Selamat Siang!

Vanochtend geland in het koude Nederland...brrrrr... wel weer even wennen hoor! Een volledig welkomst comité uit Grunn en Breda wachtte ons op en we hebben ontzettend veel zin om iedereen weer te zien en uiteraard in de bruiloft van broertje Bram en Marloes.

De afgelopen weken waren een opeenstapeling van superlatieven... allereerst duiken in Labuanbajo (Flores) met de Nederlandse Marij. Zij is daar enkele jaren geleden begonnen met een duikschool en heeft het uitstekend voor elkaar! Onder haar professionele leiding hebben we een aantal zeer mooie duiken gemaakt in het Komodo National park, wat bekend staat om zijn sterke stromingen, mooie koralen en VEEL vis! Het was soms heftig en er waren momenten dat we, ondanks dat we gigantisch hard zwommen, moeite hadden om op dezelfde plek te blijven door de sterke stroming. Maar al onze inspanningen werden beloond! Vanaf de boot zag ik op een gegeven moment een enorme zwarte vlek in het water: MANTA RAY alarm! Er waren er zelfs twee! Zeer indrukwekkend! Wij snel het water in en gezocht naar een ‘cleanerstation'van Manta rays (we hebben fotootje toegevoegd van een manta ray. Foto is niet van ons). Een cleanerstation is een plek waar manta's komen om schoongemaakt te worden door 'schoonmaakvissen' (cleanerfishes). Tijdens de wasbeurt zwemmen de manta's rustig rondjes totdat ze klaar zijn. Het was adembenemend! De manta's (in totaal ongeveer 5 verschillende gezien) waren tussen de 3,5 en 5,5 meter in doorsnee! Absoluut ons duikhoogtepunt tot nu toe!

De volgende dag hebben we het duiken kort onderbroken en een bezoekje gebracht aan het eiland Rinca; naast Komodo het enige andere eiland ter wereld waar de bijzondere Komodo varaan voorkomt (= de grootste hagedis ter wereld, tot wel 5 mtr. lang!) Dieet van deze vriendelijke vriend: geiten, buffels, andere varanen, apen etc. en ook voor mensen levensgevaarlijk vanwege zijn dodelijk giftige speeksel... Gelukkig waren we onder de veilige hoede van een lokale gids, een aardige jongen die nauwelijks Engels sprak, maar gelukkig wel wist hoe hij met Komodo varanen om moest gaan...toch? Wij het bos in op zoek naar deze beesten en na een tijdje zagen we er inderdaad eenvoor ons uit lopen. Hup, er achteraan, draait de varaan zich ineens om en komt op ons afrennen! Is dit erg? Even kijken wat onze gids doet: HIJ DRAAIT OM EN RENT WEG!! Anette was de tweede in het rijtje (dus tussengerecht) en viel bijna over mij heen, maar gelukkig bedachtde varaan zich enliep hij al snelde bossen in. De gids keek vol spanning in de bosjes om te kijken wat het beest ging doen. Maar gelukkig ging hij er rustig vandoor... pfffff!

Eind goed al goed! Na de varanen nog twee geweldige duiken gemaakt en weer terug naar Labuanbajo gevaren om op tijd te zijn voor de bus naar Ruteng - onze volgende bestemming. We waren uiteindelijk een uur te laat, maar gelukkig wachtte het busje nog steeds op ons - soms ook wel handig dat ze GEEN dienstregeling hebben ;-) De bus bleek een jeep waar wij passagier nummer 5 en 6 waren. Prima dachten we, totdat de jeep stopte, en stopte en stopte om nog meer passagiers in te laden. Uiteindelijk hebben we vier uur in een stampvolle jeep gezeten met 14 man! Vier voorin met twee man op de chauffeursplek! Vier op de tweede bank en zes achterin! Na deze slopende rit kwamen we dan toch aan in Ruteng waar we welgeteld keus hadden uit 1 hotel. Het restaurant was al gesloten en er waren geen winkeltjes meer open. Maar nadat Anette haar charmes in de strijd had gegooid werd er dan toch speciaal voor ons nog twee borden Nasi Goreng klaargemaakt, topppers!

Onze eind bestemming Moni bereikten we de volgende dag aan het einde van de middag. Een lange busrit gevolgd door een rit van twee uur achter in de laadbak van een jeep met nog tien andere locals; ander vervoer was niet meer beschikbaar... Moni is een heel klein dorpje in de binnenlanden van het eiland Flores waar niet veel toeristen komen. We hebben echt genoten van het ruige landschap en de aardige mensen. Hoogtepunt in de omgeving zijn de drie verschillend gekleurde meren van de vulkaan Kelimutu. Deze veranderen een paar keer per jaar van kleur door een natuurlijk chemisch proces in de nog actieve vulkaan. Na een rit achterop de motor van een uur, moesten we nog drie kwartier lopen voordat we op het topje van de berg (en tussen de drie meren in) de zonsopgang konden zien (weer eens wat anders dan een zonsondergang!) Schitterend uitzicht en het kopje 'Flores'koffie, geschonken door het lokale verkoopmannetje Johannes maakte het perfect - en dat om half zes 's ochtends!

Na een schitterende wandeling terug naar het dorp en een kort 'powernapje' waren we rond de middag klaar om de omgeving met de scooter te gaan verkennen. Ik weet nog dat ik vroeger voor de lol mensen weleens de verkeerde kant opstuurde als ze de weg vroegen. Dit geintje blijken ze op Flores ook te kennen! 'Welke kant moeten we op naar dat en dat dorpje?' Ja, dan moet je deze weg volgen!' Anderhalf uur later bleek dat ze ons de verkeerde kant op hadden gestuurd, maar wij hadden lekker weldat hele kleine afgelegen dorpje gevonden aan het einde van de doodlopende weg met schitterend uitzicht op de zee, wie het laatst lacht...

Na een veel tekort verblijf op Flores, vertrokken we vanuit Ende met een ‘Pelni' boot - een budget lange afstandsveerdienst - richting Java. Totale lengte van de reis: 3 dagen, 3 nachten. Totale kosten: 25 euro inclalle maaltijden...Ons was verteld dat hij om 20:00 zou vertrekken, maar eenmaal daar aangekomen bleek hij een beetje vertraging te hebben... ongeveer een halve dag! Ons ‘s nachts om 1 uur af laten droppen bij de haven en gewacht tot de veerboot eindelijk aankwam... om 5:00 uur! Voor de tweede keer in twee weken op straat op de grond geslapen! Het lijkt hier de normaalste zaak van de wereld... maar het is echt niet onze hobby!

Eenmaal aan boord bleek het niet echt een Pacific Princess (The Love Boat) want wij zatenuiteraard met nog950 Indonesiërs (en 0 andere westerse mensen) in een grote slaapzaal meteen soort houten podium dat als bed diende. Gelukkig kon je wel kussens huren... Wij waren wederom een grote bezienswaardigheiden alles wat we deden werd nauwlettend gevolgd door tientallen ogen... Toen kwam het ontbijt...ook hiervoor schieten woorden tekort...koude rijst met zeer zoute koude vis... wij zijn wel wat gewend inmiddels, maar dit was echt niet te eten...Gelukkig was er een winkeltje aan boord enwij hebben de omzet denk ik enorm gespekt door de vele instant noodles maaltijden! Alhoewel deze tocht legendarisch Spartaans was hebben we er toch van genoten. Heerlijk boeken lezen op het dek, slapen, zweten, bekeken worden, route uitpluizen (volgens navigatiewonder Anette maakte de kapitein een aantal keren een grote navigatiefout...) etc. Alleen misschien is 1 dag, en 1 nachtde volgende keer ook wel genoeg ;-)

Drie dagen later dus kwamen we om 5:30 aan in Surabaya, een grote stad op Java. Een heerlijk hotelletje met schone douche en toilet deed wonderen en na een schoonheidsslaapjezijn we de stad gaan verkennen. Anette was heel blij toen bleek dat ze er een oude Russische onderzeeër hebben liggen waar je aan boord kan... ik vond het in ieder geval wèl leuk;-) Verder hebben we nog Chinatown bezocht en een mooie moskee. We hadden we geen zin meer om het hele eind naar ons hotel terug te lopen, dus pakten we voor de verandering eenseen becak(een fietstaxi).Uiteraard wist deze man waar ons hotel was, hij bracht ons er graag heen, al sprak hij geen Engels. Na de helft van zijn prijs te hebben overeengekomen konden we vertrekkenen hij vond het allemaal nog lekker dan wij. Steeds weer als we een anderebecak voorbij fietsten werd er hard gelachen en geroepen, zo van:'kijk eens wat ikaan boord heb!' Toen we 20 minuten op weg waren en al 10 minuten over een industrieel terrein reden, begon het een beetje te dagen: 'deze gast heeft geen idee waar we heen moeten...' Nog maar een keer gevraagd... ja hoor, geen probleem... Ok, het zal dan wel een kortere route zijn ofzo... Uiteindelijk kwamen we aan op de plaats van bestemming...Niet dus...hij zetteons afbij de zeehaven op de plek waar we eerder die ochtend hadden aangemeerd met ons schip?! We hebben hem maar met een grote glimlach bedankt, betaald en hebben vervolgens de bus gepakt naar het juiste adres...

Java staat oa bekend om 2 vulkanen; Kawa Ijen en Bromo. Beiden stonden op ons lijstjeen na een overnachting in Bondowoso sprongen we 's nachts om 4 uur allebei achter op een scooter op weg naar het startpunt Ijen. De tocht ging over bar en bar slechte wegen en duurde liefst twee uur. Met beurse billetjes begonnen we dan ook aan de laatste 1,5 uur omhoog. Op de weg naar boven kom je continu zwaveldragers tegen, zij dragen de zwavel uit de vulkaar in manden aan een juk naar beneden.Echt op z'n middeleeuws en super zwaar! Eenmaal bovenwas het werkelijk waar adembenemend, dit keer zowel letterlijk als figuurlijk! Het is alsof je regelrecht in de hel kijkt. Ver beneden is een kolkende,gele, rokende vulkaan waar dragers af en aan lopenmethun enormevracht.Onvoorstelbaar! Wij kwamen in gesprek met Antonio (Banderas) Casanova :-),een van de 350 dragers (oftewel de 'boys from hell'). Hij sprak goed Engels (geleerd van toeristen) en met hem klommen we de krater in.

De werkomstandigheden zijn zeer zwaar en ongezond. De vrachten die de dragers sjouwen variëren van 70 tot 100 kg. en ze worden per kg. betaald! Twee vrachten per dag is de max watzo'n 100.000 Rupiah (€ 8,-) oplevert. Het zwavel wordt opgevangen uit de rook die uit de vulkaan opstijgt; deze rook condenseert waardoor de zwavel als een soort kaarsvet kan worden weggeschept. Het werd mogelijk na de laatste uitbarsting in de jaren '60, in feite is het dus een tijdbom die zo maar weer af kan gaan. Nadat we beneden alles hadden gezien, pakte Antonio zijn tweede vracht van die dag en gingen we met hem mee omhoog. Ik denk dat hij wel 6 flessen wijn heeft gezweet! Wat een held! Bij het weegstation werd de vracht gewogen (76 kg.!!!) De gemiddelde arbeiderhier wordtniet ouderdan 45 jaar... Antonio had net een kleintje van 1 jaar en wildeeigenlijk zsm met dit werkstoppen, maar een vergelijkbare, goedbetaalde baan is best moeilijk te vinden. Ik hoop van harte dat het hem snel lukt en met zijn goedeEngels moet het mogelijk zijn!

Bromo was de volgende vulkaan op de planning. Na weer een legendarisch slecht geregelde rit naar een zeer klein dorpje aan de rand van de vulkaan gingen we ook hiervoor weer vroeg uit de veren; om 3:00 werden we gewekt en gingen we in de jeep op weg naarhet uitzichtpunt. Met slaperige ogen in het donker stapten we achter in de jeep en bleek dat we met twee Amsterdammers van onze ouders' leeftijd in de auto zaten; Theo en Aly. Na enige tijd bleek dat Aly oorspronkelijk uit het Groningse Baflo komt! Heel grappig dat je iemand van je eigen 'roots' tegenkomt aan de andere kant van de wereld. En wie weet tot ziens in Amsterdam!

Ook deze Bromo wasuniek. Het is een echte 'tekenfilmvulkaan'; een berg met een stompe bovenkant waar continue heel veel rook uitkomt, te midden van een vulkaan landschap van lava en andere (niet werkende) vulkanen. De laatste keer dat deze vulkaan is uitgebarsten was 2004 => veel actiever krijg je ze niet! Na deschitterende zonsopgang en enige discussie over welke van de vulkanennu eigenlijk de Bromo vulkaan was...gingen we met de jeep naar de voet van de vulkaan waarna we naar boven klommen om op de rand van de krater te kijken naar de rokende krater. Zeer, zeer bijzonder!

De rit met een busje naar de stad Solo van 10 uur gaf ons lekker de gelegenheid om bij te slapen. In Solo hebben we onder andere een fietstocht naar verschillende 'thuisindustrietjes' gemaakt. Hoewel we vaak liever eigen baas zijn en over het algemeen geen toertjes boeken, was onze gids het deze keer echt de moeite waard!Elk dorpje/ familie heeft zich in de loop der jaren gespecialiseerden zohebben we een distilleerderij gezien, een dakpannenmaker,een tofu fabriek, tempeh en rijstcracker makers. Tenslotte een gamelanfabriek (gamelan is een traditioneel Indonesische soort gong) en batik bedrijfje (bedrukte stof). Stuk voor stukfamilie bedrijfjes waarzeopkleine schaal en op zeer ouderwetse manier hun boterham verdienenen. Erg gaaf!

De laatste stad die we in Indonesië hebben bezocht is Yogyakarta, beroemd om de Borobodur en Prambaran tempels. Beide staan op de Unesco lijst en zijn (ondanks dat we bijna uitgetempeld zijn...) erg indrukwekkend. Jammer is alleen dat bij de laatste aardbeving in 2006 de Prambaran tempel vrijwel volledig is ingestort....Het waren 240 losse Hindutempels, het zijn er nu nog een stuk of 10 met 230 hopen steen die hopelijk de komende jaren zullen worden gerestaureerd...

Ook nog een schaduwpoppen tentoonstelling bijgewoond - een van de culturele 'must-do's in Java. Er zatenwelgeteld vier mensen in het publiek, inclusief wij zelf... en die andere twee presteerde het ook nog eens om halverwege de voorstelling de zaal te verlaten :-( Wij een beetje van ons stuk gebracht, want we wilden eigenlijk ook best wel heel erg graag weg... maar er zat een orkest van 30 man en een poppenspeler heel goed hun best te doen...! Eindelijk,na tweeuur viel het doek. Wij heel hard klappen duszegt een van die mannenin z'n beste Engels: 'Dank jullie wel dat jullie tot aan het einde zijn gebleven!'Hij meende het oprecht ... schijnbaar zijn we dus niet de enige die het slaapwekkend vinden :-)

Tenslotte terug naar Solo om te vertrekken naar hetheerlijke Kuala Lumpur, waar het ontzettend moeilijk was om niet te veel geld uit te geven. Natuurlijk de Petronas torens beklommen (Anette haar 3^e keer!)en lekker westers gegeten. De laatste dag nog een bezoekje gebracht aanen een zeer coole vogeldierentuin, zodat we de hornbill ooknogvan dichtbij hebben kunnen zien (zie foto's hornbill :-)

Na een onrustige nacht en met vlinders in onze buikvanochtenddus op Schiphol geland. TWEE WEEKJES VAKANTIE IN NEDERLAND - wat een luxe! Ookzijn we inmiddels trotse eigenaren van eenZuid Amerika Lonely Planet en kunnen we met de planning van fase twee aan de slag. Zuid Amerika here we come!

Tot snel!

Liefs Gerald en Anette