Hoihoi,

Zo te horen en lezen is het warm en ORANJE in Nederland! Jammer dat we het missen, maar ach.. we kunnen niet alles hebben ... en Bolivia is ook heerlijk! We zijn momenteel in La Paz en zelfs hier is de oranjekoorts toegeslagen. Oranje t-shirts kosten drie keer de normale prijs en nummer 10 nog wel meer. Ik heb oranje oorbellen gekocht en we moeten ECHT zorgen dat we op tijdin de Nederlandse kroeg zijn morgen, want anders is ergeen plek meer...

Van de voetbalgekte in Argentinie (arme Diego!) naar het voetbalgekke Paraguay! De bedoeling was om hier een week of twee te blijven. We hadden namelijk gehoord dat 'daar bijna geen toeristen komen'.Nu weten we waarom... er is ook helemaal NIETS te doen!Het eerste dilemma deed zich alsnelvoor: waarga je in eenkleingrensstadje(Encarnation)om half 8 's ochtends voetbal kijken? We verbleven in een erg eenvoudig (maar handig gelegen) hostel, eigendom van een Jehova familie (handig zo'n bijbel bij elk bed ;-)). Dus op zondag, hostel op slot en nergens een televisie te bekennen... Gelukkig was een aardige ober zo vriendelijk om zijn restaurant om half8 voor ons open te doen, zodat we daar NL / Japan konden volgen. De dag er op moest Paraguay voetballen en zou het een heeeel groot feest worden... Wij om half 8 wederom gaan kijken in hetzelfde restaurant en geen Paraguayaan te bekennen! Blijkbaar kijkt iedereen hier thuis voetbal enna het laatste fluitsignaal barstte het feest los... mensen in alle mogelijke soort voertuigen, opgedost in rood/wit/blauw kwamen de straat op; al fluitend, zingend, drinkend, lachend! Het leek wel een Nederlands feestje, de vlag is namelijk ook rood/wit/blauw alleen met een klein embleem in het midden dat gemakshalve vaak wordt weggelaten :-)

Het enige wat ECHT de moeite waard is in Paraguay zijn de overblijfselen vanJezuiten kloosters in Trinidad. De Jezuiten kwamen in de 17eeuw vanuit Europe naar Zuid Amerika om de lokale mensen te bekeren totkatholieken.Ze deden dat door het oprichten van leefgemeenschappenen op die manier zijn veel Italiaanse en Europese invloeden in deze gebouwen terecht gekomen.

Van Encarnation naar Asuncion, waar we'toch maar een dagje hebben doorgebracht, omdat we er tochlangs moesten', naar Tarija inBolivia. In totaal 24 uur bussendoor een van de meest afgelegen grensposten in de wereld volgens mij. Midden in denacht moesten we uitstappen inde'middle of nowhere' om ineen onafgebouwd hutje onze paspoorten te laten stempelen. Later bleek de 'stempelmeneer' bij ons in de bus te zitten, dus voordat die eenmaal geinstalleerd was, waren weweer een uur verder.Aan deBoliviaanse kant waren de dingen al niet anders, al begroette devriendelijke douane meneer met gouden gebit ons hartelijk met 'Brazilie wordt wereldkampioen!'Om in Tarija te komen- het wijngebied van Bolivia - moeten weoverstappen(en een dag wachten in een dorp van niks)en uiteindelijk worden we dan om vijf uur 's nachts gedropt.Helemaal kapot kruipen we in het eerstede beste hostel een bed in om niet meer wakker te worden tot twee uur 's middags!Als we dan eindelijk de deur uitstappen bevinden weons in een nieuwe wereld. Overal zijn mooie markt-mevrouwtjes met lange zwarte vlechten en bolhoedjes(cholitas) in de weer met hun verkoopwaar en bussen en auto's rijden kriskras door elkaar. WELCOME TO THE REAL SOUTH AMERICA!

We huren mountainbikes en gaan de wijngaarden van Tarija verkennen.In de bergen is het is heftig fietsen, het landschap is de moeite waard, maar de billetjes hebben het weer zwaar... Gerald is er nu achter waarom er geen Boliviaanse wijn in NL te verkrijgen is...de kwalitiet doet te wensen over... De bodega's varieren van semi-professioneel tot 'een meneer met een paar wijnstruiken in z'n achtertuin' wat erg leuk is om te zien. Bovendien zijn de Bolivianen gul met de wijn enkrijgen we bij allewijnhuizen meerdere volle (maar verre van schone) glazen wijn... dat is pas proeven :-). Welgoed om te zien datde internationale wijnwereld en de Boliviaanse overheid de wijnbouw stimuleren, de apparatuur is met behulp van United Nations gedoneerd. De binnenlandse markt is wel behoorlijk groot en zoet...De moderne temperatuur-regelaar uit Italie doet het inmiddels niet meer, maar de wijnmaker zegt dat dat niks geeft want hij controleert het immers twee keer per dag... De fietstocht terug gaat heerlijk soepel...

Als we terugkomen in Tarija zien we op een televisie in een winkelruit van de Boliviaanse mediamarkt dat Nederland weer heeft gewonnen (van Kameroen), JIPPEEE!!

Onze volgende stop is Tupiza en vanaf daar boeken we een tourtje naar Salar Uyuni, de beroemde zoutvlaktes. Samen met twee Schotse meiden, onze chauffeur Daniel en Kok Alicia trekken we de onbewoonde wereld in, in een stoere Toyota Landcruiser van 15 modeljaren terug. We wanen ons al snel in een soort Zuid Amerikaans Mongolie met bergen en meren in de meest onmogelijke kleuren en vormen. We rijden door oude verlaten mijndorpjes waar ooit honderden Afrikaanse slaven voor de Spanjaarden naar goud zochten in de mijnen. De kerk had zelfs een dak van goud! Enin hetbegin van de 20^ste eeuw is een hele lading goud geruild voor een auto- een unicum voor die tijd. Het gaf het dorp enorme veel aanzien, maar of dat nu een goede deal was betwijfel ik...Verder bezoeken we een afgelegen dorp waar slechts 1 keer in de drie maanden een kerkdienst wordt gehouden aangezien de priester vanuit Tupiza moet komen!

We blijken ons in prima gezelschap te bevinden en al snel spelen we alle mogelijke auto-spelletjes en zingen we hard mee met Shakira's voetbal lied. Alhoewel onze Boliviaanse vrienden denken dat een Zuid Amerikaans land gaat winnen, vinden ze onze HOLANDA CAMPIONE', geschreven in het stof op de achterruitwel leuk en alsGerald z'n oranje kroon tevoorschijn tovert is het feestcompleet.

Jammer genoeg krijgen we halverwege de eerstedag autopech - de schokdemper van de auto is kapot (en die heb je HEEEL hard nodig hier)en staan we een paar uur te klappertandenaan de kant van de weg.Door de vertraging lukt het niet de hele geplande route te rijden die dag, maar zien we wel de meest indrukwekkende zonsondergang ooit. In een godverlaten landschap kleuren de bergen donker rood en de meren gitzwart. Je had er bij moeten zijn, maar het was schitterend! Het hostelletje waar we per ongeluk slapen blijkt een hit en 's avonds genieten we vanuit onze heerlijke warme bedjes vande wind diebuiten te keer gaat. Al is de temperatuur met min 20 wel aan de koude kant: de dames sluiten dan ook in slaapzak aan bij het avondeten ;-)

De volgende ochtend bezoeken we de geysers op ruim 5000 meter hoogte. Wat een bijzonder gezicht. Het borrelt,kookten rookt hier constant en gloeiendhete stoom wordt met een enorme kracht 20 meter de lucht in geblazen. En je kunt er gewoon tussendoor wandelen! Daarna dan eindelijk de zoutvlaktes, en wat iedereen ons al verteld heeft blijkt waar te zijn: wat indrukwekkend! Overal waar je kijkt is het wit, wit, wit! Op sommige plaatsen is de zoutlaag 25-30 meter dik! We moetenNederland - Slowakije jammer genoeg missen, totdat we op 'het viseiland' - een cactuseiland midden op de zoutvlaktes -een mede-reiziger tegenkomendie ons weet te vertellen dat we gewonnen hebben! YES! De zoutvlaktes zijn ineens NOG mooier!

We bussen in een ijskoude bus verder naar Sucre, of in ieder geval dat denken we. 's Nachts om drie worden we wakker gemaakt in Potosi - eindbestemming van de bus. Uhmm... welk? Uiteindelijk blijkt het wel te kloppen, alleen rijdt er geen bus naar Sucre, maar een taxi. Wederom om vijf uur 's ochtends (waarom rijden al die bussen toch 's nachts?) komen we aan op plaats van bestemming. Sucre is een ontzettend mooie koloniale stad MET Nederlandse kroeg. De wedstrijd Nederland - Brazilie is een dag om nooit te vergeten. Met een man of 15 om tien uur 's ochtends voor de televisie enaan het ontbijt. Niemand is voor Nederland en ons hostel zit vol Brazilianen... Tot de laatste minuut is het spannend en dan barst het feest los. In polonaise de straat op waar toeterende auto's ons lachend voorbij rijden, heel sportief van die Bolivianen! De dagen erop hebben we nagenoten in het heerlijke zonnetje op meerdere mooie terrassen in de stad. Het leven is goed!

Voordat we de (nacht)bus ingaan naar La Paz,brengen we nog een bezoekje aan Tarabuco,een klein dorpje met een grote regionale zondagmarkt. Mensen komen van heinde en verre en in de mooiste klederdrachten (voor hun normale kloffie), om hun wekelijkse inkopen te doen, erg mooi.

Eenmaal in La Paz, beginnen de voorbereidingen voor ons volgende avontuur: de beklimming van Huayna Potosi, een berg van 6088 meter hoog (!!!) vlakbij La Paz. Dit moetgebeurentussen de twee oranje wedstrijden in, want de halve finale en finale KUNNEN we natuurlijk niet missen! Een voor ons alcoholvrije (voorbereiding is toch het halve werk?) overwinningop Uruguay in de NL'se kroeg van la Paz wordt opgeleukt door vele jourtnalisten en cameraploegen. En ja hoor, naast een TV-interview staat Anette de volgende dagook nog eens in volle glorie in de krant!

Om negen uur uur vertrekken we naar het basiskamp op 4700 meter hoogte. We mogen meteen bikkelen:uitgerust met crampons (speciale skischoenen met ijzeren spijkerzolen) en ijshouwelen 'oefenen' we een paar uurvoordat het'echte' werk begint. We klimmen zelfs eenmeter of zeven hoge muur omhoog, Gerald wat makkelijkerdan ik- eerlijk is eerlijk! :-)

Dag twee gaan we naar 5130 meter hoogte, Met al onze spullen op onze rug inclusief de uitrusting die we gehuurd hebben (crampons, balaklava, helm, winddichte jas, winddichte broek, beenbeschermers, ijspikhouweel, dikke handschoenen, zware skischoenen...). Op zeeniveau al zwaar, maar op die hoogte echt een helse tocht. Na tweeenhalf uur komen we aan op het high-camp, waar met name gerelaxed moet worden omte wennen aan de hoogte. Om 18:00 uur is het bedtijd want onze tocht naar de top begint om1 uur's nachts!

Door de zenuwen en de hoogte slaapt iedereen maar een paar uur. Samen met onze gids Roger (we kunnen zijn lange spaanse naam niet onthouden) vertrekken we als eerste... om als laatste van alle klimmers aan te komen, maar dat deert niet: WE HALEN DE TOP!! En wat een trip! We zien hemel en hel en gaan halverwege echt allebei bijna kapot. Door de cocathee met suiker (inderdaad, thee getrokken van cocablaadjes, dezelfde als die gebruikt worden om cocaine te maken, heel normaal hier) en het engelen geduld van Roger 'de geweldige', halen we na zeven uurzwoegen de top. Wat ze niet verteld hadden? Datde laatstehonderd meter over een heel dun richeltje gaat en laat ik nu net heel erg bang zijn van hoogtes... ik zakte echt bijna door m'n benen enheb me met heel veel moeite kunnen concentreren op m'n schoenen en de laatste stappen naarde top.

Daar hebben we als twee kleine kinderen zittente huilen, van vermoeidheid en blijdschap- wat een overwinning! Huayna Potosi is de hoogste berg in de omgeving, de uitzichten zijn dan ook spectaculair en (letterlijk) adembenemend. Na 20 minuten beginnen we aan de terugtocht, dezelfde route maar dan bij daglicht. Dezeblijkt ook zeer spectaculair, iets wat we 's nacht niet hadden gezien. Enorme afgronden, diepe ijsspleten, vallend gesteente, lawinegevaar en felle zon. Helemaal uitgeput,maar APEtrots komen we terug bij het high camp. En na een korte stop van slechts 20 minuten (heb je als je laatste bent...) moeten we ook nog eens met dezelfde volle bepakking terug naar het basiskamp, anderhalf uur verder. Om 19:00 uur liggen we in onze mandjesom pas vanochtendom 10 uur wakker te worden. De pijn in onze benenherinnert ons weer aan onze helse tocht -1 keer en (heel lang) niet weer...

MAAR WIJ WAREN ERBIJ EN DAT WAS PRIMA!!!

Als de overwinning morgen op Spanje net zo mooi is, hebben we een goed feestje in het verschiet!

HUP HOLLAND HUP!!

Dikke kus,

Anette & Gerald