Hola amigos!

Dit is de derde keer dat dit verhaal geschreven wordt....de vorige versies zijn allebei gecrashed in Gmail...zelfs op wereldreis hebben we soms wat stress ;-)

Goed, na de geweldige W-trekking zijn we verder getrokken naar El Calefate (El C) in Argentinië. El C staat bekend om de gletsjer Perito Moreno (PM). Onderweg hebben we super veel wilde dieren gezien (oa. flamingo´s!). Bij de gletsjer aangekomen bleek waarom deze zo populair is bij toeristen, het is ongelooflijk imposant om een gletsjer in vol ornaat van zo dichtbij te zien! PM is een van de weinige gletsjers die een 'equilibrium' kent. Dit betekent dat hij net zo snel groeit aan de achterkant als dat hij afbrokkelt aan de voorkant. De snelheid waarmee dit gebeurt is maar liefst 2 mtr per dag! Met 5 km breed, 60mtr.hoog en 30 km. lang betekent dit dus dat er een paar keer per dag een stuk ijs van 60mtr. hoog naar beneden dondert! Dat allemaal van 100mtr. afstand, woorden schieten tekort, kijk daarom naar de foto´s ;-)

Volgende stop was het kleine dorpje El Chalten, pas gesticht in 1985 omdat Argentinië hierdoor dit land pas echt kon claimen. Het ´Wilde Zuiden´ van de 20ste eeuw zeg maar! Fitzroy is de hoofdattractie hier, een van de moeilijkst beklimbare bergen ter wereld. Op een goede dag kunnen er 100 mensen zijn die Mount Everest beklimmen, Fitzroy verwelkomd slechts 1 succesvolle expeditie per jaar (en dat wij waren niet dus niet heh, dat even voor de duidelijkheid :-)! De eerste dag hebben we met matig zicht een lange trek gedaan naar het gletsjermeer Laguna Del Toro. Door de vele regen waren de paadjes veranderd in kleine riviertjes, de grote in een woest kolkende massa en het moeras dat we moesten oversteken was meer een soort pierenbadje met modder en gras geworden. De volgende dag was het weer super en zijn we dus op weg gegaan naar Laguna de los Tres, een gletjsermeer aan de voet van de Fitzroy. Nu verder vertellen zou te veel verklappen, check de plaatjes!

De cama-suite bus (een bus met businessclass vliegtuigstoelen!) bracht ons 2 dagen later in Esquel. Alerces zijn de hoofdattractie van Esquel. Dit zijn 4000 jaar oude levende bomen. Nee, ditis geen tikfout, deze bomen zijn net zolang voor christus als wij na christus zijn! Een auto huren bleek de goedkoopste (en coolste) oplossing. Toen we echter aangekomen waren bij de boot bleek dat deze niet te gaan vanwege het laagseizoen...geen Alerces dus... Maar wel als troost een heerlijke High Tea in Trevellin, een Welsh dorpje dat hier bekend om staat, jummy!

SNEL doorgegaan naar El Bolson, een gezellig hippiestadje waar we lekker konden bijkomen van de vele trekkingen de laatste weken. Totdat we Pablo spraken die in ons hostel werkte...Hij was gids en kende enkele coole wandelingen, Goed, wij dus weer onze bergschoenen aangetrokken en twee dagen door de bergen gewandeld. De tweede dag werden we van begin tot eind (van 8:00 tot 18:00!) vergezeld door straathond Pedro (althans zo noemden wij hem) - echt een super lief beest die de sneeuw nog cooler vond dan wij. Het volgende plan was Bariloche, maar voor vertrek kletsten we nog even wat na met Pablo en Canadees Peter en Anette brengt het onderwerp ´Alerce´weer op: 'en toen kwamen we dus bij het bootje aan en deze ging niet, dus kon Gerald zijn boompjes niet zien, zo zielig!'. Pablo: 'maar wij hebben hier ook Alerces hoor!'

De volgende dag de wandelschoenen weer aangetrokken en samen met Peter op weg naar de Alerces, een tocht van 3 dagen. De drie dagen waren zwaar, maar we hebben de bomen bereikt! Deze zijn tussen 2- en 3000 jaar oud, niet zo oud als in Esquel, maar nog steeds gaaf!

Na deze overwinning gingen we verder naar Bariloche, het Zwitserland van Argentinië en bekend vanwege de chocola...de calorieënteller had het er maar druk mee...Er staan gewoon enorme supermarkten vol met chocola, zo cool! Deze calorietjes moesten er natuurlijk weer af en dus hebben we fietsen gehuurd om een dag in het prachtige zeven meer district te fietsen. Erg leuk, alleen Anette vond het wel een beetje shit dat er na iedere afdaling weer een beklimming kwam...des te meer HULDE voor Bram + familie Kleemans en Bart voor de (aanstaande) meervoudige beklimmingen van Alpe d´Huez!!!

Vervolgens de bus gepakt naar Mendoza, het wijnwalhalla van Argentinië ;-) De volgende dag pakten we de bus naar Lujan de Cuyo en pikten onze huurfietsjes op; om 10 minuten later weer af te stappen. Wat een K** fietsen zeg en de kaart klopte ook al voor geen meter! Maar niets kon Gerald´s humor verpesten en met een brede glimlach en sterretjes in z´n ogen bleef hij pienter doortrappen tot we - 20 minuten te laat! - bij Catena Zapata aankwamen; een van Gerald´s favoriete wijnhuizen van Gall & Gall. Een prachtig bezoekerscentrum in Maya-stijl te midden van de wijngaarden, alles in herfstkleuren gehuld. En dan met het Andesgebergte op de achtergrond, in één woord adembenemend! We proefden hier onder andere de icoonwijn Angelica Zapata Malbec die we zelfs kochten...oeps...gelukkig viel de schade nog mee dankzij de ´wijn-inkoopdonatie´ van Martijn en Loes. Aan hun nu de uitdaging hier een sublieme wijn/spijscombinatie bij te bedenken, aan ons de uitdaging om deze fles heel mee te nemen naar Nederland om hem dan samen op te drinken ;-)

Na Catena Zapata volgde Chandon, een mousserende wijnproducent eigendom van Moët & Chandon, en (je raadt het al) Gerald zijn favoriet bij Gall & Gall. Hier kregen we een uitgebreide rondleiding en proefden we enkele wijnen. Errug fijn! Tot slot een andere kijk op wijn dan door de bril van grote, marketingbewuste ondernemingen als Catena Zapata of Chandon: Bodega Bonfanti. Dit bleek een klein biologisch wijbedrijfje, waar we rond werden geleid door 'de vrouw van de wijnmaker/ hoofd PR-team/ Hoofd Kantine en CFO' ;-) Verrassend goed verhaal en een voortreffelijke rode wijn. Samengevat: deze dag waren we gezegend met een weerengeltje op onze schouder en een pissend engeltje op onze tong ;-)

Na deze wijndag volgde een nieuw (achteraf ietsje te ambitieus) avontuur. Drie dagen met een huurauto ´de rimboe´ in - in de provincie Mendoza zijn een aantal geweldige natuurparken en bijzondere rotsformaties die we graag wilden bezoeken. Dag één bracht ons onder andere naar de Aconcagua, de hoogste berg ten westen van de Himalayas. Verder een stop bij Puente del Inca - een natuurlijke brug met daarnaast een heetwaterbron die zorgt voor spectaculaire mineraalafzettingen. Leuk detail is dat in de jaren´60 een lawine een nabijgelegen hotelcomplex volledig verwoestte. Het kerkje dat er naast stond liep echter totaal geen schade op! Dus niet alleen voor Incas een heilige plek, maar ook voor de moderne Argentijnen!

Van de geplande route op dag één, reden we uiteindelijk zo´n 2/3 omdat bleek dat we A) de hele dag al door een spectaculair hoge bergpas reden en B) een van de (hoofd)wegen een woestijn-gravelpad bleek in plaats van snelweg... Wij gingen er als rasechte kaaskoppen natuurlijk van uit dat je over 500 km zo´n vijf uur doet :-)...not...Tijdens de tweeënhalf uur op de onverharde weg zonder verkeersborden, tegenliggers of iets levends, zagen we in de verte een stilstaande auto met een en zwaaiende man. Hij bleek ontzettend blij ons te zien want hij stond al drie uur te wachten in de hitte en had nog slechts een bodempje cola over... zijn gammele auto was stilgevallen. Nadat wij hem hadden aangedrukt zijn we achter hem blijven rijden voor het geval het nog een keer misging. We realiseerden ons nogmaals dat Argentinië wel erg grooten afgelegen kan zijn!

Het eerste dorpje waar we aankwamen was Barreal. Het leek wel een oase in woestijn en gezien het late tijdstip besloten we hier de nacht door te bringen. Onderweg in de woestijn dachten we al twee sterrenwachten gezien te hebben. In het dorpje bleken het inderdaad sterrenwachten, Anette belde ze op in haar eerste Spaanse telefoongesprek (well done!) en ze konden bezocht worden! Gerald was niet meer te houden en wij dus weer door dezelfde woestijn terugscheuren om nog op tijd te zijn. Het was supercool! We hebben met een grote telescoop geweldige close-ups van de maan (net een soort jong belegen kaas), Mars (rood), Sirius (blauw), Saturnus (met de ring), melkwegstelsels etc. gezien. Nooit geweten dat er zoveel verschillende sterren en planeten zijn - en dat wij dit leuk zouden vinden!!!

Toen we eenmaal waren begonnen met 'nerdy' dingen, kon een bezoekje aan Valle de la Lune en wat dinosaurusskeletten er ook nog wel bij! De weg er naar toe was net zo cool als de bestemming. We bezochten ´Difunta Correa´- een heilige plek ter verering van de beschermgodin in het verkeer en voor kleine kinderen (lang verhaal moet je maar eens googlen, is leuk!). De hele berg staat vol met autorestanten, nummerplaten, gipsen benen, en duizenden flessen water - het lijkt meer op een Hindoestaans offertafereel!Over een coole achtbaan-weg reden we verder naar San Augustin, beschermd door onze eigen Difunta Correa hangertjes ;-) Wederom liet ons Nederlandse gebrek aan afstand-kennis ons in de steek. 'We tanken wel bij de volgende benzinepomp' en 'Oh ja, we zijn vergeten te pinnen...' Je zou toch zeggen dat deze twee ezels hun kop niet drie keer stoten na vergelijkbare situaties in de woestijnen van Australië en Jordanië...Toen het dorp eindelijk in zicht kwam, hoopten we dus heeeeeeel hard op brandstof en een pinautomaat enonze gebeden bleken verhoord ... pffffff... een pak van ons hart.

Samen met Ian en Randy - twee gezellige Amerikanen die we een lift geven - reden we de volgende ochtend verder naar Valle de La Lune. Ons lijstje met ´bizarre landschappen´ is weer aangevuld want wat we hier zien is onbegrijpelijk! Hopen zand, klei en stenen in het groen, grijs, blauw en rood, die door miljoenen jaren erosie de meest bijzondere formaten hebben gekregen. Bij deze, de rare rotsen uit tekenfilm Roadrunner (wiep, wiep... wroaaenggg!!!) bestaan echt! ´s Avonds terug geredennaar Mendoza endirect met de bus door naar Buenos Aires - we wilden eigenlijk nog een dag langer blijven om nog een aantal bodegas te bezoeken, maar konden ons busticket niet meer verzetten... helaas, Salentein en Finca Flichman, volgende keer beter!

Aangekomen op het busstation is het een gekkenhuis. Het lijktof heel Argentinie onderweg is naar BA vanwege het 200-jarig bestaan op 25 mei (of was het speciaal voor Gerald zijn verjaardag?). De hele binnenstad is autovrij gemaakt en er krioelenmiljoenen mensen rond. Overal waren speciale tentoonstellingen, muziekconcerten en vrijmarkten => soort Koninginnedag (net niet, maar close).

Vanwege Gerald zijn verjaardag had Anette op 24 mei een verrassing; het Argentijnse voetbalelftal speelde de laatste wedstrijd voor het WK tegen Canada, en wij gingen erheen! Na een spoedcursus 'wat is buitenspel' door Anette, barstte het feest los, de uitslag 5-0 gaf een boost aan het zelfvertrouwen van de Argentijnen, zal Nederland ze nog tegenkomen? Terwijl we in vol ornaat in de gigantische rij stonden om het stadion in te mogen werd Anette nog in het Spaans geïnterviewd door een TV-crew! Het slechte nieuws was dat we allebei nog nooit hadden gehoord van hun idool, keeper Sergio Romero van AZ...

Op feestdag 25 mei zien we zelfs alle presidenten van Zuid Amerika temidden van een paar honderd zenuwachtige veiligheidsagenten. Verder zijn we getuige van een spectaculaire lichtshow en supercoole optocht waarin alle belangrijke hoofdstukken van de Argentijnse geschiedenis aan bod kwamen. Kortom vier dagen feest en supergaaf om hier bij te zijn!!

Na deze festiviteiten vertrekken voor een paar dagen naar een nieuw land: Uruguay. Hier bezoeken we het coole stadje Colonia Del Sacramento, een soort Schiermonnikoog (maar dan geen eiland), met veel Portuges invloeden. Anette is meteen verliefd en fantaseert er op los of we hier dan toch niet een hotel moetenbeginnen (soort van Julia´s Tangozeg maar). De volgende twee dagen verblijven we in hoofdstad Montevideo. We maken een fietstocht langs de lange stranden, eten wederom veel vlees - deze keer een voortreffelijke lunch BBQ in Mercado del Puerto - met het nationale drankje Medio & Medio (half champagne half witte wijn).Verder maakt de stad niet heel veel indruk al heeft het potentieel... het is met name vervallen en oud en we voelen ons niet helemaal op ons gemak...

Nu weer terug in Buenos Aires en straksgaan weHenk en Simone ophalen van het vliegveld om drie weken met hun door Noord Argentinië te trekken, hoe cool is dat!!! Heel veel liefs, Gerald en Anette