Hallo iedereen,

Allereest, SUPER BEDANKT voor al jullie donaties aan Villa Ticca. We hebben al ruim 500 euro opgehaald maar voor iedereen die nog niet gestort heeft:

DE LIJNEN STAAN UITERAARD NOG STEEDS OPEN!

Want al het geld dat we ophalen kan hier zeer goed gebruikt worden!!! (Hoe geld over te maken is te lezen in het vorige verhaal)

We zijn gisteren gaan kijken bij Villa Ticca en direct begonnen met omploegen van het land, zo´n 900 m2, een flinke lap dus. We waren net aan het verzinnen hoe we van al dat lange gras en onkruid af moesten toen er spontaan een tractor voorbij kwam rijden. Medewerker Francisco is er meteen naartoe gerend en vijf minuten later was de deal rond en kon ´Hector Tractor´ aan de slag voor $ 40,-. Geweldig toch! De buurkindjes – en vriendjes van Marleen (zus Anette) – kwamen trouwens meteen meehelpen met het weghalen van groot onkruid, vele handen maken licht werk! Over een week ofzo komt ´Hector Tractor´ terug en wordt de grond nog een keer omgelegd. Daarna gaan we aan de slag met het echte werk: hekwerk zetten, zaad en plantjes kopen etc. Genoeg te doen is er zeker, maar voordat het zover is gaan we eerst nog een klein maandje naar Colombia. Als we terugkomen is de opvang ook weer gestart – het is momenteel vakantie – en hopen we op nog meer ´handige handjes´ van ouders om alles op tijd af te hebben voordat we naar huis vliegen…

Tot zover Villa Ticca, want we lopen wat achter met ons verslag van de afgelopen weken. Om te beginnen, Machu Picchu – DE toeristentrekpleister van Zuid-Amerika. Zoveel toeristen hebben we het hele jaar nog niet bij elkaar gezien! Het is dat we weten dat jullie gewoon lekker thuis zijn, maar anders zouden we zweren dat heel Nederland daar zit! Omdat Gerald Machu Picchu al een paar jaar terug met zijn broers Frank en Martijn had gezien, besloten we om de ´budget optie´ te doen. Met de bus naar een klein dorpje, een taxi naar een nog kleiner dorpje en daarna nog een uur of 2-3 lopen. Klonk simpel, zei het niet dat in heel Peru stakingen gaande zijn vanwege de hoge gasprijzen. In Cusco hebben we dus een dag of twee gewacht op een bus. Niet heel vervelend, maar het is niet echt onze stad – veel te massaal,veel te duur en veel te veel toeristen (alhoewel de McDonald´s wel de moeite waard is

Niets bleek minder waar… Rond middernacht kwamen we bij de eerste blokkade. De protesteerders zaten er rustig bij maar begonnen soms ook tegen de bus te slaan, we mochten er ECHT niet door. Wat te doen? Iedereen legde zich er bij neer en ging een tukkie doen, maar toen we om 4 uur ´s ochtends wakker werden was de situatie onveranderd. Toen het licht werd besloten we, samen met drie Chilenen en een Boliviaan, te gaan lopen naar het volgende dorp. Hoever dat precies was? Daarover verschilden de meningen van 20 minuten tot twee uur, dus we waagden de gok. Na anderhalf uur begonnen er ineens busjes en taxi´s te komen van de andere kant… zou de blokkade opgeheven zijn? Na een tijdje vonden we een busje dat de goede kant opreed, tot de volgende blokkade…Uitgestapt, verdergelopen totdat er weer een busje kwam… Uiteindelijk kwamen we rond een uur of zeven eindelijk in het eerste kleine dorpje. Een slimme taxi meneer beweerde dat er verder geen wegblokkades waren en wij wilden dat natuurlijk graag geloven! Echter al na een half uur moesten we helaas weer uitstappen… blokkades, en het zag er wederom niet naar uit dat dit snel opgelost ging worden. Overal waren mannen bezig met houwelen stukken rots los te wrikken zodat deze op de weg terechtkwamen door de lawines. Dus, weer lopen! Na een half uur was het volgens de lokale mensen nog een half uur. Maar een half uur later, was het nog steeds twintig minuten… Schiet lekker op zo, NOT! Tweëenhalf uur later waren we er dan eindelijk en na een uitgebreide lunch om onze vermoeide voetjes even te laten rusten, begonnen we eindelijk aan deel drie: het deel dat we volgens plan ECHT moesten wandelen…

Na al dat gedoe waren we blij dat het ook echt de moeite waard bleek te zijn, wat een gaaf gezicht! ´s Ochtends vroeg zagen we de ruïnes door een deken van mist, maar na een tijdje klaarde het op en was het heerlijk weer! We hadden een tour geboekt, mede mogelijk gemaakt door een een donatie Frank en Akkelien (broer Gerald + vriendin), zodat ´de stenen een beetje tot leven komen´ en dat bleek een zeer goede keus. SUPERBEDANKT hiervoor

Tja … want met nog ´maar´ twee maanden te gaan, moeten we nu echt keuzes gaan maken. Na zes uur in Lima (mooi klooster bezocht met 75.000 schedels en botten in de catacomben, creepy...) en een Pisco Sour (de nationale drank), besluiten we in één ruk door te gaan naar Cuenca in het zuiden van Ecuador. Dat betekende wel 50 (!) uur bussen…maar ook dat hebben we overleefd. In de eerste stad na de grens, moesten we van bus wisselen en werden we direct geholpen door twee vriendelijke jongens. Toen we zeiden dat we naar Cuenca wilden begon er één heel hard te zwaaien en in z´n walky-talky te gillen. Bleek dat de bus net een minuut geleden was vertrokken. Wij er achteraan, de jongens met onze rugzakken. Toen ik gedag zei en hen bedankte, zei een van hen heel schattig: ´Maar als ik net in jullie land aan zou komen, zou ik ook willen dat ik geholpen werd´!! WELCOME IN ECUADOR!

Cuenca is mooi. Met z´n mooie koloniale gebouwen en bijzonder interessant museum over alle stammen die in Ecuador wonen, zijn we ruim een dag zoet. Met name de ´gekrompen´ hoofden zijn heel bizar. Na een oorlog namen krijgers namelijk de hoofden van hun slachtoffers mee terug naar huis. Daar werd vervolgens de hele binnekant uitgehaald en opgevuld met een of andere vloeistof. Het resultaat: een soort mini-mens hoofd, erg bizar, zie foto.

In een gezellige salsa-bus met tientallen chocola-penlights-mais-sinaasappel-ingezegende snoepjes- en horloge-verkopers, door naar Puerto Lopez. Dit kleine dorpje aan de kust staat met name in de winter in de schijnwerpers doordat er bultruggen komen paren en baren in de wateren vlakbij de kust. Deze kolossale beesten worden een meter of 15 en wegen zo´n 45 ton en zwemmen helemaal vanaf de Noord- of Zuidpool hierheen. Dat we ze zouden zien was gegarandeerd zei de touroperator, maar of we ze ook zouden zien springen…? De volgende ochtend stapten we vol spanning de boot in, en al snel zagen we heel in de verte een grote water´spuit´ van een walvis die boven komt. Een half uur later werden we beloond met een enorm spektakel: een walvis die uit het water springt! Wat een gezicht! Het blijkt een ´spelende´groep van twee mannetjes en een vrouwtje – één daarvan een ´kleintje´ (alles is relatief natuurlijk, ze worden drie meter groot geboren!) Het spektakel herhaalde zich wel een keer of tien en ook sloegen ze met hun vinnen op het water. We konden onze ogen er niet vanaf houden, zeer zeer zeer bijzonder!

Na een uur of twee moeten we toch echt verder en hebben we een wandeling gemaakt op Isla de la Plato, oftewel ´poor men´s Galapagos´, bekend om zijn vogels met blauwe poten en fregatvogels, waarbij het mannetje in de paringstijd zijn borst opblaast tot een enorm rood hart. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was gingen we ook nog snorkelen ´s middags in een superleuk baaitje met veel vis. Topdag!

Overigens voordat ons grote walvisavontuur begon, werden we ´s ochtends wakker doordat ons bed enorm schudde. Een aardbeving bleek later, al deed de man van ons hostel er zo nonchalant over dat we er van uitgingen dat het veel vaker gebeurde. Later bleek dat het ging om een aardbeving van 6.9 op de schaal van Richter! Toch niet zo´n kleintje dus, maar gelukkig zaten wij aan de rand en was er in de rest van het land relatief weinig schade.

Na een aantal heerlijke visjes, gebakken, gekookte en gegrilde banaan – ze gebruiken banana hier echt voor ALLES hier – en wat biertjes op het strand, zijn we verder gegaan naar Banos in centraal Ecuador.

Banos ligt vlak naast de grote vulkaan Tungurahua. Deze is in 1999 tot uitbarsting gekomen en sindsdien gebeurt dit met grote regelmaat. Overal in het dorpje staan dan ook borden met in welke richting je moet vluchten in geval van een uitbarsting. Ook op de straat staan levensgrote pijlen met de evacuatieroute. We hoorden dat twee maanden geleden in één week het totale dorp drie keer is geëvacueerd.

We waren al gewaarschuwd dat de Ecuadoreanen deze week bevrijdingsdag vierden en veel mensen daarom drie dagen vrij waren, maar dat het zooooo druk zou zijn? We kunnen echt over de hoofden lopen en het duurde slechts twee uur voordat we een kamer hadden… pfff, en ook nog eens in de stromende regen

Zul je net zien dat het de volgende dag geweldig weer is, dus alsnog op de fiets gestapt en de beroemde watervallenroute naar beneden gefietst. Deze fietsdag hebben we kunnen doen van een bijdrage van Mirjam en Sjoerd, SUPERBEDANKT

Overigens staat Banos naast zijn watervallen bekend om zijn heeeele zoete snoep wat ze aan een haak aan de de muurs hangen, vervolgens heel vaak meters uittrekken en kneden en in een soort zuurstok draaien. We krijgen uiteraard een stukje om te proeven, wat vervolgens volledig aan mijn beugel (aan de achterkant van mijn tanden) blijft hangen...bye bye beugel…Toch maar een bezoekje met de tandarts plannen als we terug zijn…

Volgende stop is Latacunga voor de Quilatoa loop: drie dagen wandelen door kleine ver weg gelegen dorpjes en geweldige natuur – onze favo! De eerste nacht verblijven we in een ieniemienie dorpje met welgeteld één hostel dat we met twaalf Fransen delen. Aan het diner ´s avonds hebben we dan ook niet heel veel in te brengen, maar gelukkig heeft de Nederlandse eigenaresse van het hostel een hele stapel Viva´s en Flairs achtergelaten, dus Anette vermaakt zich prima! Met een uitegebreide routebeschrijving gaan we de volgende ochtend op weg naar onze volgende bestemming. Helaas blijken de instructies ´na de grote rots links´ of ´rechts bij de kleine boerderij´ al snel niet voldoende. We verdwalen een paar keer en worden door een vriendelijk man met koeien letterlijk weer op het rechte pad gezet. Uiteindelijk is het een schitterende route en we komen de hele dag verder helemaal geen enkele toerist tegen => heerlijk! Onderweg lunchen we bij een riviertje en Gerald kan het natuurlijk niet laten om een dam te bouwen (uiteindelijk haalt hij mij natuurlijk ook over…. zie foto´s voor resultaat, we zijn er trots op

De laatste dag leidt naar de Quilatoa-vulkaankrater. Net zoals bij de Colca Canon, lopen we de route schijnbaar ´verkeerd om´. En dat blijkt want we moeten 1100 meter omhoog (in plaats van omlaag!) die dag. Omdat het pad wederom niet echt duidelijk is, gaan we dwars door menigeen achtertuin en akker. Het goede nieuws is dat we de krater de hele tijd kunnen zien en dus de richting wel goed hebben… alleen hebben we waarschijnlijk wat meer calorietjes verbrand dan de bedoeling (maar hé, is dat erg?). Het is een geweldige tocht en het uitzicht is het dubbel en dwars waard. Wederom springen we achterin een truck en ´s avonds zijn we weer terug in Latacunga.

De wekker gaat de volgende ochtend heel vroeg en we gaan, met spierpijn in onze benen naar Saquisilí, dat bekend staat om zijn enorme beestenmarkt. We hebben al veel markten gezien afgelopen 11 maanden, maar dit is toch wel echt heel bijzonder. Het is serious business. Mensen bekommeren zich totaal niet om ons (de toerist) maar zijn druk in de weer met de keiharde koop en verkoop van koeien, schapen, cavia´s, ezels, eenden, varkens, lama´s cavia´s etc. De dollars vliegen in de rondte en er wordt aan uiers getrokken, onder staarten gekeken etc. Waarschijnlijk doen ze dit op de veemarkt van Zuidlaren ook, maar wij hebben nog nooit zoiets gezien en kijken onze ogen uit!

Na de markt reizen we verder naar Otavalo om Mariska (oprichtster van ons vrijwilligersproject Villa Ticca) te ontmoeten. Hierover binnenkort meer. Ook Otavalo heeft een enorme toeristen- en veemarkt, en wederom genieten we. Met name de klederdracht die de mensen (jong en oud, man en vrouw) hier dragen is prachtig.

Morgen gaan we dus verder naar Colombia. Sinds Rusland horen we al positieve verhalen over dit land, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen.

To be continued…

Heel veel liefs,

Anette & Gerald xxx