggenhutten wonen. Kortom: echt authentiek. Voor zo lang het nog duurt, want hoe meer toeristen er zullen komen hoe meer de Kogi beïnvloedt zullen worden, eigenlijk heel triest...
Na drie dagen, 44 kilometer en 1200 traptreden bereiken we de Verloren Stad. Men zegt dat deze tocht meer over de reis er naar toe gaat dan over de stad zelf. Maar wij zijn het daar niet mee eens! De oude stad (650 jaar voor Machu Picchu) is echt heel indrukwekkend en ziet er geheimzinnig uit in de jungle die het grootste gedeelte nog bedekt. Na nog twee dagen doorgemodderd te hebben in stromende regen hebben we eindelijk het dorpje bereikt waar een heerlijke lunch met verse vis wordt geserveerd, en de jeep op ons wacht... niet dus ... er zijn stakingen vanwege een energiecrisis en de jeep kan de wegblokkades niet passeren. Oplossing? In de stromende regen achter op de motor met backpack door de modderige rivier wat ooit een weg zou moeten zijn geweest... Een exit in style! Gerald gaat een paar keer bijna onderuit en na Anette haar eerst angstige minuten kan ook zij er van genieten. Ze moeten dit standaard aan de tourtjes toevoegen :-)
Capurgana is next! Staat niet in de planning, maar door het aanhoudend slecht weer - en onze vastberadenheid om nog één keer op een wit strand te liggen - gaan we de volgende ochtend vroeg, met al onze natte spullen uit de jungle nog in onze rugzak, meteen op pad! Capurgana ligt aan de grens met Panama, dus dit betekent dat we weer een heel stuk moeten reizen, maar dat hebben we er graag voor over. De reis kost ons anderhalve dag (waarvan de laatste vijf uur in de bak van een jeep op een enorme K.U.T. weg) naar de stad Turbo (wat een coole naam!). De dag er op met een speedboot 2,5 uur naar onze bestemming. Er zijn namelijk geen wegen hiernaartoe en wordt omringd door jungle.
En toen was er het paradijs... wat een geweldig dorpje is Capurgana. Het water is superhelder, de stranden hagelwit en het weer heerlijk! En er zijn bijna geen toeristen, omdat het zo moelijk bereikbaar is. We duiken meteen het strand op - en het water in, waar Gerald de rest van de drie dagen blijft! Het lijkt wel of die snorkel vast zit op z´n hoofd en gunt mij iedere keer net een halfuurtje zonnen voor hij me weer meesleurd op de volgende snorkelexpeditie. Het duiken stelt ook niet teleur en het duikbootje is de meest originele ooit. Een zeer klein roeibootje met een klein buitenboordmotort. Maar het voldeed en we maken twee hele gave duiken aan de kust van een schilderachtig palmeilandje. Dachten we...
... want de dag erna heeft nog veel meer in petto! Na een korte jungletrekking - we zien een kikkertje van ongeveer 3 cm. groot dat extreem giftig is. Dit ene kikkertje heeft genoeg gif in zijn lijf om vijf volwassenen mee te doden - gaan we snorkelen in El Miel, Panama (!). El Miel is zo afgelegen dat je geen paspoort nodig hebt om de grens over te gaan, er zijn wel Panamese militairen maar het volgende stadje is acht uur varen met de boot. Je kunt dus toch nergens heen ;-) Het is adembenemend en we zien een aantal grote kreeften, veel vissen en supermooi koraal. Het absolute hoogtepunt is echter een school van 15 inktvissen die we een hele tijd kunnen volgen, een soort ruimteschepen onder water, übercool! Na dit avontuur terug naar Colombia gewandeld waar we werden opgehaald door de duikschool om nog twee duiken te maken.
Deze twee duiken behoren tot de meest spectaculaire ooit. Allereerst begonnen we onze duik in Colombia, om een uur later in Panama weer boven water te komen, hoe cool is dat! We duiken door een spectaculaire koraalcanyon, hebben enorme kreeften gezien (40 cm) en krabben (40 cm.), grote scholen vissen en een zeer spectaculaire vis die van kleur veranderd (net als de intkvissen overigens) en twee hoorns heeft als een stier. Je moet er eigenlijk bij zijn denk ik dus ik houd het kort... We hebben in ieder geval genoten!
De volgende dag besluiten we toch om weer verder te gaan. De drang om alles nog even te willen zien is nog steeds aanwezig (... we zouden toch eens wat missen!) Volgende tussenstop is Santa Fe de Antioqia, een schilderachtig wit stadje. Vanuit hier de coolste taxi ooit genomen: een stokoude puntgave Renault 12 met een oude Colombiaan als chauffeur en een cowboy als andere klant, briljant! Na nog meer bussen komen we uiteindelijk aan op onze plaats van bestemming: Salento.
Salento ligt in het koffiedistrict van Colombia. We hebben dan ook een plantage berzocht bij Don Elias, een oude man van een jaar of 75 die een kleine organische koffieplantage heft. Zijn kleinzoon Jose gaat het tzt overnemen en geeft ons een super interessant rondleiding. En als 'grande finale´ mogen we onze eigen koffiebonen branden en malen, en daarna ook de koffie drinken natuurlijk. Verder doet Anette een nieuwe ontdekking in Salento: obleas... grote wafels met room en fruitsmaken er tussen, smullen! De dag daarna gaan we met een hele cool oude Willy´s Jeep naar de Valle de Corcora, de vallei waar de nationale boom van Colombia te vinden is: de wax palm. Deze palmbomen zijn de hoogste in de wereld (tot 60 mtr) en vallen door hun lengte erg op in he mooie landschap. De foto´s spreken voor zich. Tijdens deze wandeling van vijf uur (die makkelijk zou zijn maar toch nog tegenviel...) hebben we ook en klein boerderijtje bezocht waar zes sdoorten wilde kolibries te vinden zijn, erg coole vogels om te zien!
Na Salento is het toch echt tijd om dit mooie land te verlaten en ons nuttig te maken bij Villa Ticca. Na nog een korte stop in Popayan en een bezoek aan Sylvia, waar de lokale mannen rokken dragen, bussen we dus terug naar Ecuador. Ons project, mede mogelijk gemaakt door jullie (!), is begonnen. Voorlopige tussenstand na 1 dag: het hout voor de omheining is gekocht. We hebben in totaal drie blaren. De slechthorende buurvrouw van een jaar of 70 helpt ons geweldig en is Gerald´s nieuwe vriendin! Hebben we kennis gemaakt met de kindjes van Peguche en zijn we al goed bekend met mañana, manana:-) ....het hout zou bezorgd worden om 11:00, na twee keer langs geweest te zijn (een keer aardig, een keer niet aardig) uiteindelijk toch bezorgd om 16:00. De kinderen van de houthandelaar (9, 12 en 14) hebben gelukkig wel meegeholpen om de zware balken en planken naar achter te dragen, super!
OK, tot zover, binnenkort meer over Peguche en tot ons allerallerlaatste verhaal vanuit Quito!!!
X Gerald en Anette
PIK EEN KIP!
Allereerst willen we iedereen nogmaals SUPER BEDANKEN voor de donaties tot nu toe, GEWELDIG! Vanaf overmorgen zijn we weer in Peguche en zal het echte werk beginnen, we zullen jullie regelmatig op de hoogte houden van de vorderingen.
Maar wat is een broodje gezond nu zonder ei? NX natuurlijk, daarom hebben we een nieuw plan voor de mensen die nog geen donatie hebben gedaan:
PIK EEN KIP
Pak deze kans en pik je eigen kip! Een kuiken kost in Ecuador ongeveer € 2,50 (een grote kip € 7,50). Met het voer dat we gaan kopen voor de kuikens zijn ze in no-time klaar om eieren te leggen. Daarnaast leveren ze natuurlijk kipfilet èn nieuwe kuikens op. Op deze manier helpen we de kinderen in Peguche en Quito nog verder op lange termijn.
Anette heeft de taak op zich genomen het kippenhok te bouwen (pa Hendrickx, er komt nog een vragenlijstje...). Zorgen jullie er voor dat ze het héééél druk krijgt en een groot hok moet bouwen voor
alle gedoneerde kippen en kuikens?
- Donaties kunnen gestort worden op rekening nummer: 12.99.17.249, naam: G.H.A. Valkema e/o A.C.W. Hendrickx. Graag onder vermelding van ´Pik een kip´;
- Iedereen die een donatie maakt, ontvangt een persoonlijk bedankje van de kinderen. Stuur hiervoor je adresgegevens naar geraldanette@gmail.com;
- We zouden het waarderen als jullie je donaties ook op de website vermelden.
Wederom dank namens de kinderen voor deze hulp!
X Gerald en Anette
Ps. De eerste foto´s van Peguche staan nu ook op de site!
Wat krijg je als je 45 ton in het water gooit?
Hallo iedereen,
Allereest, SUPER BEDANKT voor al jullie donaties aan Villa Ticca. We hebben al ruim 500 euro opgehaald maar voor iedereen die nog niet gestort heeft:
DE LIJNEN STAAN UITERAARD NOG STEEDS OPEN!
Want al het geld dat we ophalen kan hier zeer goed gebruikt worden!!! (Hoe geld over te maken is te lezen in het vorige verhaal)
We zijn gisteren gaan kijken bij Villa Ticca en direct begonnen met omploegen van het land, zo´n 900 m2, een flinke lap dus. We waren net aan het verzinnen hoe we van al dat lange gras en onkruid af moesten toen er spontaan een tractor voorbij kwam rijden. Medewerker Francisco is er meteen naartoe gerend en vijf minuten later was de deal rond en kon ´Hector Tractor´ aan de slag voor $ 40,-. Geweldig toch! De buurkindjes – en vriendjes van Marleen (zus Anette) – kwamen trouwens meteen meehelpen met het weghalen van groot onkruid, vele handen maken licht werk! Over een week ofzo komt ´Hector Tractor´ terug en wordt de grond nog een keer omgelegd. Daarna gaan we aan de slag met het echte werk: hekwerk zetten, zaad en plantjes kopen etc. Genoeg te doen is er zeker, maar voordat het zover is gaan we eerst nog een klein maandje naar Colombia. Als we terugkomen is de opvang ook weer gestart – het is momenteel vakantie – en hopen we op nog meer ´handige handjes´ van ouders om alles op tijd af te hebben voordat we naar huis vliegen…
Tot zover Villa Ticca, want we lopen wat achter met ons verslag van de afgelopen weken. Om te beginnen, Machu Picchu – DE toeristentrekpleister van Zuid-Amerika. Zoveel toeristen hebben we het hele jaar nog niet bij elkaar gezien! Het is dat we weten dat jullie gewoon lekker thuis zijn, maar anders zouden we zweren dat heel Nederland daar zit! Omdat Gerald Machu Picchu al een paar jaar terug met zijn broers Frank en Martijn had gezien, besloten we om de ´budget optie´ te doen. Met de bus naar een klein dorpje, een taxi naar een nog kleiner dorpje en daarna nog een uur of 2-3 lopen. Klonk simpel, zei het niet dat in heel Peru stakingen gaande zijn vanwege de hoge gasprijzen. In Cusco hebben we dus een dag of twee gewacht op een bus. Niet heel vervelend, maar het is niet echt onze stad – veel te massaal,veel te duur en veel te veel toeristen (alhoewel de McDonald´s wel de moeite waard is
Niets bleek minder waar… Rond middernacht kwamen we bij de eerste blokkade. De protesteerders zaten er rustig bij maar begonnen soms ook tegen de bus te slaan, we mochten er ECHT niet door. Wat te doen? Iedereen legde zich er bij neer en ging een tukkie doen, maar toen we om 4 uur ´s ochtends wakker werden was de situatie onveranderd. Toen het licht werd besloten we, samen met drie Chilenen en een Boliviaan, te gaan lopen naar het volgende dorp. Hoever dat precies was? Daarover verschilden de meningen van 20 minuten tot twee uur, dus we waagden de gok. Na anderhalf uur begonnen er ineens busjes en taxi´s te komen van de andere kant… zou de blokkade opgeheven zijn? Na een tijdje vonden we een busje dat de goede kant opreed, tot de volgende blokkade…Uitgestapt, verdergelopen totdat er weer een busje kwam… Uiteindelijk kwamen we rond een uur of zeven eindelijk in het eerste kleine dorpje. Een slimme taxi meneer beweerde dat er verder geen wegblokkades waren en wij wilden dat natuurlijk graag geloven! Echter al na een half uur moesten we helaas weer uitstappen… blokkades, en het zag er wederom niet naar uit dat dit snel opgelost ging worden. Overal waren mannen bezig met houwelen stukken rots los te wrikken zodat deze op de weg terechtkwamen door de lawines. Dus, weer lopen! Na een half uur was het volgens de lokale mensen nog een half uur. Maar een half uur later, was het nog steeds twintig minuten… Schiet lekker op zo, NOT! Tweëenhalf uur later waren we er dan eindelijk en na een uitgebreide lunch om onze vermoeide voetjes even te laten rusten, begonnen we eindelijk aan deel drie: het deel dat we volgens plan ECHT moesten wandelen…
Na al dat gedoe waren we blij dat het ook echt de moeite waard bleek te zijn, wat een gaaf gezicht! ´s Ochtends vroeg zagen we de ruïnes door een deken van mist, maar na een tijdje klaarde het op en was het heerlijk weer! We hadden een tour geboekt, mede mogelijk gemaakt door een een donatie Frank en Akkelien (broer Gerald + vriendin), zodat ´de stenen een beetje tot leven komen´ en dat bleek een zeer goede keus. SUPERBEDANKT hiervoor
Tja … want met nog ´maar´ twee maanden te gaan, moeten we nu echt keuzes gaan maken. Na zes uur in Lima (mooi klooster bezocht met 75.000 schedels en botten in de catacomben, creepy...) en een Pisco Sour (de nationale drank), besluiten we in één ruk door te gaan naar Cuenca in het zuiden van Ecuador. Dat betekende wel 50 (!) uur bussen…maar ook dat hebben we overleefd. In de eerste stad na de grens, moesten we van bus wisselen en werden we direct geholpen door twee vriendelijke jongens. Toen we zeiden dat we naar Cuenca wilden begon er één heel hard te zwaaien en in z´n walky-talky te gillen. Bleek dat de bus net een minuut geleden was vertrokken. Wij er achteraan, de jongens met onze rugzakken. Toen ik gedag zei en hen bedankte, zei een van hen heel schattig: ´Maar als ik net in jullie land aan zou komen, zou ik ook willen dat ik geholpen werd´!! WELCOME IN ECUADOR!
Cuenca is mooi. Met z´n mooie koloniale gebouwen en bijzonder interessant museum over alle stammen die in Ecuador wonen, zijn we ruim een dag zoet. Met name de ´gekrompen´ hoofden zijn heel bizar. Na een oorlog namen krijgers namelijk de hoofden van hun slachtoffers mee terug naar huis. Daar werd vervolgens de hele binnekant uitgehaald en opgevuld met een of andere vloeistof. Het resultaat: een soort mini-mens hoofd, erg bizar, zie foto.
In een gezellige salsa-bus met tientallen chocola-penlights-mais-sinaasappel-ingezegende snoepjes- en horloge-verkopers, door naar Puerto Lopez. Dit kleine dorpje aan de kust staat met name in de winter in de schijnwerpers doordat er bultruggen komen paren en baren in de wateren vlakbij de kust. Deze kolossale beesten worden een meter of 15 en wegen zo´n 45 ton en zwemmen helemaal vanaf de Noord- of Zuidpool hierheen. Dat we ze zouden zien was gegarandeerd zei de touroperator, maar of we ze ook zouden zien springen…? De volgende ochtend stapten we vol spanning de boot in, en al snel zagen we heel in de verte een grote water´spuit´ van een walvis die boven komt. Een half uur later werden we beloond met een enorm spektakel: een walvis die uit het water springt! Wat een gezicht! Het blijkt een ´spelende´groep van twee mannetjes en een vrouwtje – één daarvan een ´kleintje´ (alles is relatief natuurlijk, ze worden drie meter groot geboren!) Het spektakel herhaalde zich wel een keer of tien en ook sloegen ze met hun vinnen op het water. We konden onze ogen er niet vanaf houden, zeer zeer zeer bijzonder!
Na een uur of twee moeten we toch echt verder en hebben we een wandeling gemaakt op Isla de la Plato, oftewel ´poor men´s Galapagos´, bekend om zijn vogels met blauwe poten en fregatvogels, waarbij het mannetje in de paringstijd zijn borst opblaast tot een enorm rood hart. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was gingen we ook nog snorkelen ´s middags in een superleuk baaitje met veel vis. Topdag!
Overigens voordat ons grote walvisavontuur begon, werden we ´s ochtends wakker doordat ons bed enorm schudde. Een aardbeving bleek later, al deed de man van ons hostel er zo nonchalant over dat we er van uitgingen dat het veel vaker gebeurde. Later bleek dat het ging om een aardbeving van 6.9 op de schaal van Richter! Toch niet zo´n kleintje dus, maar gelukkig zaten wij aan de rand en was er in de rest van het land relatief weinig schade.
Na een aantal heerlijke visjes, gebakken, gekookte en gegrilde banaan – ze gebruiken banana hier echt voor ALLES hier – en wat biertjes op het strand, zijn we verder gegaan naar Banos in centraal Ecuador.
Banos ligt vlak naast de grote vulkaan Tungurahua. Deze is in 1999 tot uitbarsting gekomen en sindsdien gebeurt dit met grote regelmaat. Overal in het dorpje staan dan ook borden met in welke richting je moet vluchten in geval van een uitbarsting. Ook op de straat staan levensgrote pijlen met de evacuatieroute. We hoorden dat twee maanden geleden in één week het totale dorp drie keer is geëvacueerd.
We waren al gewaarschuwd dat de Ecuadoreanen deze week bevrijdingsdag vierden en veel mensen daarom drie dagen vrij waren, maar dat het zooooo druk zou zijn? We kunnen echt over de hoofden lopen en het duurde slechts twee uur voordat we een kamer hadden… pfff, en ook nog eens in de stromende regen
Zul je net zien dat het de volgende dag geweldig weer is, dus alsnog op de fiets gestapt en de beroemde watervallenroute naar beneden gefietst. Deze fietsdag hebben we kunnen doen van een bijdrage van Mirjam en Sjoerd, SUPERBEDANKT
Overigens staat Banos naast zijn watervallen bekend om zijn heeeele zoete snoep wat ze aan een haak aan de de muurs hangen, vervolgens heel vaak meters uittrekken en kneden en in een soort zuurstok draaien. We krijgen uiteraard een stukje om te proeven, wat vervolgens volledig aan mijn beugel (aan de achterkant van mijn tanden) blijft hangen...bye bye beugel…Toch maar een bezoekje met de tandarts plannen als we terug zijn…
Volgende stop is Latacunga voor de Quilatoa loop: drie dagen wandelen door kleine ver weg gelegen dorpjes en geweldige natuur – onze favo! De eerste nacht verblijven we in een ieniemienie dorpje met welgeteld één hostel dat we met twaalf Fransen delen. Aan het diner ´s avonds hebben we dan ook niet heel veel in te brengen, maar gelukkig heeft de Nederlandse eigenaresse van het hostel een hele stapel Viva´s en Flairs achtergelaten, dus Anette vermaakt zich prima! Met een uitegebreide routebeschrijving gaan we de volgende ochtend op weg naar onze volgende bestemming. Helaas blijken de instructies ´na de grote rots links´ of ´rechts bij de kleine boerderij´ al snel niet voldoende. We verdwalen een paar keer en worden door een vriendelijk man met koeien letterlijk weer op het rechte pad gezet. Uiteindelijk is het een schitterende route en we komen de hele dag verder helemaal geen enkele toerist tegen => heerlijk! Onderweg lunchen we bij een riviertje en Gerald kan het natuurlijk niet laten om een dam te bouwen (uiteindelijk haalt hij mij natuurlijk ook over…. zie foto´s voor resultaat, we zijn er trots op
De laatste dag leidt naar de Quilatoa-vulkaankrater. Net zoals bij de Colca Canon, lopen we de route schijnbaar ´verkeerd om´. En dat blijkt want we moeten 1100 meter omhoog (in plaats van omlaag!) die dag. Omdat het pad wederom niet echt duidelijk is, gaan we dwars door menigeen achtertuin en akker. Het goede nieuws is dat we de krater de hele tijd kunnen zien en dus de richting wel goed hebben… alleen hebben we waarschijnlijk wat meer calorietjes verbrand dan de bedoeling (maar hé, is dat erg?). Het is een geweldige tocht en het uitzicht is het dubbel en dwars waard. Wederom springen we achterin een truck en ´s avonds zijn we weer terug in Latacunga.
De wekker gaat de volgende ochtend heel vroeg en we gaan, met spierpijn in onze benen naar Saquisilí, dat bekend staat om zijn enorme beestenmarkt. We hebben al veel markten gezien afgelopen 11 maanden, maar dit is toch wel echt heel bijzonder. Het is serious business. Mensen bekommeren zich totaal niet om ons (de toerist) maar zijn druk in de weer met de keiharde koop en verkoop van koeien, schapen, cavia´s, ezels, eenden, varkens, lama´s cavia´s etc. De dollars vliegen in de rondte en er wordt aan uiers getrokken, onder staarten gekeken etc. Waarschijnlijk doen ze dit op de veemarkt van Zuidlaren ook, maar wij hebben nog nooit zoiets gezien en kijken onze ogen uit!
Na de markt reizen we verder naar Otavalo om Mariska (oprichtster van ons vrijwilligersproject Villa Ticca) te ontmoeten. Hierover binnenkort meer. Ook Otavalo heeft een enorme toeristen- en veemarkt, en wederom genieten we. Met name de klederdracht die de mensen (jong en oud, man en vrouw) hier dragen is prachtig.
Morgen gaan we dus verder naar Colombia. Sinds Rusland horen we al positieve verhalen over dit land, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen.
To be continued…
Heel veel liefs,
Anette & Gerald xxx
Breaking news!
BROODJE GEZOND VOOR EEN BROODJE GEZOND!
Lunchtijd in Nederland:
Heerlijk, even naar de croissanterie en een broodje gezond halen. Voor die vijf euro kun je het zelf bijna niet maken immers! Lekker gezond en makkelijk!
Lunchtijd in Ecuador:
Lekker we gaan eten! Een gefrituurd kippetje met rijst... niet echt gezond maar wel lekker makkelijk...
BROODJE GEZOND VOOR EEN BROODJE GEZOND!
Binnenkort reizen wenaar Quito, de hoofdstad van Ecuador om Villa Ticca een handje te helpen. Villa Ticca is een stichting met twee kinderopvanghuizen in Ecuador (Quito en Otovalo), waar aan kansarme kinderen van alleenstaande en minderjarige moeders een veilige plek wordt aangeboden. Kijk voor meer infoop: http://www.villaticca.com/index.php?lang=nl
Marleen,een zusje van Anette, zet zich al jaren in voor deze kinderen. Eerst vanuit Ecuador waar ze geruime tijd heeft gewoond en tegenwoordig met een enthousiast team vanuit Nederland.
En nu is het onze beurt om een steentje bij te dragen. Dit gaan we doen door wat steentjesweg tedragen en een moestuin aan te leggen bij de opvang. Op deze manier kunnen alle kinderen van Villa Ticca straks genieten van een lekkere gezonde maaltijd, iedere dag ÉN uit eigen tuin!
We willen hierbij graag jullie hulp inschakelen:
Voor de kosten van één broodje gezond in Nederland,
help je de kinderen van Villa Ticca op weg naar een gezonde maaltijd!
Wij doen alvast de eerste stap en geven tien broodjes gezond (€ 50,-)voor de kinderen van Villa Ticca!
- Donaties kunnen gestort worden op rekening nummer:12.99.17.249, naam: G.H.A. Valkema e/o A.C.W. Hendrickx. Graag onder vermelding van ´broodje gezond voor broodje gezond´;
- Iedereen die eendonatie maakt, ontvangt een persoonlijk bedankje van de kinderen. Stuur hiervoor je adresgegevens naar geraldanette@gmail.com;
- We zouden het waarderen als jullie je donatie ook op de website vermelden.
ALVAST BEDANKT VOOR JULLIE STEUN,
DE KINDEREN REKENEN OP JULLIE!
Wandelende bomen...zien we ze vliegen?
Goed...voetbal maar snel vergeten. Na de finale direct een bus geboekt naar Rurrenabaque (Rbq). Reactie van mijn altijd positieve, lieve moeder: 'Gefeliciteerd met ons oranje-voetbalelftal: de tweede plaats van de wereld!!!! Is het niet geweldig???'
That´s the spirit!
Rbq ligt midden in de jungle (Selva) van Bolivia, het meest onaangetaste dier- en plantrijke oerwoud ter wereld! De busrit was er één om niet snel te vergeten. Van ongeveer vier kilometer hoogte naar een paar honderd meter; van de kou naar de hitte. Dit alles langs enorme afgronden en diepe kloven. Wij reden naar beneden, dus moest onze bus de hele tijd terugsteken als er een tegenligger aankwam op de weg (die net niet groot genoeg was voor twee grote voertuigen)... Laten we het maar spannend noemen ... ik mag het van Anette niet al te sensationeel maken
Eenmaal in Rbq aangekomen duiken we direct ons bedje in om bij te slapen. Toen we wakker werden regende het ongeloofkijk hard. Maar we bleven positief (het zal toch wel warm zijn in de jungle?) en hebben snel een 3-daags toertje geboekt naar de Pampas. De Pampas zijn moerassen drie uur rijden vanaf Rbq. De reis er naar toe was in een overvolle, gammele jeep in de stromende regen ... Daarna moesten we overstappen in een nog gammeller, klein bootje waar we in nog eens drie uur tijd naar ons kamp zouden varen. Toen we nog maar net vertrokken waren werd al duidelijk dat dit heel bijzondere dagen zouden worden. We zagen direct al enkele kaaimannen (krokodillen) en capibara´s (grootste knaagdier ter wereld - een soort megahamsters van 80kg.
De volgende dag zijn we ´s morgens gaan vissen, niet zo hel spannend, totdat de gids zei dat we op Piranhas gingen vissen! Met stukken vlees aan de haak op zoek naar deze veelvraten. Ik heb met name catfishes gevangen, maar Anette was de koningin van de groep. Zij heeft de grootste piranha gevangen! Zie foto´s om het enorme beest te zien! Een uur later lag deze vriend in de pan voor onze lunch, thx Anette!
´s Middags gingen we op zoek naar het beest dat we nog niet hadden gezien, de anaconda... grootste slang ter wereld die met gemak een mens kan eten...maximaal 12 meter, 550 kg, 50cm doorsnee, 130cm omvang (volgens Wikipedia, ik ben blij dat ik dit op dat moment niet wist...) Het zoeken naar anacondas gaat als volgt: men trekke laarzen aan, neme een stok en gaat het moeras in met water tot kniehoogte. Hier voelt de anaconda zich thuis. Vervolgens dient men een afstand van enkele meters tot elkaar te bewaren alvorens in één lijn het moeras door te trekken hopende op een confrontatie met dit bijzondere zoogdier...Eerlijk gezegd best eng. We hebben helaas (?) geen anaconda gespot. Een andere groep die dag wel...Oh, trouwens, de anacondas waar wij naar zochten zijn slecht 3,5 mtr lang, dus dat 'valt nog wel mee'...
´s Avonds met de boot in het donker op zoek naar kaaimannen. Deze zijn ´s nachts veel actiever. Misschien hadden we wel geluk en konden we een zwarte kaaiman vinden (in tegenstelling tot de normale kaaiman wèl levensgevaarlijk en tot 7 mtr groot). We hebben honderden oogjes gezien van kaaimannen, en geen zwarte, helaas (?). Natuurlijk deed onze gids net alsof de benzine op was en zaten we in het pikdonker in een soort roeibootje in een rivier vol met (zwarte) kaaimannen. Hij roeide en roeide totdat we recht op wel 60 ogen afvoeren en in de bomen vast kwamen te zitten... Onze Ierse vrienden die voorin de boot zaten vonden dit iets minder relaxed
De pampas waren geweldig, wel koud (het was extreem koud voor de tijd van het jaar) en nat maar wat hebben we genoten! Teruggekomen in Rbq een rust/wasdagje ingepland en een tourtje naar het Madidi national park geboekt bij een bureau dat wordt gerund door enkele junglefamilies => ecotoerisme. Goed voor iedereen want de winst blijft lokaal, in plaats van dat een ´rijke Rolex-minnende dude´ er in La Paz een Hummer van koopt.
Het weer was gelukkig bijgetrokken en we stapten in de boot om nu een aantal uur de andere kant op te varen. Het grote verschil tussen jungle en pampas is dat de jungle zó dichtbegroeid is dat je weinig dieren ziet, met name planten en bomen...is dat leuk dan?
JA DAT IS LEUK! Ons groepje bestond uit gids Darwin (aka Mowgli) en een Engels meisje en met ons drieën zouden we de jungle intrekken, overnachten in een tent en terugvaren in een raft. Na een nachtwandeling - op zoek naar ogen (die we helaas niet zagen omdat het zo koud was) - vertrokken we de volgende ochtend op onze jungle-hike. Darwin is opgegroeid in -en met- de jungle en wat hij ons wist te vertellen over de verschillende bomen en planten, was echt indrukwekkend! We zijn er inmiddels van overtuigd dat hier voor alle medische kwalen een oplossing ligt. Een kleine bloemlezing:
- Lopende boom, meest bijzondere boom die we ooit hebben gezien! Deze boom kan in enkele weken tijd zichzelf verplaatsen op zoek naar een plek met meer zonlicht! Hij maakt steeds nieuwe 'poten' aan in de richting van de zon en 'loopt' dus echt door de jungle!
- Verfplant, door de bladjes te vermalen in je handen krijg je rode verf, we hebben natuurlijk onszelf een indianenuiterlijk gegeven!
- Termietentunnels op verschillende bomen. Weet je wat leuk is? Maak zo´n tunneltje open, pak er een handvol rode termieten uit en eet ze levend op, bevat hel veel proteinen! OK...hebben we dus gedaan en we leven nog steeds!
- Verdovingsplant, onopvallend 'onkruidje' waarvan een heel klein stukje van de wortel al genoeg is om je hele mond na één kauwbeweging volledig te verdoven! Errug gek gevoel!
- Giftige boom, zodra je een klein sneetje maakt in de schors begint deze boom als een mens te bloeden. Het witte bloed is extreem giftig voor mens en dier en wordt veel gebruikt voor de jacht en om te vissen;
- Melkboom, zodra je een sneetje maakt in de boom komt er een melkachtige vloeistof uit, deze is zeer voedzaam en wordt als bijvoeding gebruikt voor jonge moeders die nog niet genoeg melk hebben.
- Knoflookschorsboom, rubberbomem, anti-diarreeschorsboom, anti-reumaschorsboom, hier-maak-je-heel-sterk-touw-van-schorsboom, harder-dan-hard-houtboom, rubberboom etc. etc. etc
Dit was slechts en kleine samenvatting, om de aandacht van de lezers te houden is het misschien beter dat ik verder ga met het einde van deze bijzondere dag... We kwamen na een volledige dag lopen uit bij een speciaal punt. Het is een grote wand van 120 meter hoog waarin papegaaien wonen. Dit is een van de weinige plekken in het gehele oerwoud waar deze vogels wonen, en wij van ze konden genieten! De vogels gaan overdag op zoek naar voedsel (bessen, noten en zaden) en komen aan het einde van de middag (in paren, ze blijven hun hele leven bij elkaar) terug naar deze wand. Met een uitzicht over de jungle en deze beauties kon deze dag niet meer stuk, zo gaaf!
Na de overnachting onder een zeil en klamboe (we waren te moe om bang te zijn voor alle beesten) gingen we de volgende dag verder met onze hike. De papegaaienwand werd van de andere kant bewonderd en we liepen verder naar de rivier waar we van balsahout een vlot bouwden. Hierop gingen we de rivier bedwingen... Nat, koud en spannend, maar wel gaaf om het regenwoud van deze kant - en in alle rust, zonder het geluid van een buitenboord motor - te zien. Terug in het kamp zagen we nog een hele bijzondere toekansoort!
In Rbq teruggekomen hebben we ons visum even verlengd (Bolivia is te leuk, dus bleven we nog wat langer dan 30 dagen) het busticket voor de volgende dag hadden we eerder al geboekt (bus kost 60 Bolivianos, vliegtuig 525...dan nog maar een keertje bussen...). Gelukkig viel deze busrit mee, we waren op tijd geweest met boeken en hadden plaatsen voor in de bus gereserveerd, en dat maakt de wereld verschil bleek! We hebben zelfs geslapen...
In La Paz hebben we nog een dag de stad verkend - we waren nog niet echt aan sightseeing toegekomen met al dat voetbal. Echt een mooie stad en absoluut een van onze favorieten! Next stop: het dorpje Copacabana het Titicatameer, het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld (3812mtr.) waar onder andere het eiland Isla del Sol in ligt. We zijn een dag naar het eiland toegeweest en hebben en wandeling gedaan van het noorden naar het zuiden. De Inca´s geloofden dat op Isla del Sol de zonnegod was geboren en voor hun was het eiland dan ook erg belangrijk. Je kunt verschillende ruines zien en trekt daardoor enorme massa´s toeristen. Het hoogtepunt voor ons van deze twee dagen waren echter de superheerlijke forellen die je aan het strand kunt eten voor omgrekend € 2,-!!! We hebben hier natuurlijk meerdere keren gegeten! LEKKKER!!
Aan al het goede komt een eind, dus ook aan ons Bolivia-avontuur... vanuit Copacabana hebben we de bus genomen naar Arequipa (Aqp)in Peru. Aqp is in één woord adembenemend! De 2e stad van het land staat bekend om de geweldig mooie binnenstad met superveel gebouwen uit de Spaanse tijd, allemaal gebouwd met witte vulkaansteen. Er is weinig hoogbouw hier en daardoor blijft het karakter goed bewaard. Reden voor weinig hoogbouw is overigens dat het in een actieve aardbevingszone ligt, laatste grote beving was in 2001. Je kunt in alle gebouwen keurige bordjes zien met de tekst 'veilige zone in geval van aardbeving'. Onwerkelijk dat dit deel uitmaakt van het dagelijkse leven hier... We hebben het klooster bezocht, de kathedraal, nog een kerk, supermarkt (een markt die super was
Daarna was het tijd voor de beroemde Colca Canyon ten noorden van Aqp en de op één na diepste canyon ter wereld (twee keer zo diep als de Grand Canyon). Niet met een tourtje, maar lekker met de lokale bus (en op ons eigen houtje - wij mijden zo veel mogelijk toertjes, alleen als het niet anders kan) ernaar toe gereden en hebben drie dagen door deze canyon getrokken. Het was erg zwaar, we zijn de kloof in gelopen,hebben er twee dagen geslapen en de laatste dag ´s morgens vroeg om 6:00 weer naar boven. As-we-speak hebben we beiden dan ook zeer veel pijn in onze arme kuitjes...
Na een tijdje zoeken, en dankzij de hulp van een lokale herder, vonden we eindelijk het juiste pad naar beneden. Vier uur, en 1100 meter (!) lager kwamen we aan bij de zogenaamde ´oase´ waar we de eerste nacht sliepen - een extreme coole plek met palmbomen en een heerlijk zwembad bij ons superhostelletje! In de canyon liggen verschillende dorjes die alleen maar bereikbaar zijn te voet of per muilezel. De mensen dragen supermooie, kleurrijke klederdrachten en de huisjes zijn allemaal van klei en leem. De agfronden zijn extreem, kale bergwanden worden afgewisseld met boomrijke, groene dalen. Het zonnetje scheen lekker dus na weken konden we eindelijk onze zonnebrand tevoorschijn halen. Toen we bij een familie in een van de dorpjes een colaatje kochten waren ze net bezig de BBQ aan te steken. Om er vervolgens alpacavlees op te braden (soort lama, maar geeft veel fijner wol). Wij mochten een stukje proeven en het smolt op onze tong, heerlijk!
De volgende dag moesten we weer 1000 meter omhoog. Iedereen had ons al gewaarschuwd - jullie lopen het circuit verkeerd om, dus dat wordt heeeeeel lastig! Maar omdat we ons op het ergste hadden voorbereid, viel het dus eigenlijk wel mee en konden eenmaal boven nog net de bus halen die terug ging naar Aqp. Overigens, het voordeel van ´andersom´ lopen, was wel dat we alle drie de dagen bijna geen enkele andere toerist tegenkwamen en we de hele Canyon dus voor ons zelf hadden. In de bus terug zaten veel te veel mensen en elke keer stopten we maar weer om nog meer mensen in en uit te laten stappen. Totdat de passagiers in opstand kwamen: 'Héé eikelchauffeur, we zijn geen lammeren!' en we in één keer doorreden naar het volgende grote dorp. In het gangpad stond naast ons een meisje met een klein babietje. We hebben aangeboden om het ventje op onze schoot te nemen en hadden de uren erna dus voldoende entertainment. Wij blij, moeder blij en ventje blij
Vanavond gaan we met de bus naar Cusco waar we onder andere Machu Picchu gaan bekijken (kan natuurlijk niet ontbreken op een reisje door Peru)!
Liefs Gerald en Anette
PS. HOUD JE MAIL IN DE GATEN, meer zeggen we niet...