Onze 'oranje' draad door Zuid Amerika

Hoihoi,

Zo te horen en lezen is het warm en ORANJE in Nederland! Jammer dat we het missen, maar ach.. we kunnen niet alles hebben ... en Bolivia is ook heerlijk! We zijn momenteel in La Paz en zelfs hier is de oranjekoorts toegeslagen. Oranje t-shirts kosten drie keer de normale prijs en nummer 10 nog wel meer. Ik heb oranje oorbellen gekocht en we moeten ECHT zorgen dat we op tijdin de Nederlandse kroeg zijn morgen, want anders is ergeen plek meer...

Van de voetbalgekte in Argentinie (arme Diego!) naar het voetbalgekke Paraguay! De bedoeling was om hier een week of twee te blijven. We hadden namelijk gehoord dat 'daar bijna geen toeristen komen'.Nu weten we waarom... er is ook helemaal NIETS te doen!Het eerste dilemma deed zich alsnelvoor: waarga je in eenkleingrensstadje(Encarnation)om half 8 's ochtends voetbal kijken? We verbleven in een erg eenvoudig (maar handig gelegen) hostel, eigendom van een Jehova familie (handig zo'n bijbel bij elk bed ;-)). Dus op zondag, hostel op slot en nergens een televisie te bekennen... Gelukkig was een aardige ober zo vriendelijk om zijn restaurant om half8 voor ons open te doen, zodat we daar NL / Japan konden volgen. De dag er op moest Paraguay voetballen en zou het een heeeel groot feest worden... Wij om half 8 wederom gaan kijken in hetzelfde restaurant en geen Paraguayaan te bekennen! Blijkbaar kijkt iedereen hier thuis voetbal enna het laatste fluitsignaal barstte het feest los... mensen in alle mogelijke soort voertuigen, opgedost in rood/wit/blauw kwamen de straat op; al fluitend, zingend, drinkend, lachend! Het leek wel een Nederlands feestje, de vlag is namelijk ook rood/wit/blauw alleen met een klein embleem in het midden dat gemakshalve vaak wordt weggelaten :-)

Het enige wat ECHT de moeite waard is in Paraguay zijn de overblijfselen vanJezuiten kloosters in Trinidad. De Jezuiten kwamen in de 17eeuw vanuit Europe naar Zuid Amerika om de lokale mensen te bekeren totkatholieken.Ze deden dat door het oprichten van leefgemeenschappenen op die manier zijn veel Italiaanse en Europese invloeden in deze gebouwen terecht gekomen.

Van Encarnation naar Asuncion, waar we'toch maar een dagje hebben doorgebracht, omdat we er tochlangs moesten', naar Tarija inBolivia. In totaal 24 uur bussendoor een van de meest afgelegen grensposten in de wereld volgens mij. Midden in denacht moesten we uitstappen inde'middle of nowhere' om ineen onafgebouwd hutje onze paspoorten te laten stempelen. Later bleek de 'stempelmeneer' bij ons in de bus te zitten, dus voordat die eenmaal geinstalleerd was, waren weweer een uur verder.Aan deBoliviaanse kant waren de dingen al niet anders, al begroette devriendelijke douane meneer met gouden gebit ons hartelijk met 'Brazilie wordt wereldkampioen!'Om in Tarija te komen- het wijngebied van Bolivia - moeten weoverstappen(en een dag wachten in een dorp van niks)en uiteindelijk worden we dan om vijf uur 's nachts gedropt.Helemaal kapot kruipen we in het eerstede beste hostel een bed in om niet meer wakker te worden tot twee uur 's middags!Als we dan eindelijk de deur uitstappen bevinden weons in een nieuwe wereld. Overal zijn mooie markt-mevrouwtjes met lange zwarte vlechten en bolhoedjes(cholitas) in de weer met hun verkoopwaar en bussen en auto's rijden kriskras door elkaar. WELCOME TO THE REAL SOUTH AMERICA!

We huren mountainbikes en gaan de wijngaarden van Tarija verkennen.In de bergen is het is heftig fietsen, het landschap is de moeite waard, maar de billetjes hebben het weer zwaar... Gerald is er nu achter waarom er geen Boliviaanse wijn in NL te verkrijgen is...de kwalitiet doet te wensen over... De bodega's varieren van semi-professioneel tot 'een meneer met een paar wijnstruiken in z'n achtertuin' wat erg leuk is om te zien. Bovendien zijn de Bolivianen gul met de wijn enkrijgen we bij allewijnhuizen meerdere volle (maar verre van schone) glazen wijn... dat is pas proeven :-). Welgoed om te zien datde internationale wijnwereld en de Boliviaanse overheid de wijnbouw stimuleren, de apparatuur is met behulp van United Nations gedoneerd. De binnenlandse markt is wel behoorlijk groot en zoet...De moderne temperatuur-regelaar uit Italie doet het inmiddels niet meer, maar de wijnmaker zegt dat dat niks geeft want hij controleert het immers twee keer per dag... De fietstocht terug gaat heerlijk soepel...

Als we terugkomen in Tarija zien we op een televisie in een winkelruit van de Boliviaanse mediamarkt dat Nederland weer heeft gewonnen (van Kameroen), JIPPEEE!!

Onze volgende stop is Tupiza en vanaf daar boeken we een tourtje naar Salar Uyuni, de beroemde zoutvlaktes. Samen met twee Schotse meiden, onze chauffeur Daniel en Kok Alicia trekken we de onbewoonde wereld in, in een stoere Toyota Landcruiser van 15 modeljaren terug. We wanen ons al snel in een soort Zuid Amerikaans Mongolie met bergen en meren in de meest onmogelijke kleuren en vormen. We rijden door oude verlaten mijndorpjes waar ooit honderden Afrikaanse slaven voor de Spanjaarden naar goud zochten in de mijnen. De kerk had zelfs een dak van goud! Enin hetbegin van de 20^ste eeuw is een hele lading goud geruild voor een auto- een unicum voor die tijd. Het gaf het dorp enorme veel aanzien, maar of dat nu een goede deal was betwijfel ik...Verder bezoeken we een afgelegen dorp waar slechts 1 keer in de drie maanden een kerkdienst wordt gehouden aangezien de priester vanuit Tupiza moet komen!

We blijken ons in prima gezelschap te bevinden en al snel spelen we alle mogelijke auto-spelletjes en zingen we hard mee met Shakira's voetbal lied. Alhoewel onze Boliviaanse vrienden denken dat een Zuid Amerikaans land gaat winnen, vinden ze onze HOLANDA CAMPIONE', geschreven in het stof op de achterruitwel leuk en alsGerald z'n oranje kroon tevoorschijn tovert is het feestcompleet.

Jammer genoeg krijgen we halverwege de eerstedag autopech - de schokdemper van de auto is kapot (en die heb je HEEEL hard nodig hier)en staan we een paar uur te klappertandenaan de kant van de weg.Door de vertraging lukt het niet de hele geplande route te rijden die dag, maar zien we wel de meest indrukwekkende zonsondergang ooit. In een godverlaten landschap kleuren de bergen donker rood en de meren gitzwart. Je had er bij moeten zijn, maar het was schitterend! Het hostelletje waar we per ongeluk slapen blijkt een hit en 's avonds genieten we vanuit onze heerlijke warme bedjes vande wind diebuiten te keer gaat. Al is de temperatuur met min 20 wel aan de koude kant: de dames sluiten dan ook in slaapzak aan bij het avondeten ;-)

De volgende ochtend bezoeken we de geysers op ruim 5000 meter hoogte. Wat een bijzonder gezicht. Het borrelt,kookten rookt hier constant en gloeiendhete stoom wordt met een enorme kracht 20 meter de lucht in geblazen. En je kunt er gewoon tussendoor wandelen! Daarna dan eindelijk de zoutvlaktes, en wat iedereen ons al verteld heeft blijkt waar te zijn: wat indrukwekkend! Overal waar je kijkt is het wit, wit, wit! Op sommige plaatsen is de zoutlaag 25-30 meter dik! We moetenNederland - Slowakije jammer genoeg missen, totdat we op 'het viseiland' - een cactuseiland midden op de zoutvlaktes -een mede-reiziger tegenkomendie ons weet te vertellen dat we gewonnen hebben! YES! De zoutvlaktes zijn ineens NOG mooier!

We bussen in een ijskoude bus verder naar Sucre, of in ieder geval dat denken we. 's Nachts om drie worden we wakker gemaakt in Potosi - eindbestemming van de bus. Uhmm... welk? Uiteindelijk blijkt het wel te kloppen, alleen rijdt er geen bus naar Sucre, maar een taxi. Wederom om vijf uur 's ochtends (waarom rijden al die bussen toch 's nachts?) komen we aan op plaats van bestemming. Sucre is een ontzettend mooie koloniale stad MET Nederlandse kroeg. De wedstrijd Nederland - Brazilie is een dag om nooit te vergeten. Met een man of 15 om tien uur 's ochtends voor de televisie enaan het ontbijt. Niemand is voor Nederland en ons hostel zit vol Brazilianen... Tot de laatste minuut is het spannend en dan barst het feest los. In polonaise de straat op waar toeterende auto's ons lachend voorbij rijden, heel sportief van die Bolivianen! De dagen erop hebben we nagenoten in het heerlijke zonnetje op meerdere mooie terrassen in de stad. Het leven is goed!

Voordat we de (nacht)bus ingaan naar La Paz,brengen we nog een bezoekje aan Tarabuco,een klein dorpje met een grote regionale zondagmarkt. Mensen komen van heinde en verre en in de mooiste klederdrachten (voor hun normale kloffie), om hun wekelijkse inkopen te doen, erg mooi.

Eenmaal in La Paz, beginnen de voorbereidingen voor ons volgende avontuur: de beklimming van Huayna Potosi, een berg van 6088 meter hoog (!!!) vlakbij La Paz. Dit moetgebeurentussen de twee oranje wedstrijden in, want de halve finale en finale KUNNEN we natuurlijk niet missen! Een voor ons alcoholvrije (voorbereiding is toch het halve werk?) overwinningop Uruguay in de NL'se kroeg van la Paz wordt opgeleukt door vele jourtnalisten en cameraploegen. En ja hoor, naast een TV-interview staat Anette de volgende dagook nog eens in volle glorie in de krant!

Om negen uur uur vertrekken we naar het basiskamp op 4700 meter hoogte. We mogen meteen bikkelen:uitgerust met crampons (speciale skischoenen met ijzeren spijkerzolen) en ijshouwelen 'oefenen' we een paar uurvoordat het'echte' werk begint. We klimmen zelfs eenmeter of zeven hoge muur omhoog, Gerald wat makkelijkerdan ik- eerlijk is eerlijk! :-)

Dag twee gaan we naar 5130 meter hoogte, Met al onze spullen op onze rug inclusief de uitrusting die we gehuurd hebben (crampons, balaklava, helm, winddichte jas, winddichte broek, beenbeschermers, ijspikhouweel, dikke handschoenen, zware skischoenen...). Op zeeniveau al zwaar, maar op die hoogte echt een helse tocht. Na tweeenhalf uur komen we aan op het high-camp, waar met name gerelaxed moet worden omte wennen aan de hoogte. Om 18:00 uur is het bedtijd want onze tocht naar de top begint om1 uur's nachts!

Door de zenuwen en de hoogte slaapt iedereen maar een paar uur. Samen met onze gids Roger (we kunnen zijn lange spaanse naam niet onthouden) vertrekken we als eerste... om als laatste van alle klimmers aan te komen, maar dat deert niet: WE HALEN DE TOP!! En wat een trip! We zien hemel en hel en gaan halverwege echt allebei bijna kapot. Door de cocathee met suiker (inderdaad, thee getrokken van cocablaadjes, dezelfde als die gebruikt worden om cocaine te maken, heel normaal hier) en het engelen geduld van Roger 'de geweldige', halen we na zeven uurzwoegen de top. Wat ze niet verteld hadden? Datde laatstehonderd meter over een heel dun richeltje gaat en laat ik nu net heel erg bang zijn van hoogtes... ik zakte echt bijna door m'n benen enheb me met heel veel moeite kunnen concentreren op m'n schoenen en de laatste stappen naarde top.

Daar hebben we als twee kleine kinderen zittente huilen, van vermoeidheid en blijdschap- wat een overwinning! Huayna Potosi is de hoogste berg in de omgeving, de uitzichten zijn dan ook spectaculair en (letterlijk) adembenemend. Na 20 minuten beginnen we aan de terugtocht, dezelfde route maar dan bij daglicht. Dezeblijkt ook zeer spectaculair, iets wat we 's nacht niet hadden gezien. Enorme afgronden, diepe ijsspleten, vallend gesteente, lawinegevaar en felle zon. Helemaal uitgeput,maar APEtrots komen we terug bij het high camp. En na een korte stop van slechts 20 minuten (heb je als je laatste bent...) moeten we ook nog eens met dezelfde volle bepakking terug naar het basiskamp, anderhalf uur verder. Om 19:00 uur liggen we in onze mandjesom pas vanochtendom 10 uur wakker te worden. De pijn in onze benenherinnert ons weer aan onze helse tocht -1 keer en (heel lang) niet weer...

MAAR WIJ WAREN ERBIJ EN DAT WAS PRIMA!!!

Als de overwinning morgen op Spanje net zo mooi is, hebben we een goed feestje in het verschiet!

HUP HOLLAND HUP!!

Dikke kus,

Anette & Gerald

Twee nieuwe wereldreizigers erbij!

Buenos tardes iedereen,

Niet de meeste originele opening maar hier is-tie-weer: time flies when you are having fun! We hebben net Simone en Henk uitgezwaaid op het vliegveld van Puerto Iguazu! Deze vakantieweken waren een aanslag op ons gestel (veel vakantiedrankjes en ‘ ‘morning afters'), maar WAT WAS HET GEZELLIG!! En het zal wel weer even wennen zijn zo zonder die twee ‘chicos loco'!!

Met kriebels in onze buik stonden we tweeënhalve week geleden te wachten op het vliegveld van Buenos Aires; en ja hoor! De twee soon-to-be wereldreizigers hadden het gehaald, al hadden ze bijna de aansluiting in Madrid gemist doordat ze daar al op hun koffers stonden te wachten... foutje! Gerald had Henk ook gevraagd om Knorr Aromat mee te nemen (heerlijk op een eitje). Helaas moeten we daar nog een paar maanden op wachten... Henk had het expres niet meegenomen, bang dat hij zou worden gearresteerd met het duistere gele poeder!

Na diverse afzakkertjes in onze favo kroeg lag de route door Noord Argentinie al snel vast en kon ons avontuur beginnen. Onder het mom van 'slaap maar lekker uit, jullie zullen wel moe zijn/jetlag hebben!', verrasten S&H ons volledig door al om 7 uur helemaal klaar te staan om BA te verkennen... En dat was het begin van het einde van onze rust ? De antiekmarkt van San Telmo met al zijn straatartiesten was geweldig! Alhoewel, wij vinden markten wel ietsje leuker dan onze twee bezoekers...

De volgende dag stond de wijk La Boca op het programma - ´home to´ Diego Maradonna´s Boca juniors en de vele gekleurde arbeidershuisjes. Als volleerd tangodansers op de foto en ´s avonds dan eindelijk een tangoles... Gerald heeft vele talenten, maar tango staat daar niet bij...Uiterst geconcentreerd bewoog hij zich ietwat houterig ovr de dansvloer ;-) De dansshow na onze les was spectaculair. Tango door de jaren heen met schitterende outfits en muziek. Ik was binnen drie seconden verliefd toen ik onverwacht gevraagd werd om met de leukste danser tango te dansen... zucht, wat kon die man dansen!

Toen begon het echte reizen, met de bus naar San Antonio de Areco (SAdA), gaucho (=cowboy) stad numero uno. Wij met de metro, zij met de taxi op weg naar het busstation waar de bus ongeveer een uur te laat vertrok. SAdA is een heerlijk oud stadje met veel gaucho en zilversmeden, met als klandizieprominente ´cowboys´ als Reagan en Bush (sr. én jr). ´s Avonds met de nachtbus door naar Cordoba, het comfort viel Henk en Simone gelukkig mee, je bust natuulijk niet elke dag tien uur in NL...

Cordoba was geweldig, een flinke dosis Argentijnse historie en schitterende kerken. We zijn enorm verwend door Ineke en Cor (moeder en stiefvader van Simone) met een heerlijk Argentijnse parilla (BBQ) en Chandon bubbeltjes! De volgende dag was één van onze beroemde day-afters, met name toen bleek dat Simona toch wel een heel groot deel vergeten was ...!

De dag erna onze ´Thatcher´ (the iron lady; niet kapot te kjijgen) opgehaald - een Volkswagen Suran (kennen wij niet in Nederland, soort Polo station) die tot de nok toe volzat met baggage, eten en oranje accesoires (thanks ma H en Simone!). Thatcher bracht ons keurig naar het huis waar Che Guevara in zijn jeugd heeft gewoond in het stadje Alta Gracia. Hier is ook een mooi Jezuitenklooster dat we bezoeken, voordat we verder rijden naar Carloz Paz, onze uitvalsbasis voor het nationale park Quebrada del Condorito (oftewel condor park). Die avond laat Gerald voor het eerst zijn kookkunsten zien aan onze gasten (heul veul gbakken aardappels met nog meer uien, zware kost) en staat de keuken direct een uur blauw vanwege gebrekkig kookgerei ... (zegt hij!)

Onze wandeltocht in het condor park is mooi; de condors gigantisch met een spanwijdte tot 3 meter (!) en de lunch met uitzicht (en een gekookt eitje, helaas zonder Knorr) geweldig. Volgende bestemming is La Falda, waar we om 18:00 een afspraak hebben bij de Esso met Virginia (Henk dacht Vagina...). Het lijkt wel een blind-date! En deze keer is het Gerald´s beurt om op slag verliefd te worden... Zodra we Virginia zien weten we dat het een geweldige paar dagen gaan worden op de estancia (boerderij). Ze draagt een cowboyhoed met cowboylaarzen, heeft enorme O-benen en een pick-up vol hooi. Ik ben blij dat we haar al in het stadje hebben ontmoet want al snel blijkt mijn uit het Spaans vertaalde route beschrijving niet helemaal te kloppen... en bovendien is het donker en rijden we over een onverlicht zandpad uiteindelijk meer dan anderhalf uur achter haar aan... OK, dit is dus afgelegen wonen... en het wordt steeds stiller in de auto, want waar brengt ze ons in godsnaam heen!?
Eindelijk zien we licht (letterlijk!) en blijkt het niet een enorm complex (wat we een beetje hadden verwacht), maar een klein schattig biologisch boerderijtje. Van de schrik bekomen smaakt ons avondeten, wat we uiteindelijk om om 22:30 eten, ook bijzonder goed. We beginnen al goed in het Argentijnse eetritme te komen ;-)

De volgende dag gaan Gerald, Anette en Simone de omgeving verkennen. De relaxte wandeling verandert al snel in een zogenaamde ´rots-hop-tocht´ met als resultaat enkele bijzonder natte schoenen... Simone pookt ondertussen met haar slangenstok onder iedere steen opzoek naar slangen en andere bijzondere insecten. Gelukkig (of helaas, het is maar net hoe je het bekijkt) zonder resultaat. Henk daarentegen blijft lekker op de veranda zitten waar hij vervolgens contstant wordt gestoord door allerlei levende wezens (geiten, kippen, paarden, muggen, kevers etc.) Ook een avontuur op zich!

´s Middags gingen we paardrijden - iets waar Anette slechte herinneringen aan heeft uit Mongolie en wat Henk eigenlijk helemaal niet zo ziet zitten. Maar laat het nu net Henk zijn die ons allen positief verrast; hij is een ware gaucho en een volleerd paardenfluisteraar! En Anette gaat zelfs in galop! Het is dus een geweldige middag, al zorgen de stekels van alle cactussen etc. onderweg wel voor heel wat blauwe plekken en schrammen (de laatste splinter van Gerald is gisteren pas verwijderd!)

´s Avonds ons eigen brood gemaakt (de bakkers bij Marqt zou trots op Gerald zijn!) en zelfs eigengemaakte empanadas (soort tortillas en het nationale voedsel in Argentinie). De beste empanada is een creatie van Anette en Henk: empanada gevuld met een chocoladebonbon, waarschijnlijk nog niet eerder vertoond in het ganse land!

Omdat twee dagen helemaal niets doen ons ding toch echt niet is - en de geiten in 20 minuten gevoerd zijn - worden we ´creatief´en gaan we ´back to basic´. We spelen diverse potjes crocket (soort boerengolf), Jenga en wipwappen regelmatig (van papier-gevouwen kinderspelletje) met hilarische opdrachten. Henk (van Dam) en Gerald werken vier uur lang aan een dam in de rivier terwijl Anette en Simone als zeemeerminnen liggen te zonnen op een paar stenen en later die dag ´naar het strand´gaan (terwijl het dichtsbijzijnde strand waarschijnlijk zo´n 500 km ver weg ligt...). Simone zit denk ik nog in die ´strand-mood´ als ze ´s avonds gillend uit haar kamer komt en in haar beste spaans (en met zeep in haar haar) verteld dat er een octopus in haar kamer zit??!! (zie foto´s).

Kortom een geweldig verblijf, en een absolute aanrader! Nu wil Gerald helemaal kippen en/of geiten gaan houden...elk voordeel heeft zijn nadeel zullen we maar zeggen...

Na twee dagen relaxen gaat de tocht verder naar Tafi de Valle. Een lange rij-dag waarop we onder meer in een sprinkhanenplaag terecht komen; 1000´en sprinkhanen van wel 7cm groot, echt overal. De geplande picknick stellen we toch nog maar even uit... 800 platte sprinkhanden later vinden we toch nog een mooie spot langs de weg. Alles uitgepakt en lekkere broodjes gesmeerd... totdat we er tijdens het inpakken achter kwamen dat we in een stekelig-prik-distel stuk hadden gezeten en alles zat er onder ...verdarre, verdarre, verdarre!

De weg naar TdV is spectaculair, het landschap veranderde in enkele uren van woestijn in groen oerwoudlandschap en weer terug naar cactussen en toendra, met hooggelegen meren en wilde paarden. En zeer kronkelige bergwegen: chauffeurs Henk en Gerald zijn helemaal in hun sas! Totdat Gerald wordt aangehouden door de politie, geen verlichting aan, boze politieman, dikke bekeuring...Het hostel is weer zo comfortabel dat Henk de schokkende bekentenis aflegt dat hij zelfs misschien wel ooit een een keer (eventueel, wellicht) in een dorm (slaapzaal) wil slapen! Dat is het grootste compliment dat wij als organiserend comité kunnen krijgen. Simone is nog wel afhankelijk van haar haarstijltang, maar wel steeds minder ;-)

Quilmes is de volgende bestemming, een pre-Incanederzettig vergelijkbaar met Machu Picchu in Peru. Erg mooi, en dankzij de gids Fernando en Anette (vertaler) kwam het allemaal echt tot leven! Totdat Gerald weer last kreeg van zijn ´wijn-muscle´... jawel, de volgende stop was wijngebied nr. twee van Argentinië: Cafayate. Hier bezoeken we twee mooie wijnbedrijven bezocht: Bodega Etchart en Finca las Nubes. Heerlijk, zelfs Henk is bekeerd; hij begint wijn steeds meer te waarderen! Dit tot schrik van de rest die elke keer naar een lege fles grijpen ;-)

De route van Cafayate naar Salta is legendarisch...met recht! Het hele landschap bestaat uit tig verschillende roodtinten in zeer zeer spectaculaire rotsformaties. Verwijzen naar de foto´s gaat het snelst, veel plezier!

'Salta is prachtig' had Henk gehoord en ons ook al de hele vakantie verteld, hij was dan ook licht zenuwachtig... Maar Salta is echt heel leuk en de omgeving is idd prachtig! ´s Avonds leren Henk en Simone een nieuwe dans tijdens onze volksdans sessie, vieren we de verjaardag van een onbekende Argentijn mee met z´n familie en zien we het offerbakje van Maria als asbak aan... oops! ´s Avonds blijven we tango oefenen (en salsa en zamba!) in een foute discotheek waar we ons om drie uur ´s nachts realiseren dat we nog maar met z´n vieren zijn... De ´day after´ start wat langzaam maar na een hemelse ´Havanna´koffie met chocola, bezoeken we de mummies van het mooie MAAM museum. Deze kinderen zijn 500 jaar geleden geofferd door de Inca´s aan Pachamama (Moeder Aarde) op de toppen van de hoogste berg in de buurt (6739 mtr.). Door de kou zijn de lichamen in perfecte staat gebleven. Om het alcohol uit ons bloed te verdringen klimmen we ´s middags naar het hoogste punt van Salta. Henk gaat met de kabelbaan, maar draagt Gerald ee stuk op de weg terug! Respect! ;-)

We gaan nog één dag met onze ´Iron Lady´ op stop en beginnen aan een lange tocht door de vallei van Quebrada de Humahuaca, We rijden omhoog de bergen in en laten een deken van wolken achter. De lucht is ineens helder en blauw en een bocht verder komt het zeven kleuren gebergte tevoorschijn. Een kaleidoscoop aan kleuren, het resultaat van miljoenen jaren van tectonische werking. Iets verderop beginnen de zout vlaktes van Argentinie - niet zo groot als die in Bolivia blijkbaar maar toch wel een zeer bijzonder landschap. Zie trucage foto´s - je moet toch iets fotograferen als alles om je heen wit is! ?

We rijden langzamerhand echt Zuid Amerika in - de huizen en mensen veranderen en het lijkt wel alsof we Bolivia zitten. Gelukkig voor ons blijven we aan de goede kant van de grens, ook nadat we denken een verkeerde afslag te hebben genomen! We rijden namelijk al anderhalf uur op een zandweg en zitten bijna zonder benzine (again!). Gerald en ik slapen blijkbaar door de grootste paniek heen, want als we wakker worden hebben Henk en Simone al hele reddingsplannen verzonnen. Gelukkig bereiken we net op tijd San Antonio de los Cobres, een stadje met een paar duizend inwoners EN een benzinepomp. De weg terug is al even bijzonder want zo´n 50 km vanaf Salta houdt de verharde weg ineens op en gaan we off-road door enorme plassen water en scherpe bochten. Simone, die misselijk en moe voor in zit, vergeet te vertellen dat ze onderweg een gordeldier ziet (of was het toch een stuk autoband?)

Na twaalf dagen nemen we afscheid van Thatcher en stappen we letterlijk in het volgende avontuur: een luxe busrit (business class-stoelen, stewardess, films, goed en voldoende eten, wijn én whisky!) van 24 uur naar de watervallen van Iguazu...spannend!

Hier aangekomen een mooi hostel gevonden met zwembad! Natuurlijk onmiddelijk een dappere duik genomen....KOUD!!! De volgende ochtend konden we dan EINDELIJK onze oranje shirts en hoeden opzetten voor de wedstrijd Nederland-Denemarken (om half negen 's ochtends met een koud Heineken biertje - het leek even alsof we thuis waren!) Toen naar de watervallen van Iguazu gegaan en dan voel je je echt wel errug klein! Wat is dát spectaculair, ongelooflijk! Waar komt al dat water vandaan? We hebben ter plekke een supercoole speedboot geboekt die onder de watervallen door crosste, mede mogelijk gemaakt door Alice en Milo, BEDANKT!!!

De laatste reisdag nog even naar Paraguay EN Brazilie want we zijn toch in de buurt! Een bezoekje aan de grootste dam ter wereld qua energieproductie (die in China waar we geweest zijn is de grootste qua omvang). Het behoeft geen toelichting dat Henk en Gerald hier wat enthousiaster over waren dan wij dames... Helaas hadden we een matig tourtje geboekt...de reisleiding en de dam (sorry Henk van Dam) vielen een beetje tegen. Na de dam bezochten we de zwarte markt van Ciudad del Este waar Simone lastig werd gevallen door opdringerige marktkoopmannetjes. Zij noemde dit dan ook heel spectaculair: 'The attack of the Paraguayan proppers' - wie weet: binnenkort bij u in de buurt te zien? De dag is afgesloten in Brazilie met een bezoekje aan een groot vogelpark MET toekans die veelvoudig voorkomen in de omgeving maar we nog niet hadden gespot. Wat een mooie beesten! En voor Simone de klapper op de vuurpijl: eindelijk slangen! ´s Avonds heerlijk gegeten en gedronken als afscheid, traditioneel opgvolgd door een klassieke morning after...

Toen kwam er een grote olifant met een hele grote snuit en...die blies dit verhaaltje uit...Het einde was in zicht...in de taxi op weg naar vliegveld nog een superpaniekmoment toen Simone dacht dat de vlucht al was vertrokken...foutje-bedankt-gelukkig! Ze zijn nu nog lekker twee dagen aan het genieten van Buenos Aires en aan het ontstressen van het reizen met Gerald en Anette van reisorganisatie HeVa Holidates! We zijn benieuwd naar jullie hotel (of is het dan toch een slaapzaal geworden?)

Besos Gerald en Anette

Olé Argentina!

Hola amigos!

Dit is de derde keer dat dit verhaal geschreven wordt....de vorige versies zijn allebei gecrashed in Gmail...zelfs op wereldreis hebben we soms wat stress ;-)

Goed, na de geweldige W-trekking zijn we verder getrokken naar El Calefate (El C) in Argentinië. El C staat bekend om de gletsjer Perito Moreno (PM). Onderweg hebben we super veel wilde dieren gezien (oa. flamingo´s!). Bij de gletsjer aangekomen bleek waarom deze zo populair is bij toeristen, het is ongelooflijk imposant om een gletsjer in vol ornaat van zo dichtbij te zien! PM is een van de weinige gletsjers die een 'equilibrium' kent. Dit betekent dat hij net zo snel groeit aan de achterkant als dat hij afbrokkelt aan de voorkant. De snelheid waarmee dit gebeurt is maar liefst 2 mtr per dag! Met 5 km breed, 60mtr.hoog en 30 km. lang betekent dit dus dat er een paar keer per dag een stuk ijs van 60mtr. hoog naar beneden dondert! Dat allemaal van 100mtr. afstand, woorden schieten tekort, kijk daarom naar de foto´s ;-)

Volgende stop was het kleine dorpje El Chalten, pas gesticht in 1985 omdat Argentinië hierdoor dit land pas echt kon claimen. Het ´Wilde Zuiden´ van de 20ste eeuw zeg maar! Fitzroy is de hoofdattractie hier, een van de moeilijkst beklimbare bergen ter wereld. Op een goede dag kunnen er 100 mensen zijn die Mount Everest beklimmen, Fitzroy verwelkomd slechts 1 succesvolle expeditie per jaar (en dat wij waren niet dus niet heh, dat even voor de duidelijkheid :-)! De eerste dag hebben we met matig zicht een lange trek gedaan naar het gletsjermeer Laguna Del Toro. Door de vele regen waren de paadjes veranderd in kleine riviertjes, de grote in een woest kolkende massa en het moeras dat we moesten oversteken was meer een soort pierenbadje met modder en gras geworden. De volgende dag was het weer super en zijn we dus op weg gegaan naar Laguna de los Tres, een gletjsermeer aan de voet van de Fitzroy. Nu verder vertellen zou te veel verklappen, check de plaatjes!

De cama-suite bus (een bus met businessclass vliegtuigstoelen!) bracht ons 2 dagen later in Esquel. Alerces zijn de hoofdattractie van Esquel. Dit zijn 4000 jaar oude levende bomen. Nee, ditis geen tikfout, deze bomen zijn net zolang voor christus als wij na christus zijn! Een auto huren bleek de goedkoopste (en coolste) oplossing. Toen we echter aangekomen waren bij de boot bleek dat deze niet te gaan vanwege het laagseizoen...geen Alerces dus... Maar wel als troost een heerlijke High Tea in Trevellin, een Welsh dorpje dat hier bekend om staat, jummy!

SNEL doorgegaan naar El Bolson, een gezellig hippiestadje waar we lekker konden bijkomen van de vele trekkingen de laatste weken. Totdat we Pablo spraken die in ons hostel werkte...Hij was gids en kende enkele coole wandelingen, Goed, wij dus weer onze bergschoenen aangetrokken en twee dagen door de bergen gewandeld. De tweede dag werden we van begin tot eind (van 8:00 tot 18:00!) vergezeld door straathond Pedro (althans zo noemden wij hem) - echt een super lief beest die de sneeuw nog cooler vond dan wij. Het volgende plan was Bariloche, maar voor vertrek kletsten we nog even wat na met Pablo en Canadees Peter en Anette brengt het onderwerp ´Alerce´weer op: 'en toen kwamen we dus bij het bootje aan en deze ging niet, dus kon Gerald zijn boompjes niet zien, zo zielig!'. Pablo: 'maar wij hebben hier ook Alerces hoor!'

De volgende dag de wandelschoenen weer aangetrokken en samen met Peter op weg naar de Alerces, een tocht van 3 dagen. De drie dagen waren zwaar, maar we hebben de bomen bereikt! Deze zijn tussen 2- en 3000 jaar oud, niet zo oud als in Esquel, maar nog steeds gaaf!

Na deze overwinning gingen we verder naar Bariloche, het Zwitserland van Argentinië en bekend vanwege de chocola...de calorieënteller had het er maar druk mee...Er staan gewoon enorme supermarkten vol met chocola, zo cool! Deze calorietjes moesten er natuurlijk weer af en dus hebben we fietsen gehuurd om een dag in het prachtige zeven meer district te fietsen. Erg leuk, alleen Anette vond het wel een beetje shit dat er na iedere afdaling weer een beklimming kwam...des te meer HULDE voor Bram + familie Kleemans en Bart voor de (aanstaande) meervoudige beklimmingen van Alpe d´Huez!!!

Vervolgens de bus gepakt naar Mendoza, het wijnwalhalla van Argentinië ;-) De volgende dag pakten we de bus naar Lujan de Cuyo en pikten onze huurfietsjes op; om 10 minuten later weer af te stappen. Wat een K** fietsen zeg en de kaart klopte ook al voor geen meter! Maar niets kon Gerald´s humor verpesten en met een brede glimlach en sterretjes in z´n ogen bleef hij pienter doortrappen tot we - 20 minuten te laat! - bij Catena Zapata aankwamen; een van Gerald´s favoriete wijnhuizen van Gall & Gall. Een prachtig bezoekerscentrum in Maya-stijl te midden van de wijngaarden, alles in herfstkleuren gehuld. En dan met het Andesgebergte op de achtergrond, in één woord adembenemend! We proefden hier onder andere de icoonwijn Angelica Zapata Malbec die we zelfs kochten...oeps...gelukkig viel de schade nog mee dankzij de ´wijn-inkoopdonatie´ van Martijn en Loes. Aan hun nu de uitdaging hier een sublieme wijn/spijscombinatie bij te bedenken, aan ons de uitdaging om deze fles heel mee te nemen naar Nederland om hem dan samen op te drinken ;-)

Na Catena Zapata volgde Chandon, een mousserende wijnproducent eigendom van Moët & Chandon, en (je raadt het al) Gerald zijn favoriet bij Gall & Gall. Hier kregen we een uitgebreide rondleiding en proefden we enkele wijnen. Errug fijn! Tot slot een andere kijk op wijn dan door de bril van grote, marketingbewuste ondernemingen als Catena Zapata of Chandon: Bodega Bonfanti. Dit bleek een klein biologisch wijbedrijfje, waar we rond werden geleid door 'de vrouw van de wijnmaker/ hoofd PR-team/ Hoofd Kantine en CFO' ;-) Verrassend goed verhaal en een voortreffelijke rode wijn. Samengevat: deze dag waren we gezegend met een weerengeltje op onze schouder en een pissend engeltje op onze tong ;-)

Na deze wijndag volgde een nieuw (achteraf ietsje te ambitieus) avontuur. Drie dagen met een huurauto ´de rimboe´ in - in de provincie Mendoza zijn een aantal geweldige natuurparken en bijzondere rotsformaties die we graag wilden bezoeken. Dag één bracht ons onder andere naar de Aconcagua, de hoogste berg ten westen van de Himalayas. Verder een stop bij Puente del Inca - een natuurlijke brug met daarnaast een heetwaterbron die zorgt voor spectaculaire mineraalafzettingen. Leuk detail is dat in de jaren´60 een lawine een nabijgelegen hotelcomplex volledig verwoestte. Het kerkje dat er naast stond liep echter totaal geen schade op! Dus niet alleen voor Incas een heilige plek, maar ook voor de moderne Argentijnen!

Van de geplande route op dag één, reden we uiteindelijk zo´n 2/3 omdat bleek dat we A) de hele dag al door een spectaculair hoge bergpas reden en B) een van de (hoofd)wegen een woestijn-gravelpad bleek in plaats van snelweg... Wij gingen er als rasechte kaaskoppen natuurlijk van uit dat je over 500 km zo´n vijf uur doet :-)...not...Tijdens de tweeënhalf uur op de onverharde weg zonder verkeersborden, tegenliggers of iets levends, zagen we in de verte een stilstaande auto met een en zwaaiende man. Hij bleek ontzettend blij ons te zien want hij stond al drie uur te wachten in de hitte en had nog slechts een bodempje cola over... zijn gammele auto was stilgevallen. Nadat wij hem hadden aangedrukt zijn we achter hem blijven rijden voor het geval het nog een keer misging. We realiseerden ons nogmaals dat Argentinië wel erg grooten afgelegen kan zijn!

Het eerste dorpje waar we aankwamen was Barreal. Het leek wel een oase in woestijn en gezien het late tijdstip besloten we hier de nacht door te bringen. Onderweg in de woestijn dachten we al twee sterrenwachten gezien te hebben. In het dorpje bleken het inderdaad sterrenwachten, Anette belde ze op in haar eerste Spaanse telefoongesprek (well done!) en ze konden bezocht worden! Gerald was niet meer te houden en wij dus weer door dezelfde woestijn terugscheuren om nog op tijd te zijn. Het was supercool! We hebben met een grote telescoop geweldige close-ups van de maan (net een soort jong belegen kaas), Mars (rood), Sirius (blauw), Saturnus (met de ring), melkwegstelsels etc. gezien. Nooit geweten dat er zoveel verschillende sterren en planeten zijn - en dat wij dit leuk zouden vinden!!!

Toen we eenmaal waren begonnen met 'nerdy' dingen, kon een bezoekje aan Valle de la Lune en wat dinosaurusskeletten er ook nog wel bij! De weg er naar toe was net zo cool als de bestemming. We bezochten ´Difunta Correa´- een heilige plek ter verering van de beschermgodin in het verkeer en voor kleine kinderen (lang verhaal moet je maar eens googlen, is leuk!). De hele berg staat vol met autorestanten, nummerplaten, gipsen benen, en duizenden flessen water - het lijkt meer op een Hindoestaans offertafereel!Over een coole achtbaan-weg reden we verder naar San Augustin, beschermd door onze eigen Difunta Correa hangertjes ;-) Wederom liet ons Nederlandse gebrek aan afstand-kennis ons in de steek. 'We tanken wel bij de volgende benzinepomp' en 'Oh ja, we zijn vergeten te pinnen...' Je zou toch zeggen dat deze twee ezels hun kop niet drie keer stoten na vergelijkbare situaties in de woestijnen van Australië en Jordanië...Toen het dorp eindelijk in zicht kwam, hoopten we dus heeeeeeel hard op brandstof en een pinautomaat enonze gebeden bleken verhoord ... pffffff... een pak van ons hart.

Samen met Ian en Randy - twee gezellige Amerikanen die we een lift geven - reden we de volgende ochtend verder naar Valle de La Lune. Ons lijstje met ´bizarre landschappen´ is weer aangevuld want wat we hier zien is onbegrijpelijk! Hopen zand, klei en stenen in het groen, grijs, blauw en rood, die door miljoenen jaren erosie de meest bijzondere formaten hebben gekregen. Bij deze, de rare rotsen uit tekenfilm Roadrunner (wiep, wiep... wroaaenggg!!!) bestaan echt! ´s Avonds terug geredennaar Mendoza endirect met de bus door naar Buenos Aires - we wilden eigenlijk nog een dag langer blijven om nog een aantal bodegas te bezoeken, maar konden ons busticket niet meer verzetten... helaas, Salentein en Finca Flichman, volgende keer beter!

Aangekomen op het busstation is het een gekkenhuis. Het lijktof heel Argentinie onderweg is naar BA vanwege het 200-jarig bestaan op 25 mei (of was het speciaal voor Gerald zijn verjaardag?). De hele binnenstad is autovrij gemaakt en er krioelenmiljoenen mensen rond. Overal waren speciale tentoonstellingen, muziekconcerten en vrijmarkten => soort Koninginnedag (net niet, maar close).

Vanwege Gerald zijn verjaardag had Anette op 24 mei een verrassing; het Argentijnse voetbalelftal speelde de laatste wedstrijd voor het WK tegen Canada, en wij gingen erheen! Na een spoedcursus 'wat is buitenspel' door Anette, barstte het feest los, de uitslag 5-0 gaf een boost aan het zelfvertrouwen van de Argentijnen, zal Nederland ze nog tegenkomen? Terwijl we in vol ornaat in de gigantische rij stonden om het stadion in te mogen werd Anette nog in het Spaans geïnterviewd door een TV-crew! Het slechte nieuws was dat we allebei nog nooit hadden gehoord van hun idool, keeper Sergio Romero van AZ...

Op feestdag 25 mei zien we zelfs alle presidenten van Zuid Amerika temidden van een paar honderd zenuwachtige veiligheidsagenten. Verder zijn we getuige van een spectaculaire lichtshow en supercoole optocht waarin alle belangrijke hoofdstukken van de Argentijnse geschiedenis aan bod kwamen. Kortom vier dagen feest en supergaaf om hier bij te zijn!!

Na deze festiviteiten vertrekken voor een paar dagen naar een nieuw land: Uruguay. Hier bezoeken we het coole stadje Colonia Del Sacramento, een soort Schiermonnikoog (maar dan geen eiland), met veel Portuges invloeden. Anette is meteen verliefd en fantaseert er op los of we hier dan toch niet een hotel moetenbeginnen (soort van Julia´s Tangozeg maar). De volgende twee dagen verblijven we in hoofdstad Montevideo. We maken een fietstocht langs de lange stranden, eten wederom veel vlees - deze keer een voortreffelijke lunch BBQ in Mercado del Puerto - met het nationale drankje Medio & Medio (half champagne half witte wijn).Verder maakt de stad niet heel veel indruk al heeft het potentieel... het is met name vervallen en oud en we voelen ons niet helemaal op ons gemak...

Nu weer terug in Buenos Aires en straksgaan weHenk en Simone ophalen van het vliegveld om drie weken met hun door Noord Argentinië te trekken, hoe cool is dat!!! Heel veel liefs, Gerald en Anette

PATAGONIAAL! (c)MdG

PATAGONIAAL!

WOW, WOW, WOW! We kunnen het korthouden deze keer want bovenstaande headline beschrijft in een woord hoe wij ons de afgelopen tien dagen hebben gevoeld. (Thanks Martijn; beter goed gejat dan slecht verzonnen, toch?)

We zijn inmiddels in Puerto Natales in het zuiden van Chili, herstellende van vijf dagen trekken - met onze backpacks en gehuurde kampeerspullende ´middle of nowhere´ in! En oh, wat is het mooi hier! Ondanks het feit dat het gisteren begon te regenen en we dus het laatste spectaculaire vergezicht hebben moeten missen, hebben we van (bijna) iedere minuut genoten... :-)

Even terug in de tijd. Na een geweldigetijd in Nederland was Buenos Aires een heerlijke plek om weer te acclimatiseren en te wennen aan ons bestaan als reiziger. Wat een heerlijke stad en het hostel waarin we verbleven was een aangename verrassing. Na zolang doorgebracht te hebben in goedkope hotels was dit weer eens een echt hostel, met gezellige bar en keuken om zelf te koken! Moet ook wel merkten we gelijk, want de kosten liggen hier toch wel een stukje hoger dan we gewend zijn in Azie...

We hebben ook nog een onverwacht interessante ontmoeting gehad! Toen we na een wandeling door BA naar het metrostation wilden kwamen we langs een monument, daar zagen we allerlei militairen staan in gala-uniform, wij dachten: leuk, de wisseling van de wacht! Wij erheen natuurlijk, worden we vriendelijk doch dringend verzocht niet daar te staan waar we stonden. Er was een gespannen sfeertje. Veel nerveuze mensen. Hmmmm, eventjes wachten maar wat er gebeurd. Na tien minuten kwam er ineens leven in de brouwerij, het orkest begon te spelen, iedereen ging strak in de houding staan en allerlei beveiligers werden nog nerveuzer. In de verte naderde een lange stoet auto's met sirenes. Er stopten 3 Mercedessen...en wie stapt er uit? DIMITRI MEDVEDEV!!! Daar stonden wij dan, 2 kaaskoppen op nog geen 5 meter van de president van Rusland, oh ja, en daartussen nog 50 beveiligers, militairen etc. en op de daken rondom snipers. Beide volksliederen werden gespeeld, hij legde een krans bij het monument, en was na een minuut of 5 weer vertokken. Cool!!!

De wijk San Telmo in het bijzonder, maar heel Buenos Aires (BA)bruist! We blijven deze keer maar twee dagen want eind mei komen Simoneen Henk ons verblijden met een bezoekje en gaan we de stad ECHT verkennen. Nu vliegen we snel door naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld waar vandaan de Antartica expeditiesvertrekken.

Na twee dagen regen wacht ons hier schitterend weer ... en na een prima vlucht met een condor op de landingsbaan waardoor we de landing moesten afbreken... uiteindelijk een landing in stijl in dit schitterende natuurreservaat!

Ushuaia is geweldig, we hebben een hostel met alleen Spaans sprekend personeel en gasten. Goede gelegenheid voorAnette omgelijk haar Spaansbij te spijkeren,we redden ons best heel redelijk!

De stadstaat bekend om het natuurreservaaat Tierra Del Fuego (Vuurland),zeeleeuwen, pinguinkolonies en de gevangenis. Alhoewelde pinguins inmiddels zijn vertrokken, nemen we nog diezelfde middag een boot om hetBeagle kanaalte gaan verkennen (inderdaad van de Beagle van Charles Darwin). Een zeer coole tocht met eengrote zeeleeuwenkolonie, aalscholvers enzicht op de markantevuurtoren van Ushuaia - de meest zuidelijke op aarde. Het tochtje was boven verwachting,heel cool (letterlijk en figuurlijk).

De dag er op,nog steeds geweldigweer, trekken weer op uit voor een ´oefen wandelingetje´ - even wat kilometers maken voorDE grote tocht, maar daarover later meer. Nadat we in het bezit zijn gekomen van het befaamde ´Fin del Mundo´ (oftewel einde van de wereld)stempel in ons paspoort, trekken we het nationale parkin.Het lijkt wel herfst in Nederland, maar dan met veel coole bergen op de achtergrond, en we waaien een dag lang heerlijk uit. And again de dag erna, als we de hoogste piek van het park beklimmen. Wel even flink afzien...de berg is maar 1 km hoog, maar het laatste stukje ging over een kale vlakte recht omhoogmet zeer koude wind. Datwas toch wel even slikken, gaan we dit de komende weken doen?

Om ons budget in de gaten te houden haddenwe afgesproken dat we 1 keer per week uit eten gaan inArgentinie/Chili en de rest zelf koken. De grote dag was dus eindelijk aangebroken enGerald mocht kiezen. Hij had zijn zinnengezet op een van de vele restaurantjesmet ¨all you can eat¨.Tuurlijk, als we dan een keer gaan, moeten we het goed doen!!:-)Wekiezen een gezellig tentje en het buffet ziet ersuper uit met allerlei soorten groente, salades, vis etc. etc. Je kunt je alleen al voleten me wat daar op tafel ligt- beetje vergelijkbaar metVan der Valk (of Bouvigne in Breda!). Dan komt hetmoment supreme: de ober gaat uitleggenhoe het werkt. ´Men neme eenbord en u looptnaar deman bij de bbq,zegwat u wilt en dansnijdt hij een stukje vlees af wat je kanaanvullen met dingen van het buffet´. We kunnenkiezen uit lam, beef, worstjesof kip. Easy does it, dus wij rennen op die BBQ af. Gerald, onze lamfreak vraagt in z´n beste Spaans om eenstukje lam en er wordt vervolgens ongeveer een kilo vlees op zijn bord gelegd. Ongeloooflijk heerlijk - ziefoto´s voor de coole bbq´s die ze hier overal hebben - en we eten uiteraard veel en veel te veel.Gerald heeft wel een heel lammetje verorberd!En daarna kwam nog het dessert...ijs met Dulce con Leche. Onze nieuwste verslaving en de Argentijnse versie vanBebogeen, iets waar Anette nog nooit van had gehoord en blijkbaar uit Noord Nederland komt (check wikipedia, cool verhaal!)

De nabij gelegen gletsjer hebben we de volgende dag helaas niet meer bereikt. Het begon echt ongelooflijkhard tesneeuwen! Helemaalinwinterstemmning hebben we gelijk maar een zak wortels en een zak uien gekocht, jawel, hutspot in Argentinie! Eenmaal aan het schillen/snijden begonnen onze medegasten wel een beetje raar te kijken; wat zijn zij in godesnaam aan het maken? - kon je zien denken.Maar het was heerlijk! De volgende dag zijn we de sneeuw ontvlucht envertrokken naar Puerto Natales - 17 uur bussen noordwaarts in Chili.

In de bus ontmoeten we Sven en Marlieke uit Princehage/Breda (small world again!)en samen met henbereiden we ons voor op de ´W´: vijf dagen wandelenin het Torres del Paine nationale park.We hebben een tent, kookspullen, matjes en natuurlijk onze eigenkleren, eten en slaapzakken.Onze rugzakken wegen dus al snel 16 kg - kunnen we dit wel? We beginnen in de verste uithoek van het park en al op de boot zien we adembenemende bergpieken en een azuurblauw meer. De weergoden zijn ons goed gezindt want het blijft de hele dag droog en na een dagje zwoegen, zetten we onze tent op vlakbij de gletsjer Grey - de grootste gletsjer van het park. We hebben nog nooit zoiets indrukwekkends gezien! Een zee van ijs strekt zich voor ons uit. En de kleur is blauw! IJs in tekenfilms is normaalgesproken blauw, maar in het echt? Zeer cool. Jullie moeten de foto´s maar even bekijken want die zeggen meer dan 1000 woorden.

De schilder Bob Ross heeft hier waarschijnlijkzijn inspiratie opgedaan voor zijn schilderijen. Ontelbaar veel 'little happy trees', inclusief'let´s do a little cabine here'! De volgende dagen zijn dan ookeen opeenstapeling van mooie dingen: landschappen, rivieren, meren, vogels (condors!), bergen en bijzondere bergpieken, nog meer landschappen, felgekleurde bomen met rood/geel/oranje bladeren etc. etc. Verder natuurlijk zweet, blaren, kou, rukwinden, lol, zingen, fluiten, levensvragen en waar je allemaal niet tijd voor hebt tijdens het wandelen . We worden steeds beter in hetopzetten en afbreken van ons tentje en de simpele pastaatjes die we ´s avonds op ons campingfornuisje koken smaken als ´haute cuisine´ na een lange dag wandelen. Na een pak wijn in een refugio (hostelletje)denken we dat we ECHT een avond door hebben gezakt en rollen we zowatonze tent in ... om er achter te komen dat het pas half negen ´s avonds is... tja, het leven van een wandelaar!!!

De laatste dag is totaalverregend De schattige beekjes van de dag ervoorzijn ineens veranderd in woest kolkende rivieren; de mooie paadjes zijn nu glijbanen of rivieren geworden en onze backpacks, tenten wijzelf zijn tot op het bot nat... maar dat maaktde ervaring er niet minder om. Wij hebben geweldig veel geluk gehad in deze tijd van het jaar met onze drieenhalve dagsuper mooi weeren we hebben genoten! Zoveel dat we ons al aan het voorbereiden zijn voor de volgende trektocht, wie had dat ooit gedacht! Er zijn heel wat voorgangers, Milo & Alicein hetbijzonder, die dezetocht met heel wat minder weer hebben gelopen,RESPECT!

Nu met zware benen achter de computer een dagje aan het bijkomen. De reis gaat verder naar de gletsjer Petito Moreno/ El Calafatein Argentinie- ook weer zo´n mooi natuurverschijnsel. We houden jullie op de hoogte. Heel veel liefs en geniet van het mooielenteweer daar!

Hasta luego!

xx Anette & Gerald

Ik hou van Holland!

Buenos tardes a todo,

Een kort berichtje van ons uit Buenos Aires waar we gisteren zijn aangekomen na 10 dagen Nederland. Het regent hier en het is koud... hadden we net zo goed nog even in Nederland kunnen blijven :-) ... Helemaal niet, want we hebben zojuist onze vlucht naar Vuurland geboekt om te beginnen aan onze Patagonie tour. Ben heel benieuwd en iedereen die we hier vragen over Patagonie krijgt zo´n verliefde glimlach op zijn/haar gezicht, dus we hebben hoge verwachtingen!

De afgelopen week washectischer dan de afgelopen zes maanden bij elkaar maar helemaal top! Het ´Hendrickx/ Valkema welkomstcomitee´ haalde ons af op Schiphol om vervolgens heerlijk bij te kletsen met iedereen en met name met veeleten, wantdat dan wij Nederlanders echt heel veel (en graag!). Brood met oude kaas(thankx Martijn en Loes!), worstebroodjes voor ontbijt, appelflappen bij de koffie, tussendoor een harinkje (of twee) happen en ´s avonds boerenkool, witlof, gehaktballen, rollade (echt heerlijk Henk!) afgetopt met vele glaasjes rode wijn, toastjes met van alles, Amarula (Nien ik denk dat ik hier een eeuwige verslaving aan over heb gehouden!)en cheese/onion chips met dipsaus... de kilos die er af waren, vliegen er zo wel heeeeeel makkelijk weer bij!

De accomodatie in Nederland washet beste tot nu toe in onze reis :-)All-inclusive Hendrickx Resort enCasa Valkema: we hebben genoten van alle goede zorgen, fenomenaal!

Uiteraard stond ons verblijf in Nederland geheel in het teken van de bruiloft van broertjelief en moest er tussen al dat eten door ook nog geshopt worden voor nieuwe kleding, schoenen etc. Heerlijk om na zoveel maanden sandalen en afritsbroeken er weer eens leuk uit te zien en lekker te tutten met de zusjes! :-)

De bruiloft was GEWELDIG! We hebben heel wat culturen gezien de afgelopen tijd maar Brabantse feestjes staan toch nog hoog op onze favorieten lijst. EnBram en Marloes zagen er ontzettend mooi, gelukkig en trotsuit - Bramz´n glimlach was de hele dag niet van zijn gezicht te krijgen!

Moe maar voldaan zaten we gisteren dus in hetvliegtuig naar Buenos Aires -op naar het volgende avontuur! Onze excusesvoor iedereen die we niet hebben gezien of gesproken -tot over een paar maanden en dan kletsen we extra lang met jullie bij:-)

Heel veel liefs en hasta lluego!

x Anette& Gerald

ps. Stefan,succes met de autocross zaterdag!

MANTA RAY alarm!

Selamat Siang!

Vanochtend geland in het koude Nederland...brrrrr... wel weer even wennen hoor! Een volledig welkomst comité uit Grunn en Breda wachtte ons op en we hebben ontzettend veel zin om iedereen weer te zien en uiteraard in de bruiloft van broertje Bram en Marloes.

De afgelopen weken waren een opeenstapeling van superlatieven... allereerst duiken in Labuanbajo (Flores) met de Nederlandse Marij. Zij is daar enkele jaren geleden begonnen met een duikschool en heeft het uitstekend voor elkaar! Onder haar professionele leiding hebben we een aantal zeer mooie duiken gemaakt in het Komodo National park, wat bekend staat om zijn sterke stromingen, mooie koralen en VEEL vis! Het was soms heftig en er waren momenten dat we, ondanks dat we gigantisch hard zwommen, moeite hadden om op dezelfde plek te blijven door de sterke stroming. Maar al onze inspanningen werden beloond! Vanaf de boot zag ik op een gegeven moment een enorme zwarte vlek in het water: MANTA RAY alarm! Er waren er zelfs twee! Zeer indrukwekkend! Wij snel het water in en gezocht naar een ‘cleanerstation'van Manta rays (we hebben fotootje toegevoegd van een manta ray. Foto is niet van ons). Een cleanerstation is een plek waar manta's komen om schoongemaakt te worden door 'schoonmaakvissen' (cleanerfishes). Tijdens de wasbeurt zwemmen de manta's rustig rondjes totdat ze klaar zijn. Het was adembenemend! De manta's (in totaal ongeveer 5 verschillende gezien) waren tussen de 3,5 en 5,5 meter in doorsnee! Absoluut ons duikhoogtepunt tot nu toe!

De volgende dag hebben we het duiken kort onderbroken en een bezoekje gebracht aan het eiland Rinca; naast Komodo het enige andere eiland ter wereld waar de bijzondere Komodo varaan voorkomt (= de grootste hagedis ter wereld, tot wel 5 mtr. lang!) Dieet van deze vriendelijke vriend: geiten, buffels, andere varanen, apen etc. en ook voor mensen levensgevaarlijk vanwege zijn dodelijk giftige speeksel... Gelukkig waren we onder de veilige hoede van een lokale gids, een aardige jongen die nauwelijks Engels sprak, maar gelukkig wel wist hoe hij met Komodo varanen om moest gaan...toch? Wij het bos in op zoek naar deze beesten en na een tijdje zagen we er inderdaad eenvoor ons uit lopen. Hup, er achteraan, draait de varaan zich ineens om en komt op ons afrennen! Is dit erg? Even kijken wat onze gids doet: HIJ DRAAIT OM EN RENT WEG!! Anette was de tweede in het rijtje (dus tussengerecht) en viel bijna over mij heen, maar gelukkig bedachtde varaan zich enliep hij al snelde bossen in. De gids keek vol spanning in de bosjes om te kijken wat het beest ging doen. Maar gelukkig ging hij er rustig vandoor... pfffff!

Eind goed al goed! Na de varanen nog twee geweldige duiken gemaakt en weer terug naar Labuanbajo gevaren om op tijd te zijn voor de bus naar Ruteng - onze volgende bestemming. We waren uiteindelijk een uur te laat, maar gelukkig wachtte het busje nog steeds op ons - soms ook wel handig dat ze GEEN dienstregeling hebben ;-) De bus bleek een jeep waar wij passagier nummer 5 en 6 waren. Prima dachten we, totdat de jeep stopte, en stopte en stopte om nog meer passagiers in te laden. Uiteindelijk hebben we vier uur in een stampvolle jeep gezeten met 14 man! Vier voorin met twee man op de chauffeursplek! Vier op de tweede bank en zes achterin! Na deze slopende rit kwamen we dan toch aan in Ruteng waar we welgeteld keus hadden uit 1 hotel. Het restaurant was al gesloten en er waren geen winkeltjes meer open. Maar nadat Anette haar charmes in de strijd had gegooid werd er dan toch speciaal voor ons nog twee borden Nasi Goreng klaargemaakt, topppers!

Onze eind bestemming Moni bereikten we de volgende dag aan het einde van de middag. Een lange busrit gevolgd door een rit van twee uur achter in de laadbak van een jeep met nog tien andere locals; ander vervoer was niet meer beschikbaar... Moni is een heel klein dorpje in de binnenlanden van het eiland Flores waar niet veel toeristen komen. We hebben echt genoten van het ruige landschap en de aardige mensen. Hoogtepunt in de omgeving zijn de drie verschillend gekleurde meren van de vulkaan Kelimutu. Deze veranderen een paar keer per jaar van kleur door een natuurlijk chemisch proces in de nog actieve vulkaan. Na een rit achterop de motor van een uur, moesten we nog drie kwartier lopen voordat we op het topje van de berg (en tussen de drie meren in) de zonsopgang konden zien (weer eens wat anders dan een zonsondergang!) Schitterend uitzicht en het kopje 'Flores'koffie, geschonken door het lokale verkoopmannetje Johannes maakte het perfect - en dat om half zes 's ochtends!

Na een schitterende wandeling terug naar het dorp en een kort 'powernapje' waren we rond de middag klaar om de omgeving met de scooter te gaan verkennen. Ik weet nog dat ik vroeger voor de lol mensen weleens de verkeerde kant opstuurde als ze de weg vroegen. Dit geintje blijken ze op Flores ook te kennen! 'Welke kant moeten we op naar dat en dat dorpje?' Ja, dan moet je deze weg volgen!' Anderhalf uur later bleek dat ze ons de verkeerde kant op hadden gestuurd, maar wij hadden lekker weldat hele kleine afgelegen dorpje gevonden aan het einde van de doodlopende weg met schitterend uitzicht op de zee, wie het laatst lacht...

Na een veel tekort verblijf op Flores, vertrokken we vanuit Ende met een ‘Pelni' boot - een budget lange afstandsveerdienst - richting Java. Totale lengte van de reis: 3 dagen, 3 nachten. Totale kosten: 25 euro inclalle maaltijden...Ons was verteld dat hij om 20:00 zou vertrekken, maar eenmaal daar aangekomen bleek hij een beetje vertraging te hebben... ongeveer een halve dag! Ons ‘s nachts om 1 uur af laten droppen bij de haven en gewacht tot de veerboot eindelijk aankwam... om 5:00 uur! Voor de tweede keer in twee weken op straat op de grond geslapen! Het lijkt hier de normaalste zaak van de wereld... maar het is echt niet onze hobby!

Eenmaal aan boord bleek het niet echt een Pacific Princess (The Love Boat) want wij zatenuiteraard met nog950 Indonesiërs (en 0 andere westerse mensen) in een grote slaapzaal meteen soort houten podium dat als bed diende. Gelukkig kon je wel kussens huren... Wij waren wederom een grote bezienswaardigheiden alles wat we deden werd nauwlettend gevolgd door tientallen ogen... Toen kwam het ontbijt...ook hiervoor schieten woorden tekort...koude rijst met zeer zoute koude vis... wij zijn wel wat gewend inmiddels, maar dit was echt niet te eten...Gelukkig was er een winkeltje aan boord enwij hebben de omzet denk ik enorm gespekt door de vele instant noodles maaltijden! Alhoewel deze tocht legendarisch Spartaans was hebben we er toch van genoten. Heerlijk boeken lezen op het dek, slapen, zweten, bekeken worden, route uitpluizen (volgens navigatiewonder Anette maakte de kapitein een aantal keren een grote navigatiefout...) etc. Alleen misschien is 1 dag, en 1 nachtde volgende keer ook wel genoeg ;-)

Drie dagen later dus kwamen we om 5:30 aan in Surabaya, een grote stad op Java. Een heerlijk hotelletje met schone douche en toilet deed wonderen en na een schoonheidsslaapjezijn we de stad gaan verkennen. Anette was heel blij toen bleek dat ze er een oude Russische onderzeeër hebben liggen waar je aan boord kan... ik vond het in ieder geval wèl leuk;-) Verder hebben we nog Chinatown bezocht en een mooie moskee. We hadden we geen zin meer om het hele eind naar ons hotel terug te lopen, dus pakten we voor de verandering eenseen becak(een fietstaxi).Uiteraard wist deze man waar ons hotel was, hij bracht ons er graag heen, al sprak hij geen Engels. Na de helft van zijn prijs te hebben overeengekomen konden we vertrekkenen hij vond het allemaal nog lekker dan wij. Steeds weer als we een anderebecak voorbij fietsten werd er hard gelachen en geroepen, zo van:'kijk eens wat ikaan boord heb!' Toen we 20 minuten op weg waren en al 10 minuten over een industrieel terrein reden, begon het een beetje te dagen: 'deze gast heeft geen idee waar we heen moeten...' Nog maar een keer gevraagd... ja hoor, geen probleem... Ok, het zal dan wel een kortere route zijn ofzo... Uiteindelijk kwamen we aan op de plaats van bestemming...Niet dus...hij zetteons afbij de zeehaven op de plek waar we eerder die ochtend hadden aangemeerd met ons schip?! We hebben hem maar met een grote glimlach bedankt, betaald en hebben vervolgens de bus gepakt naar het juiste adres...

Java staat oa bekend om 2 vulkanen; Kawa Ijen en Bromo. Beiden stonden op ons lijstjeen na een overnachting in Bondowoso sprongen we 's nachts om 4 uur allebei achter op een scooter op weg naar het startpunt Ijen. De tocht ging over bar en bar slechte wegen en duurde liefst twee uur. Met beurse billetjes begonnen we dan ook aan de laatste 1,5 uur omhoog. Op de weg naar boven kom je continu zwaveldragers tegen, zij dragen de zwavel uit de vulkaar in manden aan een juk naar beneden.Echt op z'n middeleeuws en super zwaar! Eenmaal bovenwas het werkelijk waar adembenemend, dit keer zowel letterlijk als figuurlijk! Het is alsof je regelrecht in de hel kijkt. Ver beneden is een kolkende,gele, rokende vulkaan waar dragers af en aan lopenmethun enormevracht.Onvoorstelbaar! Wij kwamen in gesprek met Antonio (Banderas) Casanova :-),een van de 350 dragers (oftewel de 'boys from hell'). Hij sprak goed Engels (geleerd van toeristen) en met hem klommen we de krater in.

De werkomstandigheden zijn zeer zwaar en ongezond. De vrachten die de dragers sjouwen variëren van 70 tot 100 kg. en ze worden per kg. betaald! Twee vrachten per dag is de max watzo'n 100.000 Rupiah (€ 8,-) oplevert. Het zwavel wordt opgevangen uit de rook die uit de vulkaan opstijgt; deze rook condenseert waardoor de zwavel als een soort kaarsvet kan worden weggeschept. Het werd mogelijk na de laatste uitbarsting in de jaren '60, in feite is het dus een tijdbom die zo maar weer af kan gaan. Nadat we beneden alles hadden gezien, pakte Antonio zijn tweede vracht van die dag en gingen we met hem mee omhoog. Ik denk dat hij wel 6 flessen wijn heeft gezweet! Wat een held! Bij het weegstation werd de vracht gewogen (76 kg.!!!) De gemiddelde arbeiderhier wordtniet ouderdan 45 jaar... Antonio had net een kleintje van 1 jaar en wildeeigenlijk zsm met dit werkstoppen, maar een vergelijkbare, goedbetaalde baan is best moeilijk te vinden. Ik hoop van harte dat het hem snel lukt en met zijn goedeEngels moet het mogelijk zijn!

Bromo was de volgende vulkaan op de planning. Na weer een legendarisch slecht geregelde rit naar een zeer klein dorpje aan de rand van de vulkaan gingen we ook hiervoor weer vroeg uit de veren; om 3:00 werden we gewekt en gingen we in de jeep op weg naarhet uitzichtpunt. Met slaperige ogen in het donker stapten we achter in de jeep en bleek dat we met twee Amsterdammers van onze ouders' leeftijd in de auto zaten; Theo en Aly. Na enige tijd bleek dat Aly oorspronkelijk uit het Groningse Baflo komt! Heel grappig dat je iemand van je eigen 'roots' tegenkomt aan de andere kant van de wereld. En wie weet tot ziens in Amsterdam!

Ook deze Bromo wasuniek. Het is een echte 'tekenfilmvulkaan'; een berg met een stompe bovenkant waar continue heel veel rook uitkomt, te midden van een vulkaan landschap van lava en andere (niet werkende) vulkanen. De laatste keer dat deze vulkaan is uitgebarsten was 2004 => veel actiever krijg je ze niet! Na deschitterende zonsopgang en enige discussie over welke van de vulkanennu eigenlijk de Bromo vulkaan was...gingen we met de jeep naar de voet van de vulkaan waarna we naar boven klommen om op de rand van de krater te kijken naar de rokende krater. Zeer, zeer bijzonder!

De rit met een busje naar de stad Solo van 10 uur gaf ons lekker de gelegenheid om bij te slapen. In Solo hebben we onder andere een fietstocht naar verschillende 'thuisindustrietjes' gemaakt. Hoewel we vaak liever eigen baas zijn en over het algemeen geen toertjes boeken, was onze gids het deze keer echt de moeite waard!Elk dorpje/ familie heeft zich in de loop der jaren gespecialiseerden zohebben we een distilleerderij gezien, een dakpannenmaker,een tofu fabriek, tempeh en rijstcracker makers. Tenslotte een gamelanfabriek (gamelan is een traditioneel Indonesische soort gong) en batik bedrijfje (bedrukte stof). Stuk voor stukfamilie bedrijfjes waarzeopkleine schaal en op zeer ouderwetse manier hun boterham verdienenen. Erg gaaf!

De laatste stad die we in Indonesië hebben bezocht is Yogyakarta, beroemd om de Borobodur en Prambaran tempels. Beide staan op de Unesco lijst en zijn (ondanks dat we bijna uitgetempeld zijn...) erg indrukwekkend. Jammer is alleen dat bij de laatste aardbeving in 2006 de Prambaran tempel vrijwel volledig is ingestort....Het waren 240 losse Hindutempels, het zijn er nu nog een stuk of 10 met 230 hopen steen die hopelijk de komende jaren zullen worden gerestaureerd...

Ook nog een schaduwpoppen tentoonstelling bijgewoond - een van de culturele 'must-do's in Java. Er zatenwelgeteld vier mensen in het publiek, inclusief wij zelf... en die andere twee presteerde het ook nog eens om halverwege de voorstelling de zaal te verlaten :-( Wij een beetje van ons stuk gebracht, want we wilden eigenlijk ook best wel heel erg graag weg... maar er zat een orkest van 30 man en een poppenspeler heel goed hun best te doen...! Eindelijk,na tweeuur viel het doek. Wij heel hard klappen duszegt een van die mannenin z'n beste Engels: 'Dank jullie wel dat jullie tot aan het einde zijn gebleven!'Hij meende het oprecht ... schijnbaar zijn we dus niet de enige die het slaapwekkend vinden :-)

Tenslotte terug naar Solo om te vertrekken naar hetheerlijke Kuala Lumpur, waar het ontzettend moeilijk was om niet te veel geld uit te geven. Natuurlijk de Petronas torens beklommen (Anette haar 3^e keer!)en lekker westers gegeten. De laatste dag nog een bezoekje gebracht aanen een zeer coole vogeldierentuin, zodat we de hornbill ooknogvan dichtbij hebben kunnen zien (zie foto's hornbill :-)

Na een onrustige nacht en met vlinders in onze buikvanochtenddus op Schiphol geland. TWEE WEEKJES VAKANTIE IN NEDERLAND - wat een luxe! Ookzijn we inmiddels trotse eigenaren van eenZuid Amerika Lonely Planet en kunnen we met de planning van fase twee aan de slag. Zuid Amerika here we come!

Tot snel!

Liefs Gerald en Anette

Crocodile (fish) Hunter & Jungle Jane!

Ha koukleumers!

Alweer een hele tijd geleden sinds onze laatste update en we krijgen inmiddels al verontruste emails: Waar zitten jullie? :-)
Dus bij deze, we zitten inmiddels in Flores, Indonesie en gaan morgen (wederom) duiken in het Komodo National Park (van de bekende Komododraken!)

Anyway, voordat het zover is even een terugblik naar Lombok en Borneo. Na afscheid te hebben genomen van de familie Valkema op Bali, waren we weer 'just the two of us' en zijn we met een luxe veerboot naar het eiland Lombok gevaren, ten oosten van Bali - compleet met airco en bioscoop - prima toeven dus! Zo'n zeven uur later waren we in Sengiggi, een heel verschil met het ontwikkelde Bali, en hebben daar direct een frisse duik genomen in de azuurblauwe zee. Het koraal begon zodra we 10 meter de zee in waren en we vielen dus van de ene verbazing in de andere - wat een vissen! En wat een kleuren! Gelukkig was Gerald weer helemaal de oude na een vervelende oorontsteking en kon hij ook volop meegenieten.

Sengiggi blijkt een cool stadje en Lombok is het verkennen waard - twee dagen scooteren we rond het eiland, tussen de rijstvelden, hagelwitte stranden en onze favoriet: ienieminie dorpjes met heel veel zwaaiende kindjes. Op een van die witte strandjes ontmoeten we Made, een lokale visser die ons meeneemt op wederom een gave snorkeltocht. 's Avonds vieren we carnaval onder het genot van vele ijskoude biertjes, goud van Kramer (in de herhaling!) en een live band die maar Jack Johnson blijft zingen! Toen Anette uiteindelijk aan de ober vroeg of indonesie eigenlijk ook meedoet aan de Winterspelen zijn we maar naar huis gegaan...Ik weet het, lang niet zo'n cool carnaval als in het Kielegat of 't Oagje, maar met carnavalsmuziek op de iPod door onze slaapkamer hossen moet je ook echt een keer proberen :-)

Next stop: de Gili Trawagan - een van DE duik bestemmingen van Indonesie, waar we uiteindelijk een week verblijven. De reis ernaar toe blijkt nog een heel gedoe en we komen meer en meer tot de conclusie dat Indonesie WEL super mooi, maar toch echt niet het gemakkelijkste land om te reizen is. Over echt alles moet een kwartier onderhandeld worden en dan nog hebben we steeds het idee dat we veel te veel betalen - ze beginnen namelijk gewoon met een enorm hoge openingsprijs en we moeten echt onze beste 'bargening skills' uit de kast halen iedere keer om er wat van te maken... Als Gerald dan ook nog eens onenigheid krijgt met de kaartjesverkoper over een stom akkefietje (wij hadden gelijk, maar sorry blijkt lastig! :-) staan we zonder ticket aan wal, omdat hij ons weigert verder te helpen... we hebben notabene al betaald! Door snel een nieuw ticket te kopen kunnen we alsnog met de boot mee en eenmaal daar is alles snel vergeten - wat een heerlijk eiland!

Pech voor Gerald: na een ontstoken linkeroor, begint nu zijn rechteroor op te spelen... Ik daarentegen maak de ene coole duik naar anderen en alle mogelijke vissoorten passeren de revue: van stingrays (je weet wel, die van Steve Irwin) en haaien tot kleine (maar zulke schattige) clownvissen en sepias (van die soort inktvissen maar net niet). We gaan proberen een dezer dagen de foto's op de website te zetten zodat jullie een beter beeld krijgen van hoe of wat, maar het is echt in een woord adembenemend! BRAM en MARLOES, door jullie bijdrage zijn we nu ook in het bezit van een super duik video met Gerald en Anette in de hoofdrol, dank hiervoor! Gelukkig voelt Gerald zich na vier dagen antibiotica weer helemaal fit en kan hij ook nog een paar dagen mee duiken. Naast het duiken op Gili Trawagan doen we niet echt veel: af en toe lopen we naar het zonsondergangpunt van het eiland en vijf avonden achter elkaar kijken we naar de laatste films in een geimproviseerde bioscoop - een ruimte met alemaal kussens op de grond en een beamer waar ze de nieuwste films gratis vertonen als je een consumptie nuttigt. Gerald heeft dus 5 keer de Nutellapannekoek gehad;-) Super cool na bijna vijf maanden geen TV! Onze laatste avond sluiten we af met een knal feestje in de locale disco - happy hardcore en jaren '80 house rule! Gerald klimt ouwerwets op de bar voor een van zijn befaamde dansjes...

En dan weer terug naar Bali! Die luxueuze veerboot van de heenreis is nergens te vinden en tegen de tijd dat we terug in Kuta zijn hebben we onze kater er weer uitgezweet (ieder nadeel heeft zo zijn voordeel :-) Daar huren we nog twee dagen een scooter, maar het zit ons deze keer niet mee. Op dag 1 krijgen we een klapband, je raadt het al: in de middle of nowhere! Een uur lang lopen we (bergopwaarts) met de scooter in onze hand op zoek naar een garage...Dankzij Anette haar blauwe ogen en betoverende glimlach worden de kosten onderhandeld tot maar liefst een derde van de prijs! Op dag 2 krijgt Gerald een dikke bekeuring van een corrupte politieman voor verkeerd voorsorteren... 200.000 ruppiah (bijna 20 euro) kost dat geintje ons, maar we mogen van geluk spreken. Als we het via de officiele manier hadden gedaan, had het ons 500.000 ruppiah gekost, maar dan moesten we wel mee naar het bureau. Voor 200.000 zou deze agent het zelf wel afhandelen en het geld afgeven op het politiebureau...uhuh!!

Onze laatste avond sluiten met een 'seafood' festijn in Jimbaran wat bekend staat om haar strand met vele vistentjes. Wij hebben onszelf verwend met een totaalmenu: een kreeft, calamaris, jacobsschelpen en een hele vis voor bijna geen geld, met uitzicht op de ondergaande zon... does life get any better than this?

Na nog een onverwachte (en zeer gezellige!) ontmoeting met Kees en Brechtje (vrienden van pa en ma Valkema) vliegen we dag erna naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah/Maleisie, een van de grootste eilanden ter wereld. We moeten Indonesie verlaten ivm een verlopen visa, maar 'we will be back!'

De volgende dag boeken we gelijk een busticket naar Semporna om van hieruit een boot te nemen naar nog de duikwalhallas van Maleisie; Mabul, Kapalai en Sipandan. De nachtbus was luxe, compleet met airco en Jackie Chan film! De buschauffeur was hier zo trots op dat hij de temperatuur op -5 graden celcius had ingesteld en het volume op are you crazy...Vlak na twaalven (net toen iedereen eindelijk sliep!) stopte de bus voor het avondeten, fijn...Toen weer in onze koelkast op wielen verder gereist totdat we om 4:00 in de morgen aankwamen in het totaal verlaten Semporna...Er was nog niets open, geen fluit te beleven en overal zwerfhonden. Wat doe je dan als avonturiers? Juist, we hebben als zwervers op de bank voor een hotel geslapen (het hotel was te duur, maar de bank stond op een pier met een hek zodat de honden niet bij ons konden komen).

Toen het eindelijk 8:00 was hebben we een ontbijtje gehaald bij het verbaasde hotelpersoneel en hebben vervolgens een duikschool uitgezocht waar we mee op pad zijn gegaan. Deze duikschool was pas enkele maanden open en had geen enorme professioneel kantoor, maar was wel een enorme ons aanrader van verschillende duikers die we onderweg hadden ontmoet. Het bleek een schot in de roos!!! Met een klein bootje zijn we naar Mabul gevaren. Daar aangekomen bleek het een supermooi tropisch palmbomeneilandje te zijn met een klein vissersdorpje met allemaal huizen op palen vanwege de enorme getijdeverschillen - zie foto's. Wij sliepen bij de 'chief' van het eiland in huis waar ze een aantal kamers hadden gemaakt voor toeristen. Rondom het eiland lagen overal zigeunerboten; 'zeenomaden' die echt met hele gezinnen op een krap bootje leven zonder vaste verblijfplaats.

Na kennismaking met onze divemasters Nick en Elitza gelijk maar de eerste duik gemaakt.
We gingen naar het 'eiland' Kapalai. Daar aangekomen bleek het een rif (onder water dus) waar een zeer exclusief resort op palen is gebouwd - eigenlijk helemaal geen eiland dus :-) Wederom zeer veel bijzondere vissen gezien - de foto's zullen te zijner tijd vor zich spreken. Nick en Elitza waren geweldig, ze konden ontzettend goed alle vissen, koralen etc. spotten waar wij zo aan voorbij zouden zijn gezwommen. Denk hierbij aan vissen die er uit zien als een steen, superkleine vissen, zeer kleurrijke slakken, inktvissen, frogvissen (lopen als een kikker), crocodile-vissen (inderdaad, hebben een krokodillenbek, Gerald zijn favo!), enorme baarzen, kreeften, stingrays, scholen barracudas, clownfishes (Nemo!!!) en ga zo maar door. Voor de duikers onder ons lichten we graag een en ander uitgebreid toe!!!! Toen we helemaal blij terugkwamen op het eiland bleek er ineens een tsunamialarm te zijn afgegeven door de overheid! Door de aardbeving in Chili (waar wij niets van wisten want geen internet) bestond de kans dat ons eilandje weg zou worden gespoeld... Echter niemand die zich er echt druk om maakte, behalve wij twee, maar je kunt niets anders doen dan afwachten. Gelukkig kwam al snel het nieuws dat we ons nergens zorgen over hoefde te maken ...

Onze laatste avond op Mabul werd memorabel afgesloten met 'Marlin-steaks' op de BBQ die de chief speciaal voor ons klaarmaakte. De 4 meter grote Marlin was dezelfde dag gevangen na een gevecht van een paar uur.

Na Mabul stond Sepelok op het programma. Hier is een groot Orang Oetang opvangcentrum en op gezette tijden krijgen ze te eten zodat er soms (semi-wilde) apen terug komen uit het oerwoud. We hadden geluk; zo'n 4-5 Orang Oetangs gespot, wat een prachtige dieren! En daar bleef het niet bij... de daaropvolgende dagen verbleven we in Uncle Tan's jungle kamp en zagen we nog eens drie Orang Oetangs in het wild, WOW!! Ook gibbons, hornbill vogels (enorme vogels met grote 'neushoorns'), leopard katten en krokodillen bleven ons niet bespaard. We zijn een aantal keren met boten de rivier op gegaan, hebben een jungletrekking gedaan en een spannende nighttrekking waar we niet alleen veel (grote) creepy crawlers hebben gezien maar ook fantastische slapende vogels! Afgezien van de nodige duistere geluiden tijdens de nachten in onze open(!) hut hebben we genoten.

De laatste dagen Borneo naar een super mooie waterval getrokken (wederom in de jungle) waar Gerald kennismaakte met het fenemeen BLOEDZUIGERS!! Als een gillende keukenmeid 'rende' hij het pad op naar boven! :-) Mijn Tarzan was ineens niet zo stoer meer! Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ook ik een paniekje had toen er ineens honderden agressieve mieren op mijn broek zaten... Verder hebben we ook nog een bloeiende Raflessia gezien, de grootste bloem ter wereld en zo'n 70 cm in doorsnee. Het is vrij bijzonder dat deze bloem bloeit en als ie dan een keer bloeit is het maar voor 6-7 dagen!

Na een dagje shoppen in Kota Kinabalu om verkleurde en gescheurde kleding te vervangen, zijn we een dag later dus aangekomen in Flores. De komende dagen gaan we dus nog meer duiken, de Komodovaraan mt een bezoek vereren, een grote vulkaan beklimmen en met een Spartaans cruisschip naar Java waar we de laatste tien dagen door zullen brengen.

Nog drie weken en dan staan Breda, Groningen/Ulrum en Amsterdam op het programma voordat we naar zuid Amerika vertrekken. Wat gaat de tijd toch snel!

Heel veel liefs,
Gerald & Anette

Shitkoffie, honden en Nasi Goreng

Hallo lieve allemaal,

Het vorige bericht is geschreven op het vliegveld van Kuala Lumpur waar we uiteindelijk 10 uur moesten wachten op onze vlucht naar Bali... vlucht was gecancelled... Inmiddels zijn we alweer twee weken verder en hebben net afscheid genomen van mijn vader, moeder, oom en tante. Time flies when you are having fun!

Ons welkomstcomite (pa, ma, Jannie, Betto) stond ons op te wachten op het vliegveld in Bali. Zij waren zelf al een dagje eerder aangekomen, na een twee-weekse rondreis op Java, en hadden een heeeeeerlijke hotelkamer voor ons geboekt! Zulke luxe waren we niet meer gewend: twee zwembaden, airconditioning op de kamer, gratis ontbijt, whirpool met warm water! Hier konden we wel aan wennen ;-)

Het was super gezellig om ze weer te zien, om bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Ook hadden ze heerlijke oude kaas, droge worst en zakken drop meegenomen... mmmmmm!!! En op de terugreis hadden ze door alle opgegeten drop zelfs kilo's over in de koffer!!

Maar de luxe was van korte duur.... zoals afgesproken zouden we de komende twee weken op ONZE manier reizen! Toch net even ietsje anders dan een geplande reis met gids, en - veel belangrijker - met het woord 'budget' constant in het achterhoofd! :-)

De eerste stop in Sanur waren de botanische tuinen vol orchideeen en andere 'kamerplanten'. Maar eerst moest er natuurlijk onderhandeld wordenover de prijs. De taxichauffeur zette uiteraard hoog in en ik onderhandelde uiteindelijk naar en acceptabel bedrag. Mijn moeder vond het wel een beetje zielig voor die man: 'hij moet er toch ook van leven en het gaat maar om een paar Euro?' Tja, welcome to our world! :-)

De tuinen waren alvast een voorproefje voor de rest van Bali. Het lijkt wel alsof je in de Intratuin loopt! Toen we met onze taxi terug waren bij het hotel werd de afgesproken prijs betaald plus 20% fooi, want het was toch wel erg zielig voor die aardige meneer als hij geen fooi kreeg ...

De volgende dag in plaats van met een airco taxi, een lokaal arko-busje (arko = alle ramen kunnen open) genomen naar Denpasar. Gelijk al kennis gemaakt met een Balinese vrouw die ook in het busje zat en naar de markt ging om inkopen te doen, erg leuk. Wij gingen verder met deze bemo (zo heet zo'n busje hier) naar het Bali museum, met een super interessante tentoonstelling over de geschiedenis van Bali en de onvermijdelijke onderdrukking door Nederland die tot begin jaren '50 heeft geduurd. Wij zijn geen lieverdjes geweest....Tegenover het museum staat en groot monument dat is opgericht ter herinnering aan een opstand tegen de Nederlanders die bruut is neergeslagen door met mitrailleurs de menigte uit elkaar te schieten, met als gevolg vele doden...Dan is het ineens niet meer zo leuk om te antwoorden 'Yes, I'm from Holland' als men vraagt waar je vandaan komt..

Na het monument stond een bezoekje aan de lokale markt op het programma, waar we onze ogen hebben uitgekeken. We blijven het geweldig vinden om lokale markten te ontdekken en komen nog steeds nieuwe en onbekende vruchten en producten tegen.

De volgende dag hebben we een busje gecharterd en een tempeltocht door zuid Bali gemaakt. Bali heeft drie dingen in overvloed: 1) Nasi Goreng 2) vieze, kale, blaffende honden en 3) prachtige tempels. Nog nooit hebben we er zo veel bij elkaar gezien. Ieder huis heeft tenminste een tempel (Bali is het enige Hindu gedeelte van het Islamitische Indonesie). En ieder dorp heeft in ieder geval een paar grote, belangrijke tempels. Op iedere straathoek zie je beelden van goden, parapluutjes, tempelhuisje en offermandjes - kleine rieten mandjes met wierook, bloemen en voedsel die daar 's ochtends door de vrouwen worden neergezet. Onze tempeltour bracht ons bij de Monkey tempel waar we met wilde apen op de foto zijn gegaan, de beroemde tempels van Mengwi met de vele pagodes en de zonsodergang bij de Tanah lot tempel was onvergetelijk!

Het volgende avontuur was Ubud. Onze eerste budget slaapplek pakte enorm goed uit ... pffff :-) ... een paleisje met zwembad en (af en toe) warm water voor eenderde van de kosten van het hotel in Sanur! Een bezoekje aan het olifantenpark in Taro was super cool. We hebben een ritje gemaakt op een olifant en de olifanten gevoerd. Alhoewel dit allemaal erg toeristisch klinkt was het echt heel tof en de moeite waard! 's middags een wandeling gemaakt door de rijstvelden en ervaren waarom iedereen hier aan siesta doet: tussen 12:00 en 15:00 is het gewoon TE heet, maar we hebben het overleefd ;-) En de uitzichten waren zeker de moeite waard!

De omgeving van Ubud is schitterend en uitermate geschikt om per scooter te verkennen... jawel, pa en ma Valkema op de scooter!! Helmpies op en gaan met die banaan! Het was geweldig, het ultieme gevoel van vrijheid en reizen! We hebben onder andere een plantage bezocht waar ze o.a. cacao, koffie, vanille, kaneel, kruidnagel, nootmuskaat en pepers verbouwden. Verder kon je hier zien hoe koffiebonen worden gebrand en hebben we Luwak koffie gedronken - de duurste koffie ter wereld, US$ 1250,- per pond! De rauwe koffiebonen worden door een een soort kat (een Luwak) opgegeten en uitgepoept wat een hele bijzondere (!) smaak geeft Errug lekkere shitkoffie!

Op de weg terug kletsnat geregend, maar dat mocht de pret niet drukken. Het blijft Bali en de regen was dan ook lekker warm! 's Avonds naar een indrukwekkende Kecak voorstelling geweest. Dit is echt uniek voor Bali. Zo'n 50 vrouwen zitten in een kring en maken een soort hynotiserende geluiden en bewegingen. Rondom het haardvuur in het midden van de kring werd een verhaal uitgebeeld met als klapper op de vuurpijl een man die in trance over (en door!) een stapel brandende kokosnoten liep. De vlammen spatten in het rond en Jannie haar slippers stonden bijna in de fik, wat wel even schrikken was!

Met Newman, een chauffeur die we op straat hadden opgepikt, reden we de dag erna naar Munduk. De aftandse bus zorgde met name bij Johan nog wel eens voor verontrustende blikken, maar Newman was niet uit het veld te slaan en nam iedere steile helling met veel zorg, geduld en spierkracht (geen stuurbekrachtiging!). Een prachtig koloniaal huisje werd ons nieuwe thuis en vanaf daar gingen we 'even' een wandelingtje maken - met de nadruk op 'even' want we hadden al een flinke rit achter de rug. De route planning was een makkelijk uurtje, maar de werkelijkheid - onder de enthousiaste leiding van Betto en Gerald - werd een spectaculaire jungletocht met watervallen, smalle paden, grote hoogte verschillen, 12.500 grote, gladde traptreden en een vette plensbui! Nadat we een paar keer fout waren gelopen, waren we gelukkig net voor het donker weer terug thuis. De biertjes smaakten die avond extra lekker!

En aangezien we de smaak van het 'survivallen' nu toch echt te pakken hadden, klommen we een dag later weer op de scooters! Hartje Bali is bezaaid met rijstvelden, mooie kratermeren, kleine afgelegen dorpjes en heilige bomen die enkel te bereiken zijn via enorme crosspaadjes - dit tot grote vreugde van de heren (en een aantal gillende vrouwen achterop!) De foto's spreken voor zich.

Next: Lovina, waar we 's ochtends om 6 uur dolfijnen gingen 'spotten', met een klein lokaal vissersbootje - Betto's favoriet! :-) We hadden er een beetje een hard hoofd in en dachten 'misschien wel' twee of drie dolfijnen te zien ... maar eenmaal op zee werden onze verwachtingen 500% overtroffen. We hebben echt wel honderden dolfijnen gezien, in grote groepen vlakbij onze boot. Zeer spectaculair! Onze visser had ondertussen ook een lijntje uitgehangen en nam nog twee extra passagiers mee terug: twee dikke tonijnen! Met diezelfde visser voeren we een uur later weer de zee op, uitgerust met duikbrillen en flippers, om te snorkelen - de eerste keer voor mama. Betto en Johan bleven veilig aan land. Meteen al zagen we ongelooflijk veel kleurrijke vissen, alhoewel het koraal iets minder was. Na een mondvol zeewater te hebben ingeslikt, hield mama het voor gezien en klom terug in de boot. Al snel werd het wat stilletjes achterin, ze voelde zich niet helemaal lekker... Of het nu het zoute water is of de deinende boot, we zullen het nooit zeker weten, maar al snel lag haar ontbijt in het water... oeps!

Onze laatste stop was Candidasa. De weg liep langs de twee grote vulkanen van Bali wat een mooie tocht beloofde te worden. Helaas, pindakaas, op het uitzichtpunt waar we gingen lunchen hing een dikke mist. Er was geen berg te bekennen... hadden we dit niet al eerder mee gemaakt in Nepal? ... Toen we op het punt stonden weer te vertrekken, klaarde het ineens op miraculeuze wijze - en binnen 10 minuten! - op, en hadden we alsnog dat geweldige uitzicht waarop we hadden gehoopt. De laatste uitbarsting was in 1981 en je kunt nog steeds de zwarte lava zien aan de voet van de rokende vulkaan. In Candidasa hebben we bijgekletst met Brechtje en Cees, vrienden van mijn ouders die ook in Bali op vakantie zijn en toen zat het er toch echt op... nog een nachtje in Sanur, een bezoekje aan Kuta beach (het Lloret van Bali) en een rondje cocktails, en toen was het tijd om afscheid te nemen.

De dagen zijn voorbij gevlogen en we hebben genoten! De kaartcompetitie heeft Anette de hoofdprijs opgeleverd: een gratis luchtbedvulling! Betto - we komen hem halen als we terug zijn!!

Onder het genot van (nog) een paar cocktails in Oceans 27 (DANKJEWEL Rutger en Nienke!) hebben we het opstijgende vliegtuig uitgezwaaid - tot over een paar weken! Nu zijn we weer met z'n tweetjes en druk aan het plannen voor de komende weken. Het zal ons benieuwen...