Incredible India!

Lieve allemaal,

Omdat we toch nog een paar vrije uurtjes hebben voordat we vanaf Kuala Lumpur naar Balivliegen om pa en ma Valkema enBettoen Jannie (oom en tante) te ontmoeten, nog (snel) een verhaaltje van ons uit Incredible India!De Indiase Tourist Board heeft een goede slogan te pakken want het klopt aan alle kanten; Incredible it is! De mensen zijn superkleurrijk, mooi en vriendelijk, de landschappen en cultuur zeer spectaculair en de temperaturen tropisch. Drie weken zijn voorbij gevlogen!

India inkomen blijkt een makkie, maar Nepal uitkomen kost wat moeite. Wel drie keer worden we uitgebreid gefouilleerd, ik samen met alle andere vrouwen in een aparte ruimte en Gerald in de mannenrij. Al snel blijkt dat ik(stom, stom, stom!) m'n zakmes uit m'n daypack ben vergetente halen. Die gaat dus niet mee naar India, foutje!:-( Als we eindelijk denken dat we het vliegtuig in kunnen worden we als we de trap opgaan om het vliegtuig in te stappen, nog een keer gefouilleerd. Het blijkt datde vliegtuigmaatschappij het vliegveldpersoneel niet helemaal vertrouwd en dus alles nog eens dunnetjes over doet...! We vliegen naar Hyderabad, een grote stadin centraalIndia waar we rond middernacht aankomen.

Na een nachtje goed slapen, Gerald's eerste koude Indiase douche (zal nooit zijn hobby worden, watje

) met behulp van een emmer en maatbeker zijn we klaar voor het eerste Indiase ontbijt => versgemaakte samosasmet Indiase pannekoeken (purri). Alles wordt zonder hulpmiddelen klaargemaakt, de enige hulpmiddelen zijn de handen van de kok. De aardappelpuree voor de samosas wordtgewoon fijngeknepen tussen zijn vieze handen, aha, daarom zouden we hier afvallen ;-)Na deze herlijke kennismakingzijn we er klaar voorom de stad te verkennen. Compleet uitgerust met toiletrollen en anti-septic handspray, lees wel - de vorige keer dat ik in India was, hebben zowel Alice als ik aanzienlijk wat tijd in het kleine hokje doorgebracht - laten we alle kleuren (en geuren!) op ons afkomen! Het contrast met China kan echt niet groter zijn! Duizenden mensen krioelen in de straten metkleurrijke marktwaar ende mooiste saries. Auto's, rickshaws, bussen en brommers toeteren om de meeste ruimte op de weg (en wie het hardst en langst toetert mag eerst!). We worden wederom aangekeken alsof we uit een andere wereld komen en mensen willen erg graag met ons op de foto - maar dat zijn dan ook de enige overeenkomsten met China! Grappig is dat heel veel mensen ons vragen of we een foto vanhun willen maken, in China zijn de mensen daar veel te schuchter voor,hier vinden mensen het gewoon cool en willen ze de foto zien.

Na een aantal dagen cultuur snuiven in Hyderabad met o.a. bezoekjes aan het beroemde Golconda fort en een aantal zeer indrukwekkende graftombes die wel wat weg hebben van de Taj Mahal, vertrekken we met de (nacht)bus naar Hampi, waar we midden in de nacht aankomen.. Gelukkig staat er welgeteld 1 rickshaw meneertje die ons wel naar het dorpje wil brengen voorveel te veel geld! Maar ja, onderhandelen op dit tijdstip zit er niet in dus we stappen maar in... Het blijkt een toffe vent te zijn want hij blijft ons net zolang door Hampi heen rijden totdat we eindelijk iemand vinden die wakker is. Ik denk dat de lieve man gewoon moest plassen en ons toen voorbij zag rijden, maar hij heeft nog een kamer voor ons en we vallen direct in slaap. Slapen in nachtbussen is niet ons sterkste punt...'s Ochtends worden we wakker en vinden we dat de kamer toch wel erg naar verf ruikt. Als ik de badkamer in loop blijven m'n slippers aan de vloer plakken ... we blijken de allereerste gasten te zijn in het guesthouse van deze man, het heeft zelfs nog geen naam!

Hampi is geweldig en we besteden twee hele dagen aan het bezichtigen van de vele tempels in de omgeving. Het heeft wel iets weg van Anchor Wat in Cambodja, maar dan anders... Het is superwarm en we moeten echt nog even aan de hitte wennen. 's Ochtends nemen we een kijkje naar het dagelijkse badritueel van Lakshmi de tempelolifant, die uitgebreid wordt gescrubt en gewassen in de rivier =>Laksmi heeft een luilekkerleventje! Met bezwete koppen en al fietstend op mijn supersonische roze 'Indian princess' fiets met welgeteld 1 veel te zware versnelling,trappen wedoor een zeer indrukwekkend rotslandschap, waar mensen rijst en bananen verbouwen en met ossen het land bewerken. Super!

Onze volgende bestemming is Mysore waar ik m'n (slik!) 31e verjaardag vier met een uitgebreide Thali, geserveerd op een bananenblad! Een thali bestaat uit een aantal verschillende curry gerechten met rijst geserveerd op een bananenblad,in de meeste restaurants hier is het 'eatas much as you can eat'. Ze komen steeds weer de verschillende potjes bijvullen en we likken er letterlijk onze vingens bij afaangezien bestek een zeldzaam iets is in dit deel van India en iedereen dus met z'n handen eet hier. De schade: 1,85 euro!!! Wat een heerlijk land is het toch! :-) Overigens, dank jullie wel voor alle verjaardagskaartjes en emailtjes - super leuk en voelde me helemaal jarig!

Na Mysore is het idee om een safari te maken in een van de natuurparken hier, maar daaraangekomen blijkt accommodatie duur en lastig en uiteindelijk proppenwe onszelf met nog 40 andere Indiers in een safaribus en hopen we heel hard dat de olifanten hierdoor niet al te afgeleid zijn. We zien een aantal hertenwat apen en veel mooie natuur. Iedere keer als er ook maar iets beweegt, verdringt menzich voorde ramen. Ons uitzicht? Zie foto! Olifanten zijn in geen verste verte bekennen, totdat we met de normale lokale bus verder reizen naar Ooty en we totaal onverwacht wilde olifanten de weg over zien steken! Wat een mooi gezicht! En er is zelfs een baby olifantje bij! Moeder olifant vindt onze bus niet zo leuk en komt met eenenormevaart dreigend op onze bus afdenderen... gelukkig zijn wij sneller!

Ooty staat bekend om z'n thee en is naast Assam in het oosten het grootste thee gebied van India. We bezoeken een theefabriek en maken een geweldige wandeling door de theeplantages. Als klapper op de vuurpijl zien we ook nog een kudde wilde bisons oversteken! Safari? Helemaal niet nodig,wildlife is hier GRATIS!

Van de bergen naar de west kust van India. Tijd om ons te verdiepen in ons koloniale verleden. Cochi was een belangrijke 'hub' op de spice route tussen Indonesie en Nederland en nog steeds is het een belangrijke exporthaven van rijst en specerijen. Aan de zee zien we vissers in de weer met grote Chinese visinstallaties en helpen we mee de vangst binnen te halen. Het is niet veel helaas. Ook worden we verrast door een bezoekje van een school dolfijnen die zo langs de kust voorbij zwemt, ons geluk kan echt niet op!

De volgende stop is een cruise door de backwaters van Kerala. Onze heldin Floortje Dessing heeft ooit een prachtige cruise gemaakt door dit gebied dus dat MOETEN wij ook doen!De woonboten zien er geweldig mooi uit, maar hiervoor betaal je wel de hoofdprijs. Van een jongen in ons hotel krijgen we de gouden tip: neem de ferry! Iedere paar uur gaat er een veerdienst van het ene naar het andere uiteinde van de delta voor welgeteld 10 rupees pp (oftwel 6 Euro cent). Je snapt het al. Deze 'budget cruise' is uiteindelijk een van DE highlights van onze trip door India. Mensen stappen in en uitterwijl we door de meest schitterende wateren varen. Soms denken we 'waar komen ze vandaan' als weweer eensbij een steigeraanmeren waar in de verste verte geen huis te bekennen is. Het bevalt zo goed, dat we 's middags dezelfde route terugnemen!

Nog verder zuidelijk trekken we en in Varkala genieten we drie dagen van zon, zee, strand en heerlijke verse vis! Een welverdiende rust na al die lange busritten en de golven zijn geweldig! We zijn net twee kleine kinderen en laten ons keer op keer meeslepen door de sterke stroming en enorme golven, super cool!Een uitgebreide luxe dinermet superverse garnalen en een grote butterfish (en biertjes, want dat is een luxe hier!).Dit diner is gedoneerd door Loes en Martijn. Thanks guys!! ;-)De vis van Marqt kan er zelfs niet aan tippen!

Inmiddels zijn we er achter dat het allermoeilijkste van reizen is, waar niet naar toe te gaan... en aangezien de tijd begint te dringen (en Gerald toch best wel verbrand is op het strand :-) treinen we via het allerzuidelijkste puntje van India (Kanyakumari)naar Madurai.'The world flies by' met m'n iPodin m'n oren en al zittend in de deuropening van een trein. Het landschap hieris een tropische (enidylische)mix vanpalmbomen en rijstvelden, met af en toe kleine dorpjesvanplaggehutten enieniemienie treinstationnetjes. Veel beter wordt reizen niet!! Bizar trouwens om te denken dat de tsunami hier vijf jaar geleden zoveel ellende heeft veroorzaakt en waarbij duizenden mensen om het leven zijn gekomen. Dit maakt veel indruk...

Van die hele coole golven in Varkala houd ik helaas een knie over zo dik als een voetbal,zodat lopen bijna onmogelijk is. Dit stopt ons niet - eigenwijs als ik ben -om door te reizen naar Madurai omdaar een kijkje nemen bijeen van de mooiste (en zeker te weten de kleurrijkste!) tempels van onze reis tot nu toe.De foto's spreken voor zich.De zestaltorens van zo'n 45 meter hoog zijn echtop iedere vierkante cmbedektmet beelden van Vishnu, Ganeesha, Shiva etc. en in alle mogelijke kleuren. Errug mooi!

Omdat een grote stad (enzeer basic kamer) niet helemaal ideaal zijn om te herstellen, besluiten een paar uur verder te reizen naar de west kust van India. Al zodra we het perron opkomen zien we dat de trein wel heel erg vol zit ...Een plekje op de vloer, bovenop onze rugzakken, is de enige mogelijkheid. Met een zak ijs opm'n knie (heeft Gerald geregeld bij een duur hotel) maak ik enorme indruk en ik slaag er uiteindelijk in de hele rit met m'n been uitgestrekt te zitten - dat is dan weer een meevaller! Stiekem hopen we trouwens dat er bij de volgende stop heel veel mensen uit moeten, maar niets blijkt minder waar...mensen verdringenzich echt om ook maar binnen te komen. Gerald heeftinmiddels een plaats veroverden zit hoog en droog in...het baggagerek! (Zie foto's).We kijken toe hoe mensen (van 12 tot 90 jaar) tussen de banken (en zelfs onder de banken!!) en in de meest onmogelijke posities,een plaatsje vinden om te slapen tussen de kakkerlakken. Wij hoeven maar7 uur, maar sommige mensen zitten tot Mumbai in deze trein, en dat is toch echt nog zo'n 15 uur verder. Echt ongelooflijk!Al snel maken we vrienden met alle 150 andere mensen met wie we onze wagon delen. Schijnbaar is het normaal gesproken nooit zo druk, zegt een van hen die deze rit wekelijks maakt...!! Ik luister een paar uur muziek met een man dieAndre Hazes erg blijkt te kunnen waarderen :-) en we eten mee met een familie die emmers rijst en papieren borden tevoorschijn tovert uit een van de veletassen in het treinstel. Bij het volgende station doet iemand de deur op slot omdat er echt niemand meer bij kan. De stationwachters zijn hier niet van onder de indruk en staan te schreeuwen en te bonkenop de deur, zodat die uiteindelijk weer open gaat (en er nog meer mensen naar binnen komen!) Zelfs in de wc liggen de koffers opgestapeld!

Om half twee 's nachtsstappen wij uit, toch wel blij dat we er zijn, al was het een onvergetelijke treinreis! 1 Dag in de oud Franse kolinie Puducherry geweest, en daarna naar Mallapuram gegaan, een superrelaxed backpackersdorpje. De laatste dagen in India spendeer ik in het zonnetje met m'n been omhoog aan de kant van het zwembad, terwijl Gerald de omgeving verkent.Inmiddels is de zwelling gelukkig weggetrokken en ben ik weer redelijk te been. Vanmiddag om 15:30 komen we aan op Bali - ons volgende avontuur! We hebben er (wederom) zin in!

Tot snel!

Liefs, Anette & Gerald

ps. Hier op het vliegveld kunnen we geenfoto's uploaden, deze houden jullie tegoed!

Daar hoog in de bergen...!

Namaste!

Hallo allemaal, met mijn korte broek aan schrijf ik het volgende verslag in Mysore, India. De temperatuur is hier rond de 30 graden, de winterkleren staan dus ook morgenochtend bij het postkantoor om terug te worden gerstuurd naar Nederland. Komen ze volgens mij goed van pas gezien de laatste berichten;-)

Goed, terug naar ons laatse bericht dat over Tibet ging. De dag dat we vertrokken uit Tibet zijn we direct naar de grens gegaan, het was vlakbij en we waren lekker vroeg zodat we op tijd in Kathmandhu (KTM) konden zijn. Toen we nog maar enkele seconden in Nepal waren (lees: we liepen nog over de grensbrug) zagen we onmiddelijk het verschil; de militairen en grenswachten lachten allemaal naar ons en beantwoorden enthousiast onze Namaste! Dit beloofde leuk te worden! Snel ter plekke visum geregeld om de bus te zoeken naar KTM...dat ging dus niet zo makkelijk als we hadden gehoopt...Nepal kent zeer onrustige tijden en er zijn zeer regelmatig totale stakingen die elke manier van transport verbieden. Diegene die wel rijden worden aangevallen dor de Maoisten. Bussen, taxi's en prive mensen wilden ons stuk voor stuk voor geen geld vervoeren uit vrees voor deze Maoisten. OK, daar zit je dan...we hebben er met onze Belgische vrienden Simon en Saartje enIerse vrienden het beste van gemaakt en genoten van het goede weer en eten, de ambassade ingelicht over onze situatie en overal in het dorpje geinformeerd naar de stand van zaken. Niemand wist ons precies te vertellen wanneer de staking zou eindigen dus hebben we maar een kamer geboekt in een, alles behalve schoon, hostelletje.

In dit hostelletje een kamer met (aan de buitenkant) een schuifslot die je kunt afsluiten met een eigen hangslot. Deze schuif zit, zoals gezegd, aan de buitenkant. Als je in de kamer slaapt kunnen mensen dus zo leuk zijn stiekem de schuif er op te doen zodat je opgesloten zit...Je raad het al, ik ging om circa 01:00 naar het toilet, maar kwam er achter dat de deur niet open wilde...raar...paar keer goed heen en weer rammelen hielp niet...Dan maar de ramen checken, deze bleken met tralies afgesloten te zijn...Anette lag nog lekker te slapen, mijn hartslag liep gestaag op...zit je dan, in een land met grote rellen in de hoofdstad waar toeristen werden geevacueerd (BREAKING NEWS continu op TV, later bleek dat dit beelden uit verleden waren, maar wij konden niets verstaan...) zat ik 's nachts opgesloten in een smerig hostel in een regio waar rebellen voorkomen...Gelukkig had ik van Maartje en Margreet een zakmes gekregen waar ook een schroevensetje bijhoort. Deze heb ik opgespoord, en vervolgens heb ik in alle stilte het hele slot losgeschroefd en gedemonteerd. Uiteindeljk gelukt om te ontsnappen uit mijn gevangenis! Ik naar de Belgen om ze te vetrellen wat er aan de hand was, Anette werd ook wakker. Ik mijn verhaal vertellen en het enige wat ze konden doen was niet meer ophouden met lachen....Ik vond het op dat moment iets minder grappig, maar misschien heb ik wel te veel enge films gezien dat ik het allemaal niet zo relaxed vond...Oh ja, de achterkantvan het hostel had een balkon boven een ravijn met een kolkende rivier en de gaasdeur naar de voorkant van het hostel was ook afgelsoten met een groot hangslot...Welkom in Nepal ;-)

De volgende dag bleek dat de staking waarschijnlijk rond de middag gedaan zou zijn, dit bleek het geval en we hebben vervolgens een prive jeep gehuurd om ons voor 1000 Rupees p/p naar KTM te brengen. Zonder problemen, alleen moesten we wel een paar keer wachten bij controleposten en werden we een keer ingehaald door een bus met allemaal 'Maoist Warriors'...Op onze jeep stond met grote letters TOURIST ONLY geschreven. Ik moet eerlijk toegeven dat dit allemaalbest veel indruk maakte, later bleek dat dit de normaalste gang van zaken was, toeristen zijn tot nu toe nog buiten schot gebleven, dus viel het allemaal wel mee.

KTM bleek een eyeopener, pas nu bleek wat voor een enorm eiland China eigenlijk is. We hebben er 8 weken geweldig genoten, maar toen we ineens Engelse kranten, Nutella, Fa, Mars, Rexona, brood, koffie, Engelse TV zenders zonder Chinese propaganda etc.etc. zagen liggen in alle winkels zagen we ineens wat de Chinezen allemaal missen in hun maatschappij. Al deze voor ons dagelijkse dingen zijn gewoon nergens te krijgen, onvoorstelbaar!

Wij hebben in ieder geval in het toeristendistrict van KTM (Thamel) heerlijk genoten van deze heerlijkheden. Wel beetje apart, Thamel is een eiland op zich in KTM. Zodra je buiten deze wijk komt gaat er een totaal andere wereld voor je open. Vanwege voortdurende stakingen bij de vuilophaaldienst was het huisafval al meer dan 10 dagen niet opghaald. Het lag buiten Thamel dus overal gewoon in enorme hopen op straat te stinken! Wel lekker voor de vele straathonden en koeien, die beleefden eigenlijk hun Kerst met een enorm openlucht diner ;-) Deze politiek instabiele situatie zorgt dat de toeristencijfers jaar op jaar slechter worden terwijl het land het zo nodig heeft. Het is namelijk een van de 9 armste landen ter wereld...dat zie je ook buiten Thamel gelijk...

Goed, iets anders waar Nepal bekend om is zijn de actieve sporten. Wij hebben dan ook Kerst doorgebracht in een wildwaterraft op de woeste Bote Koshi rivier (de ruigste van Nepal voor onervaren rafters). Dit was het Kerstcadeautje van de broertjes van Gerald, nogmaals superbedankt hiervoor!!!

Samen met de Belgen begon 1e Kerstdag met een rustig gedeelte waar we de fijne kneepjes van het raftvak geleerd kregen van onze instructeur. Zelfs dit rustige gedeelte was soms al zeer spectaculair. De samenwerking ging super, iedereen is wel een paar keer in het water gevallen (HEEEEEEEL KOUD!!!) maar we hebben het allemaal overleefd en bereikten de kampeerplek veilig. Hier zetten we ons eigen tentje op, terwijl de gids het eten klaarmaakte samen met de groep jongens die werden opgeleid om gids te worden (zij hadden een eigen raft). Het kampvuur met onze Kerstmutsen bracht ons een heerljk 1e Kerstdag met een topdiner! De jongens warennamelijk gaan vissen na het raften en hadden4 enorme vissen gevangen die we als Kerstbonus bij het diner kregen! Na het eten volgde een zing-marathon (soort 'Ik hou van Holland' op lokatie) tussen de deelnemenende landen. 'Keesje de Jordaan' was de favoriet van de Nepalezen ;-)

De volgende dag vroeg op, tenten opgebroken en op weg naar het ruige gedeelte van de rivier. Het zonnetje scheen niet, dus was het behoorlijk koud (duhuhhh vlakbij de Himalayas eind december...). De gids had ons voorbereid op een dag vol extremen, de rust die we gister hadden werd ons nu niet gegund, de ene stroomversnelling zou direct worden gevolg door de volgende en wij moesten scherp zijn en zeer goed luisteren. OK, beetje zenuwachtig begonnen we aan de tocht en het was absoluut zeer spectaculair en geweldig (geen foto's want te druk). We zijn niet gekanteld en niemand is in het water gevallen. Overigens vaarden en continu twee reddingskayakken mee, als we uit de boot zouden vallen en weggesleurd zouden worden dan zouden zijn ons komen redden. Goed geregeld en absolute topkerst!!!

Na het raften hadden wij met onze papcondities een hersteldag nodig die we hebben doorgebracht op het beroemde Durbar Square van KTM. Hier hebben we onder andere de enige levende godin ter wereld gezien. Een meisje van ongeveer 5 jaar die van haar 4e tot haar 12e in een paleis leeft los van haar familie. Zij is de verpersoonlijking van de godin die enkele honderden jaren geleden altijd de koning van Nepal van advies voorzag. Een aantal keren per jaar mag dit meisje (de ' Kumari') uit het paleis om enkele ceremonies te ontvangen. De rest van het jaar zit ze in het paleis en wordt verzorgd als een godin. Zellfs haar ouders en familie moeten zodra ze haar zien haar voeten kussen en mogen haar alleen maar aanspreken met haar godinnennaam! Eens per dag laat ze zich zien aan het volk om 16:00. Wij waren hier ook bij , maar konden niet anders concluderen dat dit erg zielig is voor het meisje. Ze zag er absoluuut niet blij uit en moest dus nog ruim 7 jaar zo doorgaan...UNICEF heeft het op de agenda staan, maar blijft natuurlijk lastig met een dergelijke 100'en jaren oude traditie....

De volgende activiteit was mountainbiken, echte Hollanders fietsen, dus wij gingen ook met ons tweeen 3 dagen rond KTM fietsen. Goede mountainbikes gehuurd, goede fietskaart en route en gaan met die banaan! Rond de klok van 13:00 liepen we voor op schema, wij zeiden tegen elkaar; 'zie je wel, die jongen had niet gedacht dat wij zo snel zouden zijn, in plaats van 18:00 zijn we er op deze snelheid makkelijk rond 14:30...Natuurlijk niet dus...Tien minuten later stopte het asfalt en ging het over in een zeer rotsachtige- zandachtige weg die voor ons gevoel kilometers omhoog ging met 45 graden (kan een afrondingsfoutje in zitten, maar het was errug steil). Om op tijd het dorpje te bereiken moesten we echt alles op alles zetten, het uitzicht op de geheimzinnige 'zwevende bergtoppen' van de Himalays hebben we dan ook niet uitvoerig bestudeerd. Maar het was zeer bijzonder om te zien; de eeuwig besneeuwde toppen kon je alleen maar zien, de rest van de bergen niet, het was dus net alsof erzes zwevende bergen te zien waren achter de groene terassen en heuvels. Erg mooi. Gelukkig net voor donker dorpje bereikt waar we overnacht hebben, moe maar voldaan, en nog 2 dagen te gaan!

Dag twee begon weer zwaar, maar werd na anderhalf uur beloond met een non-uitzicht vanaf het uitzichtpunt op de Himalayas. Je kunt hier schitterende vergezichten zien, wij zagen echter alleen maar mist... Na deze lichte teleurstelling keihard over zandpaden naar beneden gecrosst en door hele schattige kleine dorpjes gereden waar het leven zeer eenvoudig en sober is zonder veel toeristen. De mensen waren geweldig en aardig, de uitzichten op de terrassen en natuur adembenemend. Wij kwamen wederom tot de conclusie dat wij houden van kleine dorpjes!!! Rond lunchtijdaangekomen bij onze slaapplaats waar waarna we onze spullen zouden achterlaten om nog verder te gaan fietsen naar een Tibetaans-klooster paar uurtjes verderop. Ook deze route hadden we weer ruimschoots onderschat (jawel, wij stoten ons hoofd dus wel twee keer...) Maar uiteindelijk uitgeput aangekomen, klooster bekeken, colaatje gedronken en snel weer 18 kilometer terug door de bergen. Het goede nieuws was dat het nu voornamelijk heuvelafwaarts was. Dit is natuurlijk erg cool en ik ging dan ook als de brandweer...todat ik op een rotsachtig stuk kwam, mijn fiets op een grote kei stootte en mijn ketting plotseling brak...Daar sta je dan, kapotte fiets, en niemand in de wijde wereld... Weer mijn tool van Maartje/ Margreet gepakt (hulde voor het verzinnen van zo'n goed kado!) en de ketting gerepareerd. Inmiddels was er een taxi gestopt, hij rook natuurlijk geld. Mijn reparatie werkte supergeweldiguitstekend...voor 4,5 meter, toen brak de ketting weer...Mijn fiets op het dak van de taxi, ik de rugtas mee en op Anette haar fiets door de bergen naar huis en Anette met taxichauffeur naar dorpje terug om fiets te laten repareren. Aldus geschiedde en net na zonsondergang kwam ik aan in het dorpje waar ik Anette weer tegen het lijf liep. Gelukkig, deze tweede zware dag was goed afgelopen!

De derde dag was een makkelijke dag, 'lang niet zo zwaar als de eerste twee' zei de route-adviseur. Wij waren helemaal in onze nopjes op het mooie asfaltpad, en Anette zei 'Goh, dit is wel lekker zeg na die twee heftige dagen, ben blij dat dit een relaxed dagje is, ben voorlopig wel weer uitgefietst!' Natuurlijk...200mtr. na deze uitspraak eindigde het asfalt en ging over in een modderpad. OK, niet 45 graden dus wel te doen, maar wel continu steigen. Kilometer na kilometer na kilometer.....De energie liep op het eind. Na een rustpicnic verder gefietst en weer 34 keer gevraagd of dit echt wel de goed weg was, het zou immers makkelijk zijn? Uiteindelijk toch de top weer bereikt, de rit naar beneden was weer zeer spectaculair over zandpaden en was in 20 minuten gefixed! Poehpoeh, afzien hoor vakantie.....'s middags nog langs het Durbar Square van Patan. De lekkerste en welverdienste lunch van Nepal gegeten en naar huis gefietst door KTM...

Wat een HEL was! Mensen in het verkeer van KTM zijn levensmoe en suicidaal denk ik. Als ervaren fietser uit het Hollandse Amsterdam denk je 'dat doen we wel effies'. Nee, dan doen we dus niet effies, het was een strijd op leven en dood met motoren, riksjas, autos, ambulances, vrachtwagens, voetgangers en koeien in 1 grote verkeerschaos van Patan tot Thamel....Deze drie fietsdagen zullen we niet snel vergeten!

Oudjaarsdag was een prima dag om te herstellen, 's avonds hebben we een geweldig feest gehad met de Belgen en Engelsevrienden die we hadden ontmoet. Eerst gedineerd in een Nepalese hippe tent en later een feestje op het dakterras gebouwd met allemaal Nepali's in Bollywood stijl! Boven verwachting leuk!

NIeuwsjaarsdag traditioneel brak doorgebracht, niet alleen vanwege de drank maar ook omdat we onze huissleutel waren verloren...Gerald en Anette behoorlijk aangeschoten als laatsen overgebleven van het feestje aan de Nepalese hotelconcierge uitleggen wat er is gebeurd...slot geprobeerd open te breken, niet gelukt.....wij niet blij, hij niet blij....wij andere kamer gekregen en de rest zou de volgende dag wel worden opgelost....volgende dag ineens weer landelijke staking....geen sleutelmaker te vinden.....slot weer geprobeerd open te breken....niet gelukt...wij lunchen => 'als na lunch niet klaar trappen we de deur in'...dit hielp want ineens was er nieuw slot geinstalleerd...wij blij, zij blij en iedereeen leefde nog lang en gelukkig. Nepal, deursloten en Gerald blijkt toch geen ultieme combinatie...

De dag erna zijn we vroeg vertrokken met de bus naar Pokhara. Een coole stad 8 uur van KTM. Daar aangekomen was het veel warmer, en belangrijker, veel helderder dan in KTM. We werden dan ook direct beloond met de meest spectaculaire vergezichten op de Himalayas vanaf onze hotelkamer. Onvoorstelbaar mooi en natuurlijk veel foto's geschoten en genoten van de zonsondergang die de eeuwige sneeuw in knallend oranje deed veranderen!

Anette heeft van mij parapenten voor haar verjaardag gekregen. Dit is van de berg afrennen met een parachute en dan naar beneden zweven in half uur. Oh ja, er hoort ook nog een intructeur bij die al het werk doet ;-) Het was supercool, spectaculaire uitzichten op, weer, de Himalayas en een zeer coole stunt aan het einde vlak voor het landen (uitleg hiervan duurt zelfs voor mij te lang).

Na deze sprong hebben we de volgende dagtoch maar weer de stoute schoenen aangetrokken en fietsen gehuurd om naar een mooi meer te fietsen. Dit keer was de route goed te fietsen, de fietsen waren zeer kut ...Langs verhaal, maar uiteindelijk heb ik het fietsslot open moeten breken om deze los van de fiets in te leveren...Wat was er ook al weer met Gerald en Nepal en sloten?

's Avonds afscheid genomen van onze Engelse vrienden Katie en Ashley en de volgende dag bus terug naar KTM gepakt.

In KTM afscheid genomen van Simon en Saartje en de volgende dag het vliegtuig genomen naar Incredible India waar we nu zijn... en die update volgt nog, want hetis nu wel weergenoeg geweest!

Hoop dat het goed gaat met iedereen.

Willem en Jiske: supergefeliciteerd met de geboorte van Foeke!!!!!!!!!!!!!

Groetjes van Gerald en Anette

We love Tibet for EVERest!

Tashi Delek!

Voordat we naar Tibet vertrokken, waren we er vrij zeker van dat wij dit jaar meer sneeuw zouden hebben dan jullie.

Maar, niets blijkt minder waar!In Tibet heeft het zonnetjeiedere dag geschenen ensneeuw zien we alleen op de hoogste bergtoppen!

Nu, in Kathmandu volgen wealle sneeuwberichten uit Nederland op de voet.Geen witte kerst voor ons dit jaar, maar dit is zeker geen slecht alternatief! :-) Genoeggezellige barretjes en restaurantjes hier EN westers eten, wat ons na twee maanden rijst en noodles bijzonder goed smaakt. Onder het mom van 'het is toch (bijna) kerstmis', hebben we onszelf de afgelopen dagen lekker verwend. We moeten hier maar niet al te lang blijven, want goed voor ons budget is het niet...

Maar nu eventerug naar twee weken geleden. In Chengdu ontmoeten we Saartje en Simon - twee supergezellige Belgen uit Gent,ensamen met hen plannenwe onzereis naar Tibet. Het is nogeen heel geregel, want de Chinese regering heeft het niet zo op nieuwsgierige toeristen. Om Tibet in te komen hebben we een speciale 'permit' nodig (een 'alien' permit volgens goed Chinees Engels ;-) ) en we moetenaltijd onder begeleidingvan een gids zijn. Maar rond komt het, en op 10 december zijnwe klaar voorvertrek!

Tussen al het geregel door hebben we ook nog even tijd om een bezoekje te brengen aan het wereldberoemdePanda reservaat vlakbij Chengdu.Enorm coole beesten, alhoewel er ergens in deevolutie toch ergens watfout lijktte zijn gegaan. Ze eten namelijk echt alleen maar bamboo, terwijl slechts 20% door hun lichaam wordt verteerd. De rest poepen ze regelrecht weer uit!? En ook de voortplanting gaat ontzettend moeilijk en meestal alleen met medische hulp. Gelukkig komen ze steeds meer te weten over deze bijzondere dieren en kan menhopelijk ookde wilde panda populatie redden op deze manier.

Een grote droomgaat in vervulling voor Gerald als we eindelijkde tickets voor onze 'Lhasa express' in handen hebben. De hoogste spoorlijn ter wereld brengt ons in 45 uur naar Lhasa De treinbeschikt over speciale ramen en deuren en zelfs zuurstofmaskers om hoogteziekte te voorkomen, waarover Gerald jullie vast zelf een uitgebreid verslag zal doen! :-)

Na twee dagen scrabbelen (superkado Linda Wierda!), instant noodles eten enaf en toeextra adem happen - en onze zuurstofmaskers opzetten! -komen we dan eindelijk aan in Lhasa en zijn meteen totaal overdonderd. Dit is zeker geen China meer! Het voelt echtals eenander land - of een andere planeet zelfs! Van een afstand domineert het gigantische Potala Paleis de stad waar nog (bijna) geen hoogbouw te vinden is. Dit maakt het nog specialer, want het paleis is dus nog net zo indrukwekkend als500 jaar geleden! Al snel verdwalen we in de wirwar van kleine straatjes rondom de Bakhor tempel en worden we meegesleurd in de stoet van pelgrims die biddend, knielenden zingend door de stad trekken. De mensen komen echt uit alle hoeken van Tibet en maken somsmaandenlange pelgrimstochten (te voet!)naar Lhasa - het heiligdom van het TibetaanseBoedhisme.Dit gaat als volgt: men heefteen leren schort voor en knielt op de grond, waarna ze voorover op de grond gaan liggen, vervolgens de handen vooruit strekken en eengebed zeggen. Dit 3 keer doen en vervolgens 2 meter verder stappen om het hele ritueel te herhalen. Dit honderden kilometers (!) langin ijzige kou, regen etc!! Per dag leggen ze ongeveer 7 kilometer af. Naast deze pelgrimslopen alle inwoners van Lhasa elke dag drie rondes om de tempel!

Bijna iedere Tibetaan in Lhasa draagtdagelijks traditionele kleding (de Chinese kolonisten niet) en afhankelijk van waarze wonen, zijn de kleuren, linten, hoeden en kralen anders. Echt GEWELDIG! Zevinden ons ook net zo interessant als wij hen! Aangezien we in het laagseizoen zitten, zijn er vrijwel geen andere toeristen te bekennen en we worden dan ook constant aangestaard en toegelachen (of uitgelachen - wij zien er in hun ogen vast uit als aliens!)en wij staren uiteraard vrolijk terug en genieten met volle teugen van dit bijzondere schouwspel!

Tijdens een bezoek aan het Potala paleis blijkt al snel dat niet alles zo rooskleurig is als het lijkt. Tuurlijk hadden wij de zwaarbewapende Chinese militairen op straat wel gezien, maar dat onze gids te bang is om over de politieke situatie te praten buiten onze auto, maakt diepe indruk. Na de opstanden van vorig jaar is er veel veranderd zegt ze. Niet alleen bevinden de meestwaardevolle stukken uit het Potala paleis zichinmiddels in Beijing, ook worden steeds meer eeuwenoude Tibetaanse schilderingen overgeverfd met de 'chinese versie' van de geschiedenis.En schijnbaar bevinden zich tussen de 'normale' bezoekers van het paleis ook spionnen dietoeristen (en gidsen) goed in de gaten houden. We worden tijdens ons bezoek inderdaad 'achtervolgd' door een man, maar of hij ons nu afluistert of het gewoon interessantvindt om naar ons te kijken zullen we nooit precies weten...

Na twee dagen Lhasa is het tijd om verder te reizen. We maken onze eerste wandeling op meer dan 4000 meter hoogte en dat valt behoorlijk tegen. Met name omhoog lopen vergt tijd (en adem!)en 's avonds zijn we kapot. Gerald heeft last van hoogteziekte en gaat vroeg naar bed zonder eten. In de dagen daarop trekken we door Tibet en zien we (eindelijk!) onze eerste besneeuwde bergtoppen. We passeren volgeladentractortjes en paard en wagens vol met vrouwen, kinderen, koeien en weet-ik-wat-nog-voor-andere baggage. We stoppen in kleine dorpjes en kloosters omgeven door rijen gebedsmolens,met nog meer mooie mensen, monnikenen kinderen en blijven ons verwonderen over hoeanders het hier allemaal is. De markten die we bezoeken zijn geweldig en overal worden hele beesten en huiden verkocht... de straten liggen vol met geiten en yak schedels... een echte winterbezigheid schijnbaar, aangezien hetlandbevroren is en het veel te koud is om buiten te werken.De vrouwen houden zich met name bezig met hetmaken kleding en dekens, lekker warm voor de kachel.

Van onze gids leren we steeds meer over het chineseregime en de onderdrukking van de Tibetanen. Het is geen vrolijk verhaal.Mensenmoeten een jaarsalaris betalen voor een paspoort, maar de meesten komen hiervoor niet eens in aanmerking. Onze gids is een paar jaar geleden de grens met Nepal overgestoken, maar werd voorvoor veel geld verklikt door een mede-Tibetaan. Hij is opgepakt en heeft bijna een jaar in de gevangenis gezeten, en zal nooit meer in aanmerking komen voor een paspoort... En dan heb je nog dingen als 'als je trouwt met een chinese, is de opleiding voor je kinderen gratis. Anders moet je alles zelf betalen'. Triest gewoon!

Langzaam maar zeker komen we steeds dichter bijde Mount Everest. Van een afstand lijkt hij niet veel groter dan de andere toppen in de omgeving, maar van dichtbij is hij enorm indrukwekkend. Het is helder en het zonnetje schijnt, en we hebben de hele berg voor onszelf. In de verre omgeving zijn geen andere mensen te bekennen! Vanaf het Everest Base Camp, op ruim 5200 meter hoogte, maken we een mooie tocht door het rotslandschap rondom de Everest en over bevoren rivieren. De eerste helft verloopt prima maar daarna krijgt de wind en hoogte vat op ons. Verkleumd en uitgeput komen we aan bij het klooster, waar we overnachten. Gerald heeft weer last van hoogteziekte en gaat weer vroeg naar bed zonder eten (wel goed om af te vallen ;-) ) De rest is ook beetje gammel en om half acht 's avonds ligt iedereen op 1 oor...

En dan is het tijd om Tibet (en China dus) te verlaten. Nadat onze tassen uitgebreid doorzocht worden door de Chinese douaneop zoek naar verboden boeken etc. (Lonely Planet Tibet, boeken van de lange verboden lijst etc.) - inclusief onze overvolle stinkende wastas!? - lopen we de 'friendship bridge' over naar Nepal. Het contrast is schokkend! Van 'uniform-overgoten'China waar zelfsde toiletdame een uniform draagt, naar het immigratiekantoortje in Kodari waar geen enkel uniform (of enige vorm van structuur) te bekennen is. Van uber-mooie, efficienteen geasfalteerde wegen in China, naar modder en kuilen. Van hoog, koud, kaal en droog, naar groen, kleurrijk, bomen en zon! Van redelijk ontwikkeld naar arm. Het is bizar dat aan de andere kant van de berg, de wereld zo enorm anders is!

Na een dag oponthoud aan de grens - er is een nationale staking die dag en het hele transportnetwerk ligt plat - zitten we nu dus in Kathmandu. Morgen en de dag daarna, op eerste en tweede kerstdag gaan we wildwater raften - weer eens wat anders dan gourmetten :-) Dit kunnen we doen dankzij de gift van de broertjes van Gerald => BEDANKT, zeer cool kerstkado!Daarna nog een paar dagen mountainbiken door de Kathmandu vallei, voordat we verder trekken richting de grens met India (alsalles goed goed met het regelen van onze visas!)

Vanaf Kathmandu, nogmaals fijne feestdagen gewenst en super bedankt voor al jullie lieve emails (en de extra foto ruimte - Mirjam, Sjoerd, Christa, Egbert, Betto, Jannie - we hebben nu ruim voldoende voor de komende maanden! :-)Het is wel een beetje raar om niet thuis te zijn rond deze tijd van het jaar...

Heel veel liefs vanons allebei

Gerald & Anette xx

Tot slot nog ons lijstje met de zaken die ons het meest herinneren aan China:

•1. SUPERAARDIGE MENSEN

Met absolute stip op nummer 1, geldt voor heel China. Alhoewel we het politiek beslist niet eens zijn met het land, maken de mensen veel goed!

•2. Spugen, boeren, smakken...

Woorden schieten tekort, onze eetlust verdwijnt vaak spontaan...

•3. Hoge entreeprijzen...

Je hoeft Chinezen niet uit te leggen hoe ze een toerist moeten uitmelken...

•4. Chinglish

In musea, staatsgebouwen, restaurants, op straat, op TV, krant etc. geweldig amusante fouten!

•5. Eten

Heerlijk divers gegeten in heel China. Boven verwachting goed en niet een keer ziek!

•6. Toilet

Verdient zeker een aparte vermelding. Vaak een goot zonder deur. Met name in de damestoiletten waar je soms 'gezellig' tegenover elkaar zit. Wel eventjes wennen dat er 12 ogen naar je kijken...

•7. Gymtoestellen

In heel China vind je op allerlei openbare plekken gym/ fitnestoestellen. Hier wordt ook echt gebruik van gemaakt, met name door de oudere bewoners. Goed initiatief!

•8. Smog

Soms vergeten we dat de lucht blauw hoort te zijn...

•9. Hond

Behoeft geen toelichting, blijft toch een huisdier vinden wij... ook het contrast tussen platteland (hond op het menu) en de steden (huisdier honden met pakjes en schoentjes) blijft fascineren.

•10. Electrische fietsen

De laatstetwe generaties Chinezen heeft een electrische fiets...niet gezond en levensgevaarlijk. Overigens kan Gerald het wel waarderen als fervent Priusrijder ;-)

Groeten uit de rimboe!

Ni Hao!

Deze keer een update uit Chengdu - in het zuidwesten van China, en weer terug in de kou! We komen veel reizigers tegen die juist de warme oorden opzoeken en richting Vietnam en Thailand gaan, maar wij doen het dus lekker eigenwijs andersom.

Sinds de vorige update (Yuangshuo) hebben we een paar dagen heerlijk gerelaxed! Een super plek hiervoor want de zogenaamde ´toeristenstraat´ is vol met westerse eettentjes, kroegjes en leuke winkeltjes. En na een maand rijst en noodles smaakten dehamburgers top! Ooklopen we hier een heel aantal reisbekenden tegen het lijf met wie welekker bijgekletst en (veel te veel) geborreld hebben ... Was alweer een tijdje geleden en met name Gerald heeft hiervoor moeten boeten ... hij kan er ook niet meer zo goed tegen als een paar jaar geleden... ha, ha!

We hebben in Yuangshuo ook echt Chinees leren koken alhoewel we er nog steeds niet achter zijn of Fu Yong Hai nu wel of niet bestaat in China... De gerechten waren super (al zeg ik het zelf) en eigenlijk erg simpel als je eenmaal weet hoe je een wok 'echt' moet bedienen. Bezoek aan demarktom alle ingredienten te bekijken was even slikken. Daar aangekomen bleken ze namelijkeen uitgebreide 'honden afdeling' te hebben - allemaal van die zielig kijkendepuppiesin kleine kooiendie op het punt staan om geslacht te worden ...niet goed voor de eetlust...

's Avonds zijn we gaan Cormorant vissen- een ouderwetse manier van vissen met aalscholvers. De vogels krijgen een touwtje om hun nek en worden dan het water ingestuurd. Zodra ze een vis vangen (die ze niet door kunnen slikken door dat touwtje) haalt de visser de vogel aan boord en maakt hij zijn hals leeg. Ze kunnen zomaar een stuk of tien vissen in hun slokdarm'opslaan'. Erg spectaculairen mooi om te zien hoe mens en dier gebruik maken van elkaars vaardigheden! Jammer genoeg is deze traditionele manier van vissen bijna uitgestorven omdat het niet kan concurreren met de moderne vistechnieken van tegenwoordig.

De volgende dag hebben we een lange fietstocht gemaaktin de omgeving van Yuangshuo.Het wereldberoemde Karstlandschapmet de kenmerkende ronderotsen en velerijstvelden, boerenakkers en ienie-minie dorpjes waar de tijdstil lijkt te hebben gestaan. Al het werk wordt nog steeds met de hand gedaan. Mannetjes en vrouwtjes me verweerde gezichten en zwaar beladen bamboe jukken lopen af en aan. Kinderen zwaaien ons uitbundig toe. De weerspiegeling van de rotsen inde rivier geeft prachtige plaatjes en meteen bamboevlot zakken we 's middags de rivier af, erg cool en rustgevend... Gerald vergeet bijna dat ie een enorme kater heeft... Nazo'n twee uurtjes fietsen komen we in de middle-of-nowhere een bordje 'Biertje?' tegen - hiervoor moeten we echt even stoppen! Het hostel dat er tegenover ligt, is van een stel Nederlanders en het geheel komt ons ergens vaag bekend voor. Wat blijkt? Een tijd geleden, voor onze reis,belde mama Valkema ons op een avond op om te vertellen dat er een documentaire op TV was over twee Nederlanders die op het platteland van China een guest house waren begonnen. Ze hadden toen een babytje van 10 maanden. Dat waren zij dus! Het babytje Pelle is inmiddels drieen spreekt vlekkeloosChinees,Engels enNederlands. Coole combi!

Toen werd het weer tijd omecht te reizen endeze keer stond de rimboe van China op het programma.Het is tegelijkertijd ook het armste stukje China met heel veel verschillende minderheidgroepen en hopelijk geenChinese tourbussen! Dit is deels waar, want de eerstestopblijkt een groot theater...

We dachten een enkeltje te hebben gekocht naar een afgelegen dorpje wat bekend staat om zijn mooie rijstvelden. Dat was ook niet helemaal gelogen, maar voordat we daar naar toe reden, hadden wenog een 'verplichte stop' naar het 'lange haar' dorp. Klonk wel goed, duswij bijbetalen en op pad. Helaas kwamen we hier een jaar of wat te laat... De Chinezen zijnons voorgeweest en hebbenhet dorp omgetoverd in een soort dierentuin (aapjes kijken), compleet metforse entree en grootschalige dans/zang optredens in een theaterwaar waarschijnlijk 8 authentieke huizen voor tegen de vlakte zijn gegaan... De stam is echter welheel gaaf met prachtig mooiekleurrijke klederdracht en de vrouwen hebben inderdaad enorm lang haar - tot wel twee meter lang! Het dorpje staat hiermee zelfs in het Guinness Book of Records . De manier waarop sprak ons alleen iets minder aan, maar ja...

De rijstvelden daarentegen waren wel authentiek :-) en zeer indrukwekkend! Waar je ook kijkt zie je terrassen en op iedere centimeter van de berg wordt rijst verbouwd. Nou ja, de meeste tijd van het jaardan. Alles is netgeoogst, maar desalniettemin is het toch nog een geweldig gezicht. Erg bekend is de Dragon's Backbone. Rond het jaar 900 zijn deze terrasen aangelegd.Slechts 1 tot 1,5 mtr. breed op zeer steile bergen => kun je nagaan hoe zwaar het werk hier is. Er komt geen enkele machine aan te pas; enkel mens- en oskracht, net als in toen!

We trekken door naar Chuangcheng, waar we voor next-to-nothing in een luxe suite verblijven met uitzicht op een zeer mooie 'wind en rain' brug. Deze overdekte bruggen vind je verspreid door heel de provincie, vaak met tempeltjes binnenin en omringd door schitterende dorpjes. Dit is'het land van de Dongs', de grootste minderheidsgroep in China. Ze zijn nog geheel zelfvoorzienend en hebben vaak eenof twee koeien of varkens (die onder hun huis wonen!), wat eenden en een klein stukje land. De vrouwen hebben hun haar met mooie spelden opgestoken en ze makennog steeds hun eigen, indigo gekleurde kleding. Overal inde omgeving zie je dan ook vrouwtjes met enorme houten hamersin de weer om de stof soepel te kloppen: pfoeh, zwaar werk. Het kleuren van de stof en het weer 'soepelkloppen' wordt tot wel vijfkeer herhaald tot het gewenste resultaat is bereikt. Dit proces duurt enkele maanden per stuk stof! We worden met het geluid wakkeren gaan er mee naar bed...

De volgende dagen zijn een aaneenschakeling van mooie wandelingen door rijstvelden en terrassen, kleine dorpjes, mooie riviertjes en eindelijk... geen tourbussen Chinese toeristen maarde echte Chinese rimboe,de foto's spreken voor zich!

De enige tegenvaller van deze week? Noodlesoep blijkt hier echt soepmet noodles te zijn. Na een lange ochtend willen we onze magen vullen met een heerlijk voedzaam soepje voordat we op pad gaan om de omgeving te verkennen. Met ons aanwijsboekje wijzen we naar het plaatje van soep en in ons gebrekkige Chinees vertellen we de man die ons helpt dat we er noodles in willen. Aangezien er verder niemand anders in het eettentje zit, kunnen we ook niets aanwijzen, maar we denken dat ie het snapt... Zie foto als resultaat. Tja, het is wel letterlijk waar we om gevraagd hebben, maar echt smakelijk!??

In een kleine afgelegen dorpje dat we bereikten na een lange wandeling door de 'rijstveldbergen',pakteen oud vrouwtje (80?) opeen gegeven momentGerald's zonnebril die hij opzijn hoofd had. Ze kijkt er eens na, houdt hem voor zich en kijkt er doorheen en zet hem tenslotte op waarna ze hard begint telachen. Haar dochter (60?) komt er ook bij staan en herhaalt deze actie! Ze dachten waarschijnlijk: van welke stam komt hij?

Ik weet niet hoeveel toeristen hier komen, maar veel is het in ieder geval niet als ze niet eens weten wat een zonnebril is!

Ons Chinees avontuur zit er bijna op en vanochtend zijn we na een slapeloze nacht aangekomen in Chengdu. Omdat er geen slaapplaatsen meer waren op de trein, hadden we gewone zitplaatsen geboekt en dat is eens maar nooit weer - alhoewel het wel een goede budget optie is! De hele nacht door bleef het licht aan en we waren omringd door huilende babies enluidruchtige, kaartspelende en spugende Chinezen. Maar het toppunt van deze rit was toch wel een luid schreeuwende verkoper die ons om 4 uur 's ochtends tijgerbalsem probeerde te verkopen - doe normaal zeg - la-me-met-rust!

Deze week staan er panda's,een bezoek aan de grootse stenen Buddha ter wereld en erg heet eten (hot pot) op het programma. Als alles goed gat vertrekkenwe de 12enaar Tibet! Wordt vervolgd dus...!

Liefs, Anette & Gerald

Onze Chinese loveboat!

Dag lieve kijkbuiskinderen,

Na een korte stilte hier dan toch het volgende bericht. We hebben niet bepaald stilgezeten de afgelopen tijd en zijn van vrieskou naar korte broeken weer gegaan!

Het laatste bericht is gestuurd vanuit Xi'an. De volgende dag hebben we het Terracotta leger bezocht. We werden weer fijn herinnerd aan het feit dat we in China zijn; de site zelf ziet er zeer goed uit, het leger is goed beschermd zullen we maar zeggen. Maar naast de site is recentelijk een soort Disneyland gebouwd met allerlei winkeltjes etc. De Chinezen hebben de
neiging om bij alle toeristische highlights een enorm soort pretpark te bouwen ... wat wat ons betreft niet bijdraagt aan het geheel... maar goed, het broodje van SUBWAY was wel genieten geblazen ;-)

We hadden van medereizigers gehoord dat je gewoon een kaart moet laten zien met je foto
erop om aan te kunnen tonen dat je student bent. 50% reductie is hiervoor de beloning
en met de enorme toegangsprijzen die enorm in ons dagbudget hakken, zeker de moeite waard! Wij hebben dit hier voor het eerst geprobeerd (yes, ineens 10 jaar jonger!!!) en het is gelukt! Wel een beetje spannend want toen we de tickets kochten het geen probleem, maar daarna moesten we onze 'studentenkaart' (oftewel rijbewijs :-) nog drie keer laten zien bij afzonderlijke checkpoints. De kaarten werden steeds grondig en langdurig bestudeerd en uiteindelijk tot drie keer goedgekeurd! YES!! Wel handig dat Chinezen onze letters niet kunnen lezen ;-) Het Terracotta leger was erg gaaf om te zien en van het geld dat we bespaard hebben
met onze 'studentenkaarten' hebben we een gids geboekt, wat erg interessant was. Leuk om te vermelden is dat het leger pas in de jaren '70 is ontdekt door een boer die een waterput wilde slaan. Ik vroeg of deze boer nu heel rijk was, maar het antwoord was een beetje onduidelijk... Later liet onze gids ons een foto van de boer zien. Wat bleek? Zat diezelfde man ter plekke achter een tafeltje om boeken en kaarten die je koopt te signeren. Hij is inmiddels een attractie op zich - erg grappig!

Na nog een fietstochtje over de enorme stadsmuur van Xian, was ons volgende doel de stad Chongqing (CQ). Vanuit hier zouden we een luxe riviercruise gaan maken over de Yangtzi rivier (twee na langste ter wereld). Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan...Er bleek de komendedrie dagen geen enkele trein meer vrij te zijn en een alternatief was erg niet echt. Maar om nu zoveel extra tijd in Xian te blijven... Dus wij op onderzoek uitgegaan en uiteindelijk een busticket geboekt. Niemand op het hele busstation sprak Engels, maar met handen en voeten (en de nodige frustratie) is het uiteindelijk toch gelukt. De reis zou 11 uur duren, of tot 23:00 uur... iets met elf in ieder geval, maar wat precies wist niemand ons duidelijk te maken... Goed, wij komen aan bij de bus en tot onze verbazing bleek het geen gewone bus te zijn maar een zgn. sleeperbus. Dit is een bus met alleen maar bedden. Onder toeziend oog van de rest van de bus, installeerden we ons met onze handbagage in onze bedjes (die overigens voor chinezen zijn gemaakt en niet voor gemiddelde westerling :-)

De bus was zo vol dat ook de gangpaden verkocht waren als zitplaatsen. Dus op ooghoogte van Anette, op circa 20 cm afstand zat ook iemand op de grond... dus wat ze ook deed er was altijd 100% oogcontact...! De bus bleek erg comfortabel, liggen is best fijn als je een boek hebt. Compleet met opdraaibare zaklamp stal Gerald de show! Iedere tien minuten klonk er 'zhzhzhzhzhzhee' door de bus! Hilariteit alom dus maar Gerald HEEFT zijn boek gelezen!!! Rond de klok van 23:00 begonnen wij ons af te vragen wanneer we aan zouden komen, nog
geen stad oid gezien. Toen de bus om middernacht stopte dachten we dat we er waren. Nee dus, iedereen moest uitstappen en we konden langs de kant van de weg in allerlei eetstalletjes eten. Rondvraag leerde ons dat we pas de volgende dag aan zouden komen. Aha! Ze bedoelden dus 11 uur de volgende dag op het station - nou ja, ook goed! Dus het werd 11 uur de volgende dag ... wij weer een beetje zenuwachtig ... 'nog steeds niets? Nee, nog lang niet... het duurt nog een tijdje, ga maar weer zitten' (vertaling van handgebarengesprek van 15 minuten). Uiteindelijk kwam de bus pas 's avonds rond 8 uur aan...Ongeveer 6x zolang als we hadden gedacht... Eentje om te onthouden...

In CQ de volgende dag onze chinese loveboat geboekt, een luxe riviercruise en een mooie gelegenheid om even bij te komen en verwend te worden... dachten we... NOT... We hadden voor de Chinese cruise gekozen (de goedkoopste of course!) Dit hield het volgende in: een riviercruiseboot met ongeveer 400 Chinezen en 2 westerlingen; Gerald en Anette. Veel van die Chinezen zullen na drie dagen zijn thuisgekomen en als volgt verteld hebben over de cruise: 'Weet je wat wij hebben gezien en uitvoerig bestudeerd op deze geweldige once-in-a-lifetime cruise in het
prachtige landschap vol schitterende berglandschappen, tempels en apen? Twee blonde menswezens waarvan eentje met enorme witte wenkbrauwen en eentje met blond
haar en blauwe ogen, kijk, hier zijn de foto's!' Je raadt het al, wij waren een van de belangrijke attracties voor velen - Eigenlijk moeten ze Europese toeristen gratis op Chinese tours sturen :-) Maar, we hebben er van genoten! Het was inderdaad een prachtig landschap, we hebben heerlijk onze eigen broodjes pindakaas gesmeerd op het upperdeck en drie dagen genoten. In onze hut zaten we met een oud Chinees echtpaar en twee dames van rond de veertig => namen onbekend, maar wij noemden ze Blauwtje en Groentje - naar de kleur van hun jassen. Zo konden we ze gemakkelijk volgen tijdens de onbegrijpelijke Chinese rondleidingen!
De cruise werd afgesloten met een bezoek aan de grootste dam ter wereld: De Driekloven Dam uit 2006. Anette's reactie: 'Huh, is dat alles! Ik had het veel groter verwacht...' Op de dam waren vele toeristenshops (geen verrassing) en het was mooi te zien dat al onze 400 vrienden dus ook echt de dam verlieten met tassen vol souvenirs. Natuurlijk wordt er wel stevig onderhandeld (schreeuwen en schelden enzo). De boot had overigens nul luxe. Het was een oude afgetrapte boot met vier reddingsvesten en een upperdeck met een vierkant 'hok', wat tuinstoelen, drie kaart-speel-tafels en een aantal emmers om in te spugen. Maar het was geweldig!

Na de cruise zou de volgende bestemming Tunxi zijn. Het liep echter anders omdat er geen vervolgbus meer was vanuit Wuhan. Hier hebben we overnacht en de volgende dag onder het genot van een lekker kopje McDonalds kopje verzonnen wat we dan vandaag toch eens gingen doen. Klonk ineens: ' Dat kan harder'! De Hermes Houseband in de McDonalds van Wuhan - bizar! Gerald heeft zicht op die dag op straat een gratis chinees kapsel laten aanmeten door een kappersschool studente; uitstraling 8, duur knipbeurt: anderhalf uur, eindresultaat
5 (blockhead!)... Natuurlijk ging ook dit weer gepaard onder grote publieke belangstelling... De
rest van de dag hebben we heerlijk doorgebracht in Wuan totdat onze nachtbus (yes, weer een sleeper!) vertrok.

's Morgens vroeg aangekomen in het koude regenachtige Tunxi. Bij het hostel
gelijk een dagexcursie geboekt naar twee mooie UNESCO dorpjes. Vertrek om 8:00 ... dus we hadden nog net tijd om te douchen en aan te sluiten bij onze (wederom) Chinese tourgroep. De dorpjes waren erg mooi en pittoresk met een chinese lunch van welgeteld 17 minuten (Ze eten zo ontzettend snel en functioneel hier!) Later bleek waarom het zo'n goede deal was. Na afloop ging de bus naar een soort zijdefabriek waar we een lange verkoopdemonstratie kregen die werd afgesloten met een modeshow met echte catwalk! Weer een ervaring rijker!

Tunxi staat verder bekend als vertrekpunt voor de berg Huang Shan. Het weer was barslecht gedurende de dag. IJzige kou en de komende dagen sneeuw. Niet ideaal om een berg van 2000 meter te beklimmen, maar we hebben de gok toch maar genomen. Met veel warme kleding en alleen onze kleine rugzakken met voldoende proviand voor 2 dagen (instant noodles, brood, pindakaas en chocolade) om zes uur 's ochtends op weg. Twee keuzes: omhoog met de kabelbaan of omhoog met de trap? De kabelbaan was waar alle Chinezen voor kozen en dus hebben gingen wij voor de trap! Eenmaal boven (en boven de altijd aanwezige wolken) zijn er verschillende routes die je kan lopen. De berg is een van DE top-10 dingen om te doen in China, het uitzicht schijnt ademdenemend te zijn ... maar wij hadden helaas 0 zicht. Toen we vertrokken regende en ijzelde het. Dit resulteerde in twee ijssculpturen: wij! Onze jassen en broeken waren letterlijk bedekt met een laag ijs, evenals alle takken en rotsen om ons heen. Een niet alledaags uitzicht dat absoluut de moeite waard was (ondanks het minimale zicht!) Op den duur hebben we een route afgebroken en zijn we teruggegaan - te gevaarlijk! De trap had geen treden meer en was totaal veranderd in een ijsbaan!

De tweede dag zijn we weer om 6 uur opgestaan om de zonsopgang te zien. Inderdaad:
welke zonsopgang? Je kon weer geen hand voor ogen zien. We zijn verder gegaan om via de westkant weer naar beneden te gaan. Wij waren de eersten die die dag die route namen (geen wonder als je zo vroeg op staat!) en voor ons lag een groot sneeuwlandschap. Toen het na een uurtje of zo opklaarde, maakte dat alle tot nu toe gemist uitzichten goed! Wat onbeschrijflijk mooi; het was echt alsof je in een zee van wolken keek met daar tussen de besneeuwde bergtoppen De route was hier en daar vrij uitdagend (veel ijs op de trappen) dus oppassen geblazen, maar we hebben het overleefd en eind van de middag waren we weer beneden. Zeer moe maar zeeeeer voldaan!

's Avonds direct de nachttrein gepakt naar Xiamen en lekker een dagje bijgekomen. Onze vermoeide benen konden onze rugzakken nog maar met moeite dragen... En toen we later die dag uitstapten met onze volledige bagage....PIJN PIJN PIJN...Bleek dat de 1000'en traptreden
toch wel hun tol hebben geëist van onze lichamen...we zijn door de spierpijn
uiteindelijk nog wel een dag of vier herinnerd aan deze berg...

Een dagje relaxen in de havenstad Xiamen hadden we wel verdiend. Eindelijk onze dikke winterjassen uit en met ons gezicht in het zonnetje! De markt die we de volgende dag bezochten was geweldig, met natuurlijk veel vis en schelpdieren in alle soorten en maten. Allemaal in wasteilen met zeewater en een zuurstofslang; de vis wordt dus levend en supervers verkocht! Naast geweldige vissen zagen we helaas ook haaien, krokodillen en veel
schildpadden. Kleine schilpadjes (pakje sigarettenformaat) maar ook supergrote (Albert Heijn tasformaat). Ik hoop dat Chinese mensen snel inzien dat beschermde dieren niet voor niets beschermd zijn...

De dag erna weer ouderwets vroeg (5:30) op om met de lokale bus naar de Hutou's te gaan van het Hakka-volk. Dit zijn de beroemde ronde huizen die fungeerden als bescherming tegen rovers en wilde dieren. We hebben we een motor gehuurd en met ons beide achterop enkele Hutou's bezocht. Het was een prachtig landschap en de Hutou's waren onvergetelijk. We hadden graag langer willen blijven maar hadden ons volgende busticket naar Hong Kong (HK) al geboekt ...

De laatste dag in Xiamen hebben we het eiland Guylang Yu bezocht. Een eiland voor de kust dat lang geleden van de Nederlanders is afgepakt, een enorm standbeeld van de overwinnende generaal herinnert hier aan...Het standbeeld hebben we helaas niet kunnen bekladden omdat ook hier weer een toegangsprijs van 4 EURO voor gold en we hadden die dag geen zin in de enorme toegangprijzen (4 EURO is enorm in China!) Op het eiland hebben we heerlijk de hele dag rondgewandeld en lekker lokale snacks gegeten - gebakken vis op een stokje en gebakken mossel in aardappelkoek, hmmm!

Na de grensovergang naar HK (wel Chinees maar toch een grensovergang omdat
het een speciale status heeft) ging er een wereld voor ons open! Overal westerse mensen, moderne auto's, normale toiletten, voor de verandering eens lekkere koffie, warmte, Louis Vuitton, Armani, Rolex (echt en namaak!), westers eten (stokbroodje tonijnsalade - jammie!) en enorme wolkenkrabbers. Het was een heerlijke afwisseling na China, maar lang konden we niet treuzelen want HK is ook erg duur, dus we hadden maar 3 nachten geboekt in ons hostel.

De eerste dag kwamen we vroeg aan in ons hostel en zijn we gelijk de stad ingegaan. Om een goed beeld te krijgen van de stad gelijk maar met de steile tram naar de hoogste halte gegaan waar we een geweldig uitzicht hadden over de stad. Voor de verandering was er geen smog en zagen we eindelijk weer eens een blauwe lucht! De weg naar benden was zeer steil, maar halverwege zouden we op de langste roltrap ter wereld stappen die ons comfortabel naar Soho zou brengen. Dat dachten we in ieder geval, want de roltrap is maar eenrichtingsverkeer - naar boven... Wij mochten dus lopen! Maar het was de moeite waard en we hebben heerlijk geluncht in een lokaal beroemde tent. Wel weer even wennen aan de prijzen want een lunch voor twee was ineens dubbel zo duur! (8 EURO in plaats van de gebruikelijke 4 EURO...) 's Avonds hebben we genoten van de grootste lichtshow ter wereld. Ze gebruiken hier alle wolkenkrabbers voor van de skyline en deze worden verlicht met enorme lichten op de gevels. Klinkt zeer cool maar viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het goede nieuws is dat we heerlijk bruinbrood (!!!) hadden gekocht, chips en een fles wijn (de eerste van onze reis tot nu toe!). We hebben dus aan de waterkant genoten met een heerlijk picknickdiner!

De volgende dag zijn we met Damian (die we in de eerste dagen in Rusland hadden ontmoet en met ons mee was in Mongolie) naar het Lantau eiland gegaan. Onvoorstelbaar hoe op een half uur varen met een speedbootferry er een oase van rust ligt. We hebben hier vier uur gewandeld in subtropisch landschap om vervolgens met onze blote voeten over een god verlaten strand te lopen.. erg gaaf! Vervolgens de bus naar het grootste bronzen Boeddha beeld ter wereld en tenslotte met een spectaculaire kabelbaan terug naar HK gegaan. De dag afgesloten in een Irish Pub en 'een pint of Guiness' - topdag!

Natuurlijk kan een bezoek aan het gokkerswalhalla Macau niet uitblijven. Hier zijn we dan ook de volgende dag naar toe gegaan. Ook dit is een grensovergang (Macau is ook Chinees, maar heeft dezelfde 'status aparte' als HK, Macau was van de Portugezen). Dus na de nodige stempels en healthchecks (overal wordt je voorhoofd gelaserd om de temperatuur te meten) stapten we in de wereld van sex drugs en rock'n roll. Macau genereert inmiddels meer omzet aan gokken dan Las Vegas en is nog steeds aan het groeien. Het is dus de plek om je geluk te beproeven! Echt bizar om te zien! We hadden een soort mega Las Vegas verwacht maar het blijkt een soort subtropisch eiland te zijn met een paar hele grote casino's. Gezellige (portugees ogende) wijken, straten en pleintjes. Erg mooi. We hebben heerlijk door de stad gewandeld en de beroemde Portugese eiertaartjes en broodjes sardine gegeten. Verder twee oude forten bezocht die Macau moesten verdedigen. De kanonnen zijn maar 1 keer gebruikt; toen de Nederlanders in 1622 een aanval deden, maar al snel afdropen... En 's avonds verandert het dus in een mega gok mecca. Wij op naar 'The Venetian'. Anette en ik hebben ooit een documentaire gezien over de bouw van dit grootse casino ter wereld. We zeiden toen tegen elkaar: 'als we ooit op reis gaan dan willen we dit ook zien!' Die deal hebben we destijds gesloten en dus ingewilligd! Erg gaaf om hier ook in het echt rond te lopen. Ze hebben enkele grachten gegraven in een gebouw waar Italiaanse gondels in rondvaren met daaromheen honderden winkels. Verder natuurlijk super veel goktafels, fruitautomaten en de meeste hotelkamers ter wereld in een gebouw! We hadden de smaak te pakken en zijn verder op casino-strooptocht gegaan. En het is net als je verwacht. Half naakte dansdames geven shows weg en mensen die keer na keer verbluffend hoog inzetten en dan heel veel geld verliezen (of winnen om het daarna weer te verliezen). In het laatste casino zelf ook een gokje gewaagd; allebei minimale inzet van 2,50 EURO gedaan en verloren...helaas...

De laatste dag in HK nog even wat geshopt en op weg naar de volgende bestemming gegaan: Yangshuo. Na de grensovergang ineens weer in een totaal andere wereld; geen westerlingen, geen Engelssprekenden, geen Engelse vertalingen (in HK overal omdat het immers een kolonie was van Groot Brittannie), overal gespuug en gesmak. Kortom: welkom terug in China! En we vonden het weer geweldig! Met een megasnelle trein (200 km/h) naar een stad gegaan waar we zijn overgetapt op een nachtbus. De kutste bus tot nu toe, geen oog dichtgedaan tot we om half vier 's nachts gebroken aankwamen. Daar zijn we opgepikt door een bedrieger die ons naar verkeerde hotels bracht. Na hem afgepoeierd te hebben uiteindelijk toch een hostel gevonden waar we om half zes uiteindelijk alsnog lekker ons bedje in zijn gedoken. Vandaag een dagje ralaxed te doen en weer eens een berichtje voor de buitenwereld geschreven. Nou ja, berichtje... Het is hier wederom enorm mooi en ik denk dat we de komende dagen op de fiets stapen om de omgeving te verkennen.

Helaas kunnen we in deze stad nergens een computer vinden die ook onze foto's kan uploaden dus vooralsnog moeten jullie het even doen zonder. Deze volgen zo snel mogelijk. Dat is een leuk bruggetje naar ons volgende bedankje: Alice en familie (tante van Gerald) HARTELIJK BEDANKT voor de extra 200 foto's. We zullen er dankbaar gebruik van maken!!!

Tot de volgende keer maar weer!
xx Anette & Gerald

Waf waf!?

Hoi trouwe lezers,

In het geweldige China komen we ogen en oren te kort. We zijn inmiddels al weer in Xi'an waar we morgen het terracotta leger gaan bezoeken (al was Assen dichter in de buurt geweest waar eenpaar terracotta krijgers een jaar op een tentoonstelling gestaan;-).

Beijing was top! Na de schorpioenen (foto'sals bewijs voor de ongelovigen) hebben we een dag door de stadgefietst. Wehaddenontzettend veel bekijks van zowel de buitenlandseen Chinese toeristen alsvan de Beijingers, die gezellig wat kilometertjes met ons mee fietsten en uitgebreide gesprekken met ons voerden waar wij natuurlijk niets van begrepen.... De hele dag door de gezellige, kleine, grote, smalle endrukke straatjes en wijkjes waar Beijing beroemd om is (de Hutongs)gecrosst engenoten van dit nieuwe land en het zonnetje. De dagen erna bleek overigens dat wij niet snel aan wielersport zullen gaan doen; het warenracefietszadels en dat hebben we gevoeld...Bart, Femke, Simoneen Bram,1 woord: respect!

De dag daarna lag er een dikkesmogdeken over de stad. Zelfs overdag kon je de zon niet anders zien dan alsof er een dichte mist hing! Het schijnt er soms zo erg te zijn dat je het kan vergelijken met het roken van 70 sigaretten per dag!! Waren wij blij dat we dag ervoor hadden gefietst! Gerald had andere plannen voor deze dag; eerst naar de opgebaarde Grote Leider Mao en daarna naar de Verborgen Stad. Wij met de metro naar het Tiananmen Plein.Boven de grond aangekomen stonden we beiden met open mond te gapen naar de taferelen die zich voor ons afspeelden...duizenden schreeuwende Chinezen dieallemaal - zodra ze de security check door waren - de hoek om renden om zo snel mogelijk in de rij te kunnen staan om hun leider te zien. Het plein was bezaaid metstapelstassen (bewaakt door tourguides metvlaggetjes) en het was werkelijkeen groot krioelend mierennest met twee Westerlingen... uhh... wij! Na bijgekomen te zijn van deze schrik, kwamen we in ieder geval tot de conclusie dat de rij bij het Anne Frankhuisecht helemaal niets voorstelt! Niet voor niets dat daar zoveel Chinezen staan te wachten... De rij hier waswas dus wel 600mtr lang en alle Chinezen stonden keurig netjes in de rij, tussen de gele strepen, 6 mensen breed! Om de zoveel mtr. een bewaker die met zijn megafoonalleswat niet mocht hard verbaal afstrafte. Anette zakte de moed in de schoenen ('ik ga echnie in die rij staan! Ga jij maar ik wach wel' (met zachte g's), maar ging uiteindelijk tochoverstag.Wij liepen de hoek om om daar aan te kunnen sluiten in de rij....uhh niet dus....wat wij hadden gezien was slechts een klein gedeelte van de rij!!!! De rij was zeker een kilometer lang enliep dubbel om het mausoleum! Daar ging de moed weer.....Uiteindelijk tochnaar het begin gelopen (waar weuiteraard meteen omringd werden door rennende Chinezen die zo snel mogelijk in de rij wilden gaan staan) om toch achteraan aan tesluiten en 3 uur in de rij tewachten. Daaraangekomen ging het toch weer anders - onze tassen mochtennatuurlijk niet mee naar binnen.Een bijna bejaard mannetje in uniform wilde ons wel 'even snel' naar het bagagedepot wijzen...Gerald moestzijn wereldberoemde/ beruchte 'typisch-snelle-loopje' inzetten om dezekerel bij te houden ... echt waar ... hulde aan Chinese bejaarden. Ze zijn nog zo fit als wat! Enfin, een kilometer naar de bagagedepot gerend (met Anette rustig in de achterhoede) en hij ondertussenaldoor maar voordringen en mensen opzij duwen.Eindelijk bagage afgegeven en terug gelopen. Daar bij de rij aangekomen gaf hij aan dat hij ons wel kon helpen met de rij (hoe verrassend...). Goed, onder heftig tegenstribbelen van Anette hebben hem 20 Yuan betaald (circa EURO 2,-) en ineens mochten wedrie rijen overslaan!Was echter wel heel genant want al de Chinezen haddenal zeker 2,5 uur in de rij gestaan... Maar goed, na ongeveer een uur wachten hebben we toch Mao gezien. Eind goed al goed, het was een wereldervaring en mooi om te zien hoe deze man zo ontzettend veel indruk heeft achtergelaten. Voor de Chinezen is hij echt de grote charismatische leider...

Daarna naar de Verborgen Stad (VSt) geweest,erg indrukwekkend, maar eenbeetje veel van hetzelfde eerlijk gezegd.Ook nognaar een tempel geweest die uitkijkt over de VStommooie foto's te nemen...niet dus dankzij de smog...Wel een hele foute foto gemaakt waarin wij verkleed zijn als keizer en keizerin (inderdaad: Gerald's idee)...In de VSt zijn ook bijzonder veel Chinese toeristen, uit alle uithoeken van China. Wij werden dan ook continu gevraagd of we op de foto wilden met 1,2,3,5,10 Chineesjes. Grappig, nu weten we hoeJan Smitzich voelt ;-)

De dag er op natuurlijk deChinese Muur bezocht. We zijn naar het stuk gegaan dat ongeveer tweeuur rijden van Beijing ligt -veel minder toeristen dus leuker. Hier een wandeling van 10 kilometer gemaakt over de muur. Goed om de spieren even lekker los te maken (ook hier geldt weer dat we hier nog een dag van hebben nagenoten, elke trap was een pijniging - misschien toch wat gaan doen aan onze condities!). Superlatieven schieten tekort, wat een enorm (bouw)werk. Aan het einde van de tocht zijn we met een tokkelbaan 200 mtr naar beneden gezoefd, erg cool!

Verder nog een dag het Zomerpaleis bezocht, ook zeer de moeite waard.De laatste dag hebben we de Lama tempel bezocht, en guess what? Het had de hele nacht gesneeuwd en ineens was heel Beijing bedekt met een dik pak sneeuw van 10 cm! Achteraf blijkt dat de Chinezen zelf sneeuw hadden geproduceerd, is in Nederlands nieuws geweest! Deze sneeuw was niet verwacht maar we konden onze Mongoolse winterkledingtoch weer uit onze rugzakken halen.

De volgende reis ging naar Datong. We hadden de treintickets iets te laat gekocht en dat betekent dat alle plaatsen zijn bezet. Wat over blijft? Juist, staanplaatsen. Niet zo erg (dachten we!) - je kan immers op je backpack zitten toch?...Niet dus...we hebben3 uur lang gestaan in een smal gangpad waar continu verkopers doorheen moesten met hun wagentjes met koopwaar, passagiers die op weg waren naar toilet of heetwaterkraan etc. geen seconde rust dus...Goede les voor vervolg van onze Chinesereis: koop tickets vantevoren!

De volgende dag met lokaal vervoer naar de in-de-berg-uitgehakte Buddha beelden gegaan 20 km buiten de stad. Deze plek is in zekere zin vergelijkbaar met Petra in Jordanie en erg indrukwekkend. Het was erg leuk om hier op ons eigen houtje naar toe te gaan en zo de taxirit te besparen (kosten bus: 6 Yuan totaal, kosten taxi 60 Yuan) ! Vanaf de plek waar we af waren gezet met de bus samen achter op een motor naar de site gegaan. Ze waren ontzettend veel aan het bouwen, als je er overdrie jaar terugkomt staat er een soort Disneyworld denk ik. Nu was het allemaal nog erg primitief, net op tijd dus!

Een ander bezienswaardigheid rond Datong is het hangende klooster. Een klooster dat tegen een zeer steile bergwand is gebouwd en rust op enkele houten pilaren. Mooie foto's maar hetklooster zelf vond Anette wel beetje (heel!) hoog en gammel... We zijn trouwensopgelicht door de buschauffeur die ons een kilometer voor het busstation in the middle of nowhere afzette. Hier stond 'toevallig'iemandte wachten die ons wel naar de site kon brengen voor 30 Yuan. Al snel hadden we doordat we werden geflest (we passeerden namelijk het busstation binnen drie minuten!) Aangekomen bij het klooster slechts de helftbetaald, eikel!Na het klooster bezoek stond dezelfde kerel nog steeds te wachten - of dat we niet met hem mee wilde op een tourtje naar een of ander dorp. Niet dus - gewoon terug naarhet busstation! Eenmaal daar heeft Gerald hem eens goed de les gelezen: 'dat hijeen illegale taxi was en de rest van het geld kon ophalen bij zijn mede-dader de buschauffeur' Hij stopte met protesterentoen Gerald dreigde naar de politie te stappen. Heeft hij toch nog een slechte dag gehad en wij dus alsnog een goede;-)

Na Datong met de nachtrein naar Pingyao gegaan.Toen Anettewakker werd en rechtop ging zitten om zich even lekker uit te gaan rekken stond er een Chinese mannaar haar te staren die de legendarische woorden 'Ei loef yaaa' (oftewel 'I love you') zei en misschien verwachtte dat hij onmiddelijk een liefdesverklarting terugkreeg?

Pingyao is een van de weinige steden die nog volledig is ommuurd met de originelestadsmuur. Erg mooi stadje en zeer gezellig.Beetje rustig aan gedaan omdat Anette zich niet helemaal top voelde. We hadden de vorige dag soep gegeten en daar zaten waarschijnlijk sporen in van paddenstoelen, waar Anette (toch wel) allergisch voor blijkt te zijn. Rest van China dus geen paddo's meer voor Anette!

De tweede dag zijn we naar een zeer coole stad geweest -vroeger van de schatrijke familie Wang. Zijzijneeuwen geledenrijk geworden door handel en hebben een soort VSt-complex voor zichzelf gebouwd. Wij vonden het zelfs mooier dan de VSt omdat dit allemaal nog in originele staat is en veel gedetailleerder. Daarna naar een zeer oud dorpje gegaan waaronder een heel tunnelsysteem was gebouwd om te vluchten voor de vijand. De tunnels bezocht en een mooie rondleiding door het dorpje gehad dat gebouwd is volgens het Yin Yang symbool. Anettewerd lastiggevallen door een klein Chinees tekkeltje en kon niet van hem afkomen, waarop onzegids zei: 'Weet je wat je de volgende keer moet doen? Pak een mes, snijdt zijn keel door en eet hem op, erg lekker!'. OK, daar hadden we een regelrecht cultuurverschil te pakken...

's Avonds gegeten in een lokaal restaurant dat vol zat met Chinezen zat (een goed teken hebben we verzonnen. Dan is het etenin ieder geval goed...). Op de menukaart zag Gerald 'dog' staan. Nu is het zo dat er in China erg veel grappige fouten worden gemaakt met Engels (zogenaamde Chinglish), dus waarschijnlijk bedoelen ze 'duck' (klinkt immers ongeveer hetzelfde). Gerald vroegaan de serveerster (die geen woord Engels sprak) dmveen indrukwekkende imitatie van een tekkel ('Waf waf') of het gerecht inderdaad hond was en ja hoor, ze knikte uitgebreid -het was inderdaadhond...Dat hebben we dus niet besteld, alhoewel het gerecht dat 5 minuten later werd opgediend er verdacht veel op leek....jawel, de serveerster had de hond als bestelling genoteerd en dus niet begrepen dat Gerald het alleen maar vroeg voor de zekerheid...OK, veel gelachen en lekker ons andere eten opgegeten... (en tocheen stukje hond geprobeerd!) Tsja, gewoon vlees, niet heel bijzondere smaak -wel heel bijzondere bijsmaak...

Na de hond zijn we met de nachttrein naar Xi'an gegaan waar we nu dus zijn. Hoop dat alles goed gaat in NL! We genieten van al jullie berichtjes en e-mails.

Tot de volgende keer maar weer!

gr Geralden Anette

PS. Het is tijd voor ons volgende bedankje! Deze keer willen we Betto en Jannie (oom en tante van Gerald) super bedanken voor een overheerlijk diner dat we wel hadden verdiend na het bikkelen in Mongolie. Wij zijn naar het restaurant gegaan dat wereldberoemd in China is omhun Peking Eend. Het is er afgeladen met Chinezen, je moet er bijna uur voor in de rij staan voordat je naar binnen mag, en ziet er soort Van der Valk achtig uit. Je bestelt je eend (met alles er op en er aan). Vervolgens komt de kok de eend aan tafel snijden, met natuurlijk het lekkerste stuk apart (de kop). Het was ontzettend lekker, we hebben er echt van genoten, deze koninklijke maaltijd heeft EURO 35,- gekost, dank!

A pooh with a view

We're still alive!

Allereerst een korte samenvatting van onze rondreis door Mongolie:

• Zinderende hitte, sneeuw, zand, rotsen, steppes, sneeuwstormen, vrieskou, zandstormen
• Thank godfor sportbeha's (we hebben twee weken namelijk geen asfalt gezien, alleen off the road)
• No better coat (jas) than a Mongolian one!
• Topkok Baska maakte elke dag superontbijt, briljante lunch en subliem avondeten
• Poep = warmte
• De dag start als de zon opkomt. Het uur voor zonsopgang is het koudst, dus wakker ben je al
• De dag eindigt na zonsondergang,veelgehoorde kreet : 'Oeps, is het al 20:30?! Ik ben zo moe, wegaanzo naar bed...
• Anette blijft liever met beide benen op de grond dan op een rug (van een paard of kameel). Nooit meer!
• Vodka met kater is mogelijk...
• Ons 4-jarig jubileum samen in de woestijn gevierd ;-) met de hele groep ;-(
• Beste chauffeur ter wereld:Batta
• The best pooh with a view...
• Noorderlicht gezien!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
• Yak is niet jak
• Totaal aantal sterren is nu wetenschappelijk vastgesteld op: 15.600.123.782.155.176.354.113
• Raar gevoel om een keer eten in je baard te hebben...
• Hadden we nog maar meer dagen gehad....

Goed,dan nu ons verslag!We zijn vertrokken uit Ulaan Bataar (UB) met onze groep van 5, een Amerikaanse (Jocelyn), een Deense (Gunver)en een Engelsman (Damian). Onze gids/kok was Baska en de chauffeur heette Batta. We reden in een supercoole UAZ-bus, dit zou ons huis worden voor de komende twee weken zonder stromend water, toilet, douche etc...

Zodra je UB uit bent houdt het asfalt gelijk op en gaat de weg over in een zandpad door de woestijn. In twee weken hebben we misschientwee verkeersborden gezien. Ongelooflijk hoe Batta de weg weet te vinden: geen GPS, geen kompas, geen routekaart, alleen onzeBatta Schumacher!(die uit een familie komt met9 broers die allemaal chauffeur zijn -een goed nest dus :-)

We zouden de hele reis verblijven ingers,tenten waarin de nomaden leven. Iedere keer worden we hartelijk verwelkomt met warme zoute melkthee... hmmm!!Een gemiddelde ger is minimaal ingericht... het zijn niet voor nietsnomaden... een kachel en twee bedden, een altaar en kachel en dat is het wel zo'n beetje. Verder staat er altijd wel ergens een schaal met vlees (koelkast hebben ze niet). Ditvarieert van een complete geitekop tot gehakt vlees...Kortom: heel bijzonder om bij deze families te gast te zijn en een beetje van het echte nomadenleven te proeven!

We hebben zeer veel dieren gezien, gelijk de eerste dag al zagen we enorme adelaars en havikken in de woestijn (ca. 10 mtr. afstand voor ze wegvlogen!). Wat zijn een machtige beesten! De prooi was duidelijk: honderdencavia/muis-achtige beestjes (die ons ook 's avonds wakker houden in de ger!) Verder zagen we al snel gieren (zeker 50cm groot)! Met hun hoge schouders lijken ze net op de tekenfilmgieren, of is het andersom? ;-) We dachten dat dit een goed begin van de trip was, maar vervolgens kwamen we terecht in een groep van duizenden trekvogels op wegnaar het zuiden. Ze vlogen continu aan alle kanten om ons heen! Dit hadden zelfs onze gids en chauffeurnog nooit gezien! Echt ontzettend gaaf.

Begin van de avond aangekomen bij een boeddhistische tempel die gesloopt was door de Sovjets en in de jaren 40 enorm hebben huisgehouden in Mongolie. Duizenden monnikken zijn hierbij om het leven gekomen. Bijzonder is dat er geen bomen voorkomen in dit stuk van de woestijn, maarde jaren nadat de monnikken waren vermoord en het klooster vernield was, begonnen er ineens tientallen bomen te groeien. Men gelooft dat dit de geesten zijn van de monnikken...

's Avonds onze eerste nacht in de ger, heerlijk gegeten en vroeg naar bed. Het was erg koud, Gerald had dus al gelijk spijt dat hij niet zelf een slaapzak had gekocht, maar een huurslaapzak die uiteraard niet goed sloot... Door gebrek aan bomen wordt de kachel gestooktdoor poep... geiten, koeien, paarden, kamelen en schapen - het is allemaaleven droog en werkt verbazingwekkend goed als brandstof!!

En dan is het tijd om naar bed te gaan, tanden poetsen? In de vrieskou buiten! Plassen? In de vrieskou buiten. Grote boodschap? In het toilet ongeveer 100 mtr. van de ger (en dat is soms moelijk te vinden in een woestijn zonder verlichting of referentiepunten). Laten we hier even dieper op ingaan; het toilet is een gammel houten huisje vol spleten in het huisje - geen pot, maar gewoon een houten vloertje waar een plank in mist. Dus uhhh...succes! Oh ja, toiletpapier? Niet aanwezig. Water? Niet aanwezig. Verwarming? Niet aanwezig. Al het voorgaande wordt echter ruimschoots gecompenseerd door het schitterende uitzicht: overdag de zeer boeiende landschappen of nieuwsgierige kamelen... 's Nachts de duizenden sterren en de melkweg - onvergetelijk!

Ik ga niet elke dag vertellen, dit wordt te eenzijdig. Het rijden kostte veel tijd, maar onderwegzien we de mooiste landschappen.Krijtrotsen, rode rotsen, fantastische zonsondergangen, diepe kliffen. We hebben zandduinen van 200 mtr hoog beklommen, lekker gebadderd in heet waterbronnen (erg lekker als je enkele dagen niet gedoucht hebt...), kameel gereden, paard gereden etc. Het zegt jullie allemaal niet zo veel, maar geloof me, ongelooflijk hoe uitgestrekt het land is, hoe afwisseldend de landschappen zijn en hoe aardig en gastvrij de nomaden zijn- zie de foto's voor verdere invulling.

OK, 1 anecdote dan: halverwege de tocht stoppen we bij een familie om de reis vervolgens tepaard voort te zetten. Het beloofde erg koud te worden, want de rit ernaartoe zijn we weer in een sneeuwstorm terecht gekomen. De weg was erg slecht -we zijn echt een hele hoop mensen tegengekomen die vast waren komen te zitten... We voelden ons best wel schuldig dat we iedere keer doorreden... daar zit je dan, in de sneeuw, in de middle of nowhere. Totdat we een jeep tegenkwamen die echt helemaal vast zat. Er waren inmiddels drie auto's voorgezet die moesten trekken, maar zonder resultaat. Wij onze UAZ er voorgezetmaar ook dat leverde niets op- de auto was niet in beweging te krijgen...

Anyway, de volgende dag dus te paard vertrokken, metal onze kleren aan. Gerald en Damian smolten zowat in de tent, maar eenmaal op onze paarden hadde gids geen woord te veel gezegd - de snijdende wind ging zo door al onze lagen heen. OnzeMongoolse jassen waren dus echtgeen overbodige luxe.De eerste kilometers van de 40 waren prima doen. Het paard van Gerald (door hemzelf genoemd My Little Pony; Mongolen geven hun paarden geen naam, het zijn gewoon 'werktuigen'...) luisterde van geen meter. Gerald kon schreeuwen wat hij wilde maar vaak ging het beest gewoon zijn eigen gang. Na een keer goed uitgelegd te hebben gekregen dat jij de baas moet zijn en niet het paard, ging het al veel beter. Anette had vegrelijkbare problermen. Hilaritiet alom natuurlijk.

Na de vlaktes gingen we de bossen in, erg spectaculair om op het paard langs rotsen omhoog en omlaag te gaan. Lopen ging goed, draf was even wennen, galop niet mogelijk... 's Avonds bij een familieovernacht (met een babytje en lammetje van 1 week leek het net een kerststal in die ger!De volgende dag erg vroeg op om naar een meer te rijden. Gerald en Damian hadden het paardrijden inmiddels onder de knie en gallopeerden volllop.Zeeer spectaculair om te doen, geeft een gaaf gevoel! Anette volgde rustig op een afstandje en in draf! - ze gaat overigens nooit meer op zo'n beest! :-)Na nog een dag rijden, hebben we bij een andere ger gegeten en gewacht totdat de paardengids naar onze eigen familie was terug gegallopeerd (ong. 1 uur) om onze chauffeur te waarschuwen dat hij ons moet ophalen. Zoals je begrijpt geen mobiele telefoon, gewone telefoon, internet of 27MC bakof iets dergelijks. Gewoon te paard, net als in het Wilde Westen! Het waren tweegeweldige dagen ;-)

Na deze twee enerverende weken in Mongoliezijn we direct verder gegaan naar Beijing, waar we nu in ons hostel zitten. Gistermiddag rond 15:00 aangekomen op station, vandaar met taxi naar hostel. Voor het station stond een zeer lange rij voor de taxi's, maar natuurlijk waren er tientallen mannetjes die allemaal een taxi hadden (zwartrijders) die ons wel konden helpen. We hebben een taxi genomen met zo'n kereltje, kostte 50 yuan, wat bleek? Hij liep met ons een hoekje om en stapte doodleuk met ons in een echte taxi. Hij betaalde vervolgens keurig de chauffeur (24 yuan op de meter) en de rest was winst voor hem. Leuke manier om geld te verdienen! Misschien een idee voor in Amsterdam als we geen baan kunnen vinden:-)

Vandaag een heerlijk relaxt dagje gehad, de stad verkend (grooooooooooooot!), heerlijk gegeten (oa schorpioen, jawel je leest het goed, schorpioen!!!!) en lekker uitgeslapen. We zijn erg benieuwd wat dit nieuwe land ons de komende 5 weken gaat brengen. Wij zijn er in ieder geval klaar voor!

gr Gerald en Anette

ps.Last but not least: het volgende bedankje voor de royale donatie van EURO 0,50 gaat naar Marleen (zus van Anette). Marleen: super bedankt dat we van jouw donatieonze twee taartjes hebben mogen kopen om jouw verjaardag te vieren! We hebben er van genoten, zie de foto!

NS vertraginkje? Na Rusland kijken wij niet meer op een uurtje...

Hello thuisblijvers,

Time flies when you are having fun! We zijn vanochtend aangekomen in Mongolie en na al de lange treinritten zijn we vandaag een beetje ‘hangerig'. Het weer: bewolkt maar droog. De tijd: 7 uur vooruit.

Anyway, sinds ons vorige berichtje hebben we vele duizenden kilometers overbrugd met stops in Tomsk en Irkutsk. Tomsk is een klein studentenstadje, oftewel ‘het Oxford van Rusland' - de Russen zijn errrrug creatief in het verzinnen van aantrekkelijke namen als het gaat om gebouwen of beelden (bijv. 'het 13 na grootste ter wereld') en zelfs natuurparken en bezoektijden: 'Feb en Maart zijn de beste tijden om de grot te bezoeken, want dat is de beste tijd!' - In de trein spraken we een aantal keren metRussen en die hadden allemaalzoiets van: 'Wat ga je in hemelsnaam in Tomsk doen?' dus wij begonnen een beetje aan onze beslissing te twijfelen. Was achteraf helemaal niet nodig wat de stad was geweldig! Het duurde even voordat we er waren, maar aangezien Gerald zich bijzonder goed kan vermaken metalles wat met treinen, ofvervoer in het algemeen, te maken heeft, hebben we ons goedkunnen bezighoudenop het drukke station. De plattelandsboemeltrein naar Tomsk was voor ons het begin van het echte reizen. Mensen met veel te veel omslachtige bagage, kleine stationnetjes enin de middle-of-nowhere, dat je echt zoiets had van: 'wat moetenze hier!?' Alle dorpjes bestonden enkel uit erg mooie/ oude/ vervallen/ verlaten houten huizen. De stationnetjes echter waren van steen en zeer goed onderhouden met een zeer chique stationscheffin in strak pak en hoge hakken. Eenbijzondere tegenstelling! De twee dagen die we daar hadden vlogen voorbij: mooie houten (traditionele) huizen in overvloed, leuke restaurantjes met ons favo Russisch eten, parken met gouden, gele en rode bomen. Gewoon erg relaxed en gezellig - iets wat we nog niet eerder hadden gezien in Rusland! In een jaren '50 kermis hebben we in een coole schiettent geschoten enallebei welgeteld 1 keer geraakt!In de attracties gaan durfden we niet. Echt alles was ongelooflijk oud en zou in Nederlandal 40 jaar nietmeer gemogen hebben.

Met de trein gingen we verder naar Irkutsk. Door een enorme onhandige aansluiting moesten we wederom errrrug lang wachten op het treinstation in Taiga (6 uur!) Met een biertje en potje scrabble vliegt de tijd echter voorbij en om iets voor 02:00 (‘s nachts) liepen we het platform op om in onze trein te stappen. Wat denk je? Niemand volgt, we staan daar helemaal in ons uppie en er komt van beide kanten een trein! Uhhmm...het kan toch niet dat niemand anders hier instapt? Maar na tien minuten begonnen we toch wat zenuwachtig te worden (grote treinen stoppen circa 20 minuten opbelangrijke stations). Van de loketdame werden we niet veel wijzer en een andere man zei dat we nog even moesten wachten. Na nog eens tien minuten kwam diezelfde man naar ons toerennen. Vladivostok da da da (oftewel ja ja ja!!) al wijzend naar die andere trein.Die dus toch!We hadden nog precies 2,5 minuut om over het spoor en om een andere trein heen de trein te bereiken en toen kwam het volgende opstakel. De provodnik (treindame) had geen idee van onze tickets. En wij maar schreeuwen: 'is dit de juiste trein?' (anders hadden we namelijk alsnog terug moeten rennen en die andere wachtende trein moeten nemen die ook binnen een minuut weg zou gaan....) De trein begon al te rijden en we hadden nog steeds geen idee. Kwam er ook nogeen fors Russischeviswijf met gouden tanden in haar tijger pyama tegen ons gillen dat we haar hadden wakker gemaakt... maar ja wat moet je... We hadden echt geen idee en het is ook niet zo dat we even de volgende trein nemen (over misschien wel twee dagen! :-) End good all good, een andere provodnik kwam te hulp en we mochten eindelijk naar onze bedjes. Je kunt je voorstellen dat we heerlijk hebben geslapen...

Aangekomen in Irkutsk, en na veel ‘handen-en-voeten' gesprekken en gebrekkig Russisch, kwamen we ‘s ochtends vroeg (twee dagen later) aan in Irkutsk. Dit ligt vlakbij (70 km is in Rusland heel vlakbij) het Baikal meermeteen oppervlaktevan ongeveerheel Nederland.Ditdiepste meer ter wereld bevat ongeveer 20% van de totale wereldvoorraad gesmolten zoetwater. De dag doorgebracht in Irkutsk, maar aangezien het maandag was waren alle musea gesloten. Irkutsk is ‘just another city' dus we hadden erg veel zin om een dag later naar Okhlon Island te gaan. Na een heerlijke hobbelrit van maarliefst 7 uur in een minibus, aangkomen in het dorpje. De chauffeur gooide ons uit de bus en vertelde verder niet waar we heen moesten. Het enige wat er er uit kwam was: 'Auf wiederzien'. Lekker behuplzaam, not! Later bleek dat ons hostel 400meter verderop lag. Had hij ons nou niet even kunnen afzetten na deze lange oncomfortabele rit? (Gerald had geen zitplats maar een ruimte van 20cmtussen twee stoelenin...) Maar goed, uiteindlijk ingecheckt bij Nikita's homestead waar we voor het eerst in Rusland andere reizigers hebben ontmoet. ‘s Avonds dan ook een erg leuk feestje gebouwd met veel vodka en daarna naar ons met hout verwarmde kamertje gekropen. Het voordeel van vodka is dat de kater de dag erna meevalt en al vroeg zijn we op pad gegaan naar het meest noorderlijke puntje van het eiland. Echt enorm gaaf en we hadden super geluk met het weer. Laat het 10 graden geweest zijn, maar het zonnetje scheen en het was kraakhelder. Pieken met witte sneeuw in de verte, intens blauw meer, gave klimtochten over de rotsen en deschitterende vergezichten bleven maar komen. Onderweg picknicken onder gele dennebomen (? zie foto's)met versgemaakte vissoep. Veel beter kan reizen niet worden! (Een duik in het meer hebben we niet genomen, dat scheen iets van 5 graden te zijn... ik vond alleen pootje baden al koud genoeg!) Na eenbanyo, eenRussische sauna (echt enorm heet en ik snap nu waarom Russen wel in hun nakie zo'n meer in duiken) terug richting Irkutsk en verder richting Mongolie.

De grensovergang duurde maar liefst9,5 uur! We kwamen om half 1 aan bij een totaal verlaten grensplaats. Pas om 16:00 kwam er beweging in en verschenen de eerste nors kijkende officials om vervolgens onze paspoorten in te nemen en weer twee uur te verdwijnen! Ook met de treinen werd flink geschoven. Stonden we daar op een gegeven moment met slecht twee coupees en niet eens een locomotief... ver konden we in ieder geval niet gaan! Om 19:00 door niemandsland en de Mongolen waren ietsje sneller (slechts 3 uur), zodat we om 22:00 eindelijk onderweg waren naar Ulaan Bataar...

Ik had geen idee van wat ons in Rusland te wachten stond, maar moet zeggen dat het een geweldige ervaring was. Alleen de norse gezichten en gesnauw (wat allemaal best heel erg mee valt zodra je iets vriendelijks terugzegt) en het hele vette eten zal ik niet missen.De lachende Mongolen op straat zijn een aangename verandering!

De komende twee weken gaan we vlaktes van Mongolie verkennen. We hebben net geboekt en gaan onder andere de Gobi woestijn in, gaaf! Veel internet zal daar niet zijn, dus het volgende berichtje volgt als we terug zijn tegen het einde van de maand :-)

Liefs, Gerald & Anette Ps. Speciaal voor de familie Ton en InekeKleemans - als we worstelende Mongolen tegenkomen, maken we zeker foto's! De pakjeszijn op foto's in ieder geval al hetzelfde ... nu het geschreeuw nog ;-)