Lieve allemaal,

Helaas voor ons het bijna laatste reisverhaal.... nog twee weekjes vrijwilligerswerk in Peguche en dan op naar nieuwe avonturen in Nederland! De laatste weken hebben we doorgebracht in Colombia, het land van Pablo Escobar, koffie, big boobies, fruit en de FARC.

Na de grens zien we nog niet heel veel verschil met de rest van Zuid Amerika. Wat wel meteen opvalt is dat de dames hier graag showen wat ze in huis hebben. De decolletees zijn hier het diepst ooit en soms vallen ze er gewoon echt bijna uit! Gerald is dan ook erg stil tijdens onze eerste busreis als er vijf uur lang twee borsten (en een meisje) tegenover hem zit te schommelen...

We komen pas ´s avonds laat aan in Cali en de eerste indruk is matig. Groot, hoge muren en we zien veel zwervers op straat. ´s Ochtends ziet de stad er echter heel anders uit. Na een heerlijk Colombiaanse koffie bezoeken we de dierentuin van Cali met zeer coole beesten die we nog nooit eerder hebben gezien (anyone: diereter?) In de stad is het een gezellige drukte en op iedere straathoek worden de meest exotische en bijzondere vruchten verkocht. Gerald eet zich er vol aan, hij moet natuurlijk alles proeven onze super-toerist! ´s Avonds bussen we verder om zo snel mogelijk door te stoten naar het noorden, waar zon, zee en strand op ons liggen te wachten! Maar alles bij elkaar is de rit vanaf de grens wel meer dan 50 uur, dus besluiten we om nog een korte stop te maken in Medellin. Een van `s werelds meest beruchte steden en 20 jaar geleden nog de gevaarlijkste ter wereld... Meer drugsmoorden dan waar ook, het is dan ook de stad waar drugsbaron Pablo Escobar (8000 moorden op zijn naam) heerste totdat hij in 1993 werd doodgeschoten door de politie. Hij was zo rijk dat hij zelfs heeft aangeboden om de totale staatsschuld van Colombia af te lossen. Zijn cartel had 80% van de wereldhandel in drugs in handen! Inmiddels is Medellin is opgeklommen uit dit diepe dal en is een populaire stad met efficiente metrolijn die heeft gezorgd voor veiligheid en rust. Je kunt nu ook over de armste wijken heen `rijden` met een kabelbaan(uitbreiding op de metro) en zo krijg je een goed beeld van de andere kant van Colombia. Indrukwekkend om te zien!

Na Medellin zijn we ´s avonds verder gegaan naar Cartagena, helemaal in het noorden van Colombia. Wij in totale schok... het lijkt wel een nieuwe wereld... nergens mee te vergelijken... nooit eerder vertoond op deze reis... het is ....Caribisch en...HEERLIJK! De mensen hier lijken helemaal niet meer op Zuid Amerikanen. Het zijn allemaal pikzwarte mensen. Dit komt door de slaventijd, veel slaven zijn hier blijven hangen en vormen nu een belangrijk gedeelte van de bevolking van noord Colombia. Cartagena is een schitterende oude Spaanse vestingstad, de temperatuur is warm, tot heet - met af een toe een tropische stortbij. Kortom welkom in de tropen!

We beginnen onze vakantie in een moddervulkaan, een minibergje van 15 mtr. hoog waar bovenin een modderpoel ligt die 2,5 kilometer diep is. Hier kun je heelijk in badderen, spetteren en klieren. Een heel raar gevoel, want je kunt niet zinken, de modder draagt je, net als in de Dode Zee. Na uitgespeeld te zijn worden we in een meer schoongeborsteld door een niet zo heel erg verlegen lokale mevrouw. Binnen twee seconden is Anette haar bikini topje uit, dat haal ik niet eens ;-)

De volgende dag hebben we de Rosario eilanden voor de kust van Cartagena bezocht om te te snorkelen in het bijna-blauwe water aan het bijna-witte strand. Geweldige vissen gezien! Maar het was een topdag en na alle kou van de afgelopen maanden smaakt dit naar meer! Daarom vertrekken we noordwaarts naar Taganga. Dit dorpje staat bekend om zijn mooie stranden en je kan er schijnbaar goed duiken. Bovendien is het vertrekpunt van de trektochten naar Ciudad Perdida (de Verloren Stad), drie goede redenenom te gaan dus!

Helaas speelt het weer ons parten. Taganga is OK, maar het water is door de extreme regenval mosterdgeel en de stranden klein en vies... Verder krijgt Gerald weer eens last van zijn (psychische?) oorontsteking. Toch grappig dat dit altijd naar boven komt een dag of twee voor we willen duiken..!? Dus we maken snel andere plannen en vertrekken de dag erna naar Ciudad Perdida.

De tocht bestaat uit 5 dagen trekken waarbij je op dag drie de stad bereikt en vervolgens dezelfde route weer terug neemt. De tocht gaat door het hart van de coca-plantages uit het verleden (die allemaal vernietigd zijn door de Amerikanen). Pas sinds 2005 is het veilig genoeg voor toeristen en zijn de meeste rebellen verdwenen. Het moeilijke van de trekking is dat het elke dag om een uur of twaalf begint te stortregenen. De route is dan ook één grote modderpoel. De route gaat behoorlijk omhoog en naar beneden. Ook moeten er een stuk of twaalf rivieren worden overgestoken, varierend in diepte van 30 cm. tot middelhoogte. We proberen de eerste paar uur heel hard om onze schoenen droog te houden, maar al snel banjeren we er met schoen-en-al doorheen... het heeft allemaal helemaal geen zin. De temperatuur is heftig, het is zeer warm en de luchtvochtigheid is erg hoog. Binnen no-time zijn we totaal doorweekt. Oja, en bijna vergeten, de muggen hier eten DEET als ontbijt en zijn onverbiddelijk. Met name Anette heeft het zeer zwaar te verduren... Hoe de muggen haar billen weten te vinden blijft een raadsel, maar het ziet er niet uit - foto´s zijn inmiddels gedelete!

JA, dit wel leuk! Ondanks het zweet, de muggen, de benauwdheid en de helse klimtochten omhoog en omlaag, was het geweldig! We hadden een hele gezellige groep met zes Engelsen - toevalligerwijs allemaal Londeners. We sliepen in hangmatten (comfortabeler dan gedacht). Het eten was heerlijk. De junglegeluiden zijn super om bij in slaap te vallen na een lange dag en de tientallen vuurvliegjes zorgen voor een spectaculaire `alternatieve´ sterrenlucht. Weinig andere toeristen. De vele militairen zijn erg aardig en leuk om mee te kletsen. De lokale bevolking (Kogi indianen) zijn heel bijzonder en de enige mensen die we op onze reis hebben gezien die nog echt traditioneel leven, geen t-shirts aan hebben of gympen dragen, geen mobieltje hebben, mensenschuw zijn en in plaggenhutten wonen. Kortom: echt authentiek. Voor zo lang het nog duurt, want hoe meer toeristen er zullen komen hoe meer de Kogi beïnvloedt zullen worden, eigenlijk heel triest...

Na drie dagen, 44 kilometer en 1200 traptreden bereiken we de Verloren Stad. Men zegt dat deze tocht meer over de reis er naar toe gaat dan over de stad zelf. Maar wij zijn het daar niet mee eens! De oude stad (650 jaar voor Machu Picchu) is echt heel indrukwekkend en ziet er geheimzinnig uit in de jungle die het grootste gedeelte nog bedekt. Na nog twee dagen doorgemodderd te hebben in stromende regen hebben we eindelijk het dorpje bereikt waar een heerlijke lunch met verse vis wordt geserveerd, en de jeep op ons wacht... niet dus ... er zijn stakingen vanwege een energiecrisis en de jeep kan de wegblokkades niet passeren. Oplossing? In de stromende regen achter op de motor met backpack door de modderige rivier wat ooit een weg zou moeten zijn geweest... Een exit in style! Gerald gaat een paar keer bijna onderuit en na Anette haar eerst angstige minuten kan ook zij er van genieten. Ze moeten dit standaard aan de tourtjes toevoegen :-)

Capurgana is next! Staat niet in de planning, maar door het aanhoudend slecht weer - en onze vastberadenheid om nog één keer op een wit strand te liggen - gaan we de volgende ochtend vroeg, met al onze natte spullen uit de jungle nog in onze rugzak, meteen op pad! Capurgana ligt aan de grens met Panama, dus dit betekent dat we weer een heel stuk moeten reizen, maar dat hebben we er graag voor over. De reis kost ons anderhalve dag (waarvan de laatste vijf uur in de bak van een jeep op een enorme K.U.T. weg) naar de stad Turbo (wat een coole naam!). De dag er op met een speedboot 2,5 uur naar onze bestemming. Er zijn namelijk geen wegen hiernaartoe en wordt omringd door jungle.

En toen was er het paradijs... wat een geweldig dorpje is Capurgana. Het water is superhelder, de stranden hagelwit en het weer heerlijk! En er zijn bijna geen toeristen, omdat het zo moelijk bereikbaar is. We duiken meteen het strand op - en het water in, waar Gerald de rest van de drie dagen blijft! Het lijkt wel of die snorkel vast zit op z´n hoofd en gunt mij iedere keer net een halfuurtje zonnen voor hij me weer meesleurd op de volgende snorkelexpeditie. Het duiken stelt ook niet teleur en het duikbootje is de meest originele ooit. Een zeer klein roeibootje met een klein buitenboordmotort. Maar het voldeed en we maken twee hele gave duiken aan de kust van een schilderachtig palmeilandje. Dachten we...

... want de dag erna heeft nog veel meer in petto! Na een korte jungletrekking - we zien een kikkertje van ongeveer 3 cm. groot dat extreem giftig is. Dit ene kikkertje heeft genoeg gif in zijn lijf om vijf volwassenen mee te doden - gaan we snorkelen in El Miel, Panama (!). El Miel is zo afgelegen dat je geen paspoort nodig hebt om de grens over te gaan, er zijn wel Panamese militairen maar het volgende stadje is acht uur varen met de boot. Je kunt dus toch nergens heen ;-) Het is adembenemend en we zien een aantal grote kreeften, veel vissen en supermooi koraal. Het absolute hoogtepunt is echter een school van 15 inktvissen die we een hele tijd kunnen volgen, een soort ruimteschepen onder water, übercool! Na dit avontuur terug naar Colombia gewandeld waar we werden opgehaald door de duikschool om nog twee duiken te maken.

Deze twee duiken behoren tot de meest spectaculaire ooit. Allereerst begonnen we onze duik in Colombia, om een uur later in Panama weer boven water te komen, hoe cool is dat! We duiken door een spectaculaire koraalcanyon, hebben enorme kreeften gezien (40 cm) en krabben (40 cm.), grote scholen vissen en een zeer spectaculaire vis die van kleur veranderd (net als de intkvissen overigens) en twee hoorns heeft als een stier. Je moet er eigenlijk bij zijn denk ik dus ik houd het kort... We hebben in ieder geval genoten!

De volgende dag besluiten we toch om weer verder te gaan. De drang om alles nog even te willen zien is nog steeds aanwezig (... we zouden toch eens wat missen!) Volgende tussenstop is Santa Fe de Antioqia, een schilderachtig wit stadje. Vanuit hier de coolste taxi ooit genomen: een stokoude puntgave Renault 12 met een oude Colombiaan als chauffeur en een cowboy als andere klant, briljant! Na nog meer bussen komen we uiteindelijk aan op onze plaats van bestemming: Salento.

Salento ligt in het koffiedistrict van Colombia. We hebben dan ook een plantage berzocht bij Don Elias, een oude man van een jaar of 75 die een kleine organische koffieplantage heft. Zijn kleinzoon Jose gaat het tzt overnemen en geeft ons een super interessant rondleiding. En als 'grande finale´ mogen we onze eigen koffiebonen branden en malen, en daarna ook de koffie drinken natuurlijk. Verder doet Anette een nieuwe ontdekking in Salento: obleas... grote wafels met room en fruitsmaken er tussen, smullen! De dag daarna gaan we met een hele cool oude Willy´s Jeep naar de Valle de Corcora, de vallei waar de nationale boom van Colombia te vinden is: de wax palm. Deze palmbomen zijn de hoogste in de wereld (tot 60 mtr) en vallen door hun lengte erg op in he mooie landschap. De foto´s spreken voor zich. Tijdens deze wandeling van vijf uur (die makkelijk zou zijn maar toch nog tegenviel...) hebben we ook en klein boerderijtje bezocht waar zes sdoorten wilde kolibries te vinden zijn, erg coole vogels om te zien!

Na Salento is het toch echt tijd om dit mooie land te verlaten en ons nuttig te maken bij Villa Ticca. Na nog een korte stop in Popayan en een bezoek aan Sylvia, waar de lokale mannen rokken dragen, bussen we dus terug naar Ecuador. Ons project, mede mogelijk gemaakt door jullie (!), is begonnen. Voorlopige tussenstand na 1 dag: het hout voor de omheining is gekocht. We hebben in totaal drie blaren. De slechthorende buurvrouw van een jaar of 70 helpt ons geweldig en is Gerald´s nieuwe vriendin! Hebben we kennis gemaakt met de kindjes van Peguche en zijn we al goed bekend met mañana, manana:-) ....het hout zou bezorgd worden om 11:00, na twee keer langs geweest te zijn (een keer aardig, een keer niet aardig) uiteindelijk toch bezorgd om 16:00. De kinderen van de houthandelaar (9, 12 en 14) hebben gelukkig wel meegeholpen om de zware balken en planken naar achter te dragen, super!

OK, tot zover, binnenkort meer over Peguche en tot ons allerallerlaatste verhaal vanuit Quito!!!

X Gerald en Anette